archiefvorig nr.lopend nr.

	Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug Komen we er ooit vanaf? * Arie de Jong Mijn oudste herinnering aan Sinterklaas is naar ik meen van toen ik zes jaar oud was. Wat nooit eerder gebeurde: Sinterklaas kwam op bezoek! We spreken dan over 1959. Sinterklaas kwam alleen, wat ik opmerkelijk vond, want anders was hij altijd vergezeld door één of meer Pieten. Zoals bij de intocht op zaterdagmiddag, ingehaald van een stoomboot die in Boskoop over de Gouwe kwam en aanlegde bij de Hefbrug. Nog gekker was, en dan bedoel ik weer de Sinterklaas die bij ons op bezoek kwam, dat hij bij de kleding zich beperkte tot een soort van mijter en wat watten, die een baard moesten suggereren. En de persoon kwam me bekend voor, al weet ik tot op de dag van vandaag niet wie het was. Maar ik was zes en vond alles goed, vooral het krijgen van een cadeau, dat tevoorschijn kwam uit een juten zak. Dat cadeau was een autootje waaraan een draad liep naar een klein bedieningspaneel. Daarmee kon je de auto vooruit en achteruit laten rijden en zelfs kon je 'm naar links en rechts sturen. Je moest dus wel meelopen, want de draad was ruim een meter lang. Dat cadeau stelde mij wel enigszins teleur, maar ik liet aan de familie zien dat ik er blij mee was en ook snapte hoe de auto werkte. Ik heb er niet veel mee gespeeld. Lego en Meccano vond ik interessanter. Daarna is Sinterklaas nooit meer bij ons op bezoek geweest. Ik was de jongste en zal het jaar daarna wel op de hoogte zijn geweest van de fopperij. Zodoende kon ik net zo goed meedraaien in het onderling cadeautjes geven. Dan stond die juten zak op de gang en moest iedereen de pakjes er in stoppen zonder te kijken wat er al in zat. Vervolgens haalde mijn moeder de zak naar de woonkamer en zij had de regie bij het uit de zak pakken van de cadeaus. Het zal velen bekend voorkomen. Toen ik verkering kreeg kwam er een tweede sinterklaasavond bij. Nu kwam mijn vriendin uit een veel groter gezin en inclusief de ‘aanhang’ zat je dan gauw met meer dan tien mensen. Te veel om iedereen een cadeautje aan elkaar te laten geven. Dat werd dus lootjes trekken. Nog een heel gedoe, want soms trok iemand zichzelf en dan moest het hele circus over. Om niet andere sinterklaasfeesten in de wielen te rijden, schoof ‘sinterklaasavond’ in mijn schoonfamilie al snel naar de meest nabije zondagmiddag. En in de loop van de jaren werd het gezelschap steeds groter. Sommigen hadden al snel kinderen en na verloop van tijd deden die ook mee. Op een gegeven moment zaten we met meer dan 25 mensen en liep het helemaal uit de hand. Surprises werden steeds moeilijker te doorgronden. Ik weet nog dat een zwager geen idee had hoe hij iets open moest breken (dat goed was vast gelast), zodat hij onder grote belangstelling buiten lange tijd stond te beuken, maar niet tot zijn cadeau wist door te dringen. Zelf heb ik een keer op een troon gezeten, met een emmer water boven mijn hoofd die na het voorlezen van het gedicht omgekeerd moest worden; ik sprong net op tijd opzij. Zelf schreef ik lange onzingedichten. Het probleem was dat de aandacht bij de eerste tien surprises nog volop aanwezig was, maar na een paar uur (dan hadden een aantal hun cadeau al binnen) was het gewoon te veel en moest de rest afgeraffeld worden. Na het uitpakken van de cadeaus kwam dan het raden wie jouw lootje had getrokken. Ik ben daar toen maar mee opgehouden en beperkte me voortaan tot een avondje met mijn eigen gezin. Toen de kinderen de deur uit waren, zijn we er mee gestopt. Het was wel erg een toneelstukje geworden en bovendien moest ik vaak gedichten voor mijzelf schrijven, omdat de rest dat minder zag zitten. Dan zou je zeggen: zwaai Sinterklaas maar uit! Op bijgaande prent kun je zien dat de kerstman geheel coronaproof daarmee bezig is. Het zou overigens geen goede zaak zijn om Sinterklaas te vervangen door de Kerstman. Dat is helemaal een schertsfiguur. Zou het niet beter zijn als we beide nepfiguren uitzwaaien? De middenstand zal het niet leuk vinden, maar dan geven we ons geld wel aan wat anders uit. Kinderen zullen het soms niet leuk vinden, maar niets staat in de weg gewoon een leuk cadeau te geven en zonder een preek via een slecht gedicht. Liefhebbers van pepernoten moeten die vooral blijven eten. Op deze manier zijn we definitief verlost van het Zwarte Pietenprobleem, burgemeesters hoeven bij de intocht van Sinterklaas geen slechte grappen meer te maken en het is goed voor de nachtrust van de allerkleinsten. Naschrift: Uiteraard haal ik mijn tekst altijd door de spellingcontrole van Word. Die vraagt dan eerst om ‘kerstman’ met een hoofdletter te schrijven en als je daarmee hebt ingestemd vraagt die vervolgens om het weer met een kleine letter te schrijven. Zo blijf je bezig. ------ Het plaatje van Henk Klaren was de aanzet voor deze beschouwing. © 2020 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Het leven zelf" -

Beschouwingen > Het leven zelf
Komen we er ooit vanaf? *	Arie de Jong
Mijn oudste herinnering aan Sinterklaas is naar ik meen van toen ik zes jaar oud was. Wat nooit eerder gebeurde: Sinterklaas kwam op bezoek! We spreken dan over 1959. Sinterklaas kwam alleen, wat ik opmerkelijk vond, want anders was hij altijd vergezeld door één of meer Pieten. Zoals bij de intocht op zaterdagmiddag, ingehaald van een stoomboot die in Boskoop over de Gouwe kwam en aanlegde bij de Hefbrug. Nog gekker was, en dan bedoel ik weer de Sinterklaas die bij ons op bezoek kwam, dat hij bij de kleding zich beperkte tot een soort van mijter en wat watten, die een baard moesten suggereren. En de persoon kwam me bekend voor, al weet ik tot op de dag van vandaag niet wie het was. Maar ik was zes en vond alles goed, vooral het krijgen van een cadeau, dat tevoorschijn kwam uit een juten zak. Dat cadeau was een autootje waaraan een draad liep naar een klein bedieningspaneel. Daarmee kon je de auto vooruit en achteruit laten rijden en zelfs kon je 'm naar links en rechts sturen. Je moest dus wel meelopen, want de draad was ruim een meter lang. Dat cadeau stelde mij wel enigszins teleur, maar ik liet aan de familie zien dat ik er blij mee was en ook snapte hoe de auto werkte. Ik heb er niet veel mee gespeeld. Lego en Meccano vond ik interessanter. Daarna is Sinterklaas nooit meer bij ons op bezoek geweest. Ik was de jongste en zal het jaar daarna wel op de hoogte zijn geweest van de fopperij. Zodoende kon ik net zo goed meedraaien in het onderling cadeautjes geven. Dan stond die juten zak op de gang en moest iedereen de pakjes er in stoppen zonder te kijken wat er al in zat. Vervolgens haalde mijn moeder de zak naar de woonkamer en zij had de regie bij het uit de zak pakken van de cadeaus. Het zal velen bekend voorkomen. Toen ik verkering kreeg kwam er een tweede sinterklaasavond bij. Nu kwam mijn vriendin uit een veel groter gezin en inclusief de ‘aanhang’ zat je dan gauw met meer dan tien mensen. Te veel om iedereen een cadeautje aan elkaar te laten geven. Dat werd dus lootjes trekken. Nog een heel gedoe, want soms trok iemand zichzelf en dan moest het hele circus over. Om niet andere sinterklaasfeesten in de wielen te rijden, schoof ‘sinterklaasavond’ in mijn schoonfamilie al snel naar de meest nabije zondagmiddag. En in de loop van de jaren werd het gezelschap steeds groter. Sommigen hadden al snel kinderen en na verloop van tijd deden die ook mee. Op een gegeven moment zaten we met meer dan 25 mensen en liep het helemaal uit de hand. Surprises werden steeds moeilijker te doorgronden. Ik weet nog dat een zwager geen idee had hoe hij iets open moest breken (dat goed was vast gelast), zodat hij onder grote belangstelling buiten lange tijd stond te beuken, maar niet tot zijn cadeau wist door te dringen. Zelf heb ik een keer op een troon gezeten, met een emmer water boven mijn hoofd die na het voorlezen van het gedicht omgekeerd moest worden; ik sprong net op tijd opzij. Zelf schreef ik lange onzingedichten. Het probleem was dat de aandacht bij de eerste tien surprises nog volop aanwezig was, maar na een paar uur (dan hadden een aantal hun cadeau al binnen) was het gewoon te veel en moest de rest afgeraffeld worden. Na het uitpakken van de cadeaus kwam dan het raden wie jouw lootje had getrokken. Ik ben daar toen maar mee opgehouden en beperkte me voortaan tot een avondje met mijn eigen gezin. Toen de kinderen de deur uit waren, zijn we er mee gestopt. Het was wel erg een toneelstukje geworden en bovendien moest ik vaak gedichten voor mijzelf schrijven, omdat de rest dat minder zag zitten. Dan zou je zeggen: zwaai Sinterklaas maar uit! Op bijgaande prent kun je zien dat de kerstman geheel coronaproof daarmee bezig is. Het zou overigens geen goede zaak zijn om Sinterklaas te vervangen door de Kerstman. Dat is helemaal een schertsfiguur. Zou het niet beter zijn als we beide nepfiguren uitzwaaien? De middenstand zal het niet leuk vinden, maar dan geven we ons geld wel aan wat anders uit. Kinderen zullen het soms niet leuk vinden, maar niets staat in de weg gewoon een leuk cadeau te geven en zonder een preek via een slecht gedicht. Liefhebbers van pepernoten moeten die vooral blijven eten. Op deze manier zijn we definitief verlost van het Zwarte Pietenprobleem, burgemeesters hoeven bij de intocht van Sinterklaas geen slechte grappen meer te maken en het is goed voor de nachtrust van de allerkleinsten. Naschrift: Uiteraard haal ik mijn tekst altijd door de spellingcontrole van Word. Die vraagt dan eerst om ‘kerstman’ met een hoofdletter te schrijven en als je daarmee hebt ingestemd vraagt die vervolgens om het weer met een kleine letter te schrijven. Zo blijf je bezig. ------ Het plaatje van Henk Klaren was de aanzet voor deze beschouwing.
© 2020 Arie de Jong
	powered by CJ2