 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Total enlightenment (5 en slot) | Bram Schilperoord | |||
 ‘Zenwandelen’, legde Jacco uit, ‘is élke stap overdenken. En denken kost tijd, dus wandelen ook’. Geen speld tussen te krijgen. Hij vervolgde: ‘Zet dus heel behoedzaam je voeten neer en denk na over hetgeen je doet’.Ik vond alles best als ik er maar even uit kon. Gelukkig had ik geen last van fobieën, maar stond wel op het punt er een te krijgen; kreeg het tenminste behoorlijk benauwd. Daarom was ik als eerste buiten en keek eens om me heen. 't Zag er niet uitnodigend uit. Uitgestrekte aardappel- en uienvelden zover het oog reikte. Het leek hier meer op het platteland van Groningen. Onze boerderij, die niet groter was dan een flinke schuur was aan groot onderhoud toe. 't Boeltje stond op instorten. Ze kunnen hier beter werk-weekenden houden, bedacht ik. Maar dan met wat handige knutselaars. Vijftig meter verder was nog een boerderij. Op het erf was een boer in de weer met een kruiwagen. Daar kwam de eerste cursist al de schuur uit, kouwelijk in windjack gestoken en met een muts op. De anderen volgden, met de ogen knipperend tegen het fletse zonnetje. Daar was ook Jacco, gekleed in een felgroen jack dat behoorlijk vloekte met z'n oranje pyjamabroek. Hij deed nu voor hoe men 'praktisch Zen-wandelde'. Hij tilde een voet langzaam op, wachtte even en zette 'm behoedzaam neer. Dan de rechtervoet omhoog, even wachten … en ja hoor, daar was-ie; twee stappen gedaan. De cursisten zetten zich in beweging, achter elkaar aan lopend en vrijwel geluidloos. 'Eerst denken en dan pas lopen'. Ik sloot me als laatste aan maar liep wat heen en weer in gewone pas. Ik rekende uit dat het Zen-wandelen in dit tempo zeker een half uur in beslag zou nemen voordat we weer de ingang van de schuur bereikt zouden hebben. Ik keek wat om me heen. Naar het mallotige wandelen en toen naar de boerderij van de buurman. Ik zag de boer met opengevallen mond kijken naar ons geëxcerceer. De kruiwagen was aan zijn handen ontglipt en lag op z'n kant. Een lading kippenvoer lag er naast. Hij zag mij kijken en tikte op zijn voorhoofd; keek me vragend aan. Die boer denkt dat we gek zijn, begreep ik uit zijn gebaar. En hij heeft gelijk, was mijn volgende gedachte. Totale verlichting bestaat alleen in gekkenhuizen. Maar zo ver was het met mij nog niet! Ik versnelde mijn pas en zei tot de gescheiden vrouw van de hoogleraar die voor mij liep: ‘Ik ga weg, kom op, ga mee, nu, onmiddellijk, spullen pakken, wegwezen!’ Ze keek me glazig aan. Ik begreep dat ze de smaak van het Zen-wandelen te pakken had. Ik liep naar binnen, pakte mijn slaapzak en koffer en wandelde op een sukkeldrafje naar mijn auto. Oh, als het kreng nu maar wilde starten. De oude Peugeot 405 wilde nog wel eens tegensputteren. Achter me hoorde ik Jacco op een dribbelpasje naderen: ‘Wat doe je nou, waarom ga je nou weg? Je hebt 't ìn je, ik voel 't’, zei hij jengelend. ‘Ja, jij ook, maar nu uit de weg!’, antwoordde ik en duwde hem bijna om. Plotseling werd ik overmand door een redeloze haat tegen Jacco. Misschien wel omdat hij mij 's morgens zo luidruchtig had gewekt. Ik smeet m'n spullen op de achterbank, draaide het contact om en ja hoor ... de motor liep! Voorzichtig manoeuvreerde ik de auto uit de vette klei. Weldra doemde een dorp op en bij het eerste café stopte ik en dronk een kop koffie, échte koffie. Daarna reed ik in een flink tempo huiswaarts. Ik kon wel zingen van plezier en opluchting, en dat deed ik ook. (Fin) -------- Het plaatje is van Freek de VriesLentsch Meer informatie: www.instagram.com/_studioagape_ |
||||
| © 2021 Bram Schilperoord | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||