archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
King of the Road Marianne Bernard

0219 King of the road
Onze auto loopt op zijn laatste benen. Het zal niet lang meer duren of hij houdt er helemaal mee op. De dokter van de garage heeft ons gewaarschuwd: tussen nu en een paar duizend kilometer dienen we er rekening mee te houden dat we afscheid zullen moeten nemen.

Deze auto hoorde bij de laatste vaste baan van mijn man. Hij kreeg hem in 1996: een splinternieuwe, prachtig donkerblauwe herenauto. Dát was pas een echte auto. Mijn man was er erg trots op. Het was weliswaar de zoveelste lease-auto, maar deze gaf hem het juiste gevoel, bevestigde zijn mannelijkheid. Een auto waarin hij zich niet alleen king of the road kon voelen, maar ook ‘kapitein op zijn eigen schip’. Het klikte meteen, ze pasten precies bij elkaar. We mochten de auto ook privé gebruiken en zo maakten we vele vakanties: naar Zuid-Frankrijk, naar Barcelona, naar Bretagne, en bijna nooit stelde hij ons teleur. Hij werd onze vaste huisvriend die altijd bij ons was, alles kon erin, de gekste dingen hebben we ermee vervoerd. Lundia, een ijskast, een tweezitbankje; met de achterbank neergeklapt kon er zelfs een fiets met lekke band in.

Na vierenhalf jaar en 90.000 kilometer eindigde de baan van mijn man en daarmee ook het leasecontract. Maar wat een geluk: we konden de auto overnemen – voor nog geen 10.000 gulden. Dat was een prikje, zou later blijken, want we reden er de afgelopen jaren nog eens meer dan 100.000 kilometer bij. Bij het naderende overlijden staat de teller op 203.000. Alleen kreeg hij de laatste tijd wel kuren. In Banyuls, vlak bij de Spaanse grens, begaf het koelsysteem het boven op een bergweggetje. Noodgedwongen moesten we een dag langer blijven in dit (fantastische) plaatsje aan de Middellandse Zee. De afgelopen zomer kregen we problemen in de bergen, dit keer in de Franse Alpen. Ook nu werd ons reisschema in de war gestuurd doordat we op een reparatie moesten wachten in een ‘ellendig gat’, maar hier bleek gelukkig een uitstekend restaurant te zijn, dus weer was het geen straf.

En nu is er dus een onverwacht groot probleem: we zoeken een ‘nieuwe’ auto. Omdat mijn man nogal op de penning is, zal de keuze op een occasion moeten vallen. Je kunt tegenwoordig goed zoeken via internet, maar als je een garage belt om te informeren of een afspraak te maken, merk je het meteen: de autohandel is voor ons een vreemde wereld.
Daarom besloten we in principe toch maar bij onze eigen garage een tweedehands auto uit te zoeken; dat is misschien niet het goedkoopste, maar wel veiliger en zekerder.

Het rare is dat een man die een auto zoekt plotseling een ‘echte’ man wordt. Hij belt voor advies en overleg met zijn zoons en zijn neef. Hij blijkt gevoelig te zijn voor onverwachte zaken die met zijn mannelijkheid te maken hebben. De nieuwe auto moet bij hem passen, althans bij zijn gevoelsmatige status. Het is duidelijk: dit is voor mijn man allemaal erg emotioneel.

We maakten al een proefrit in een naar mijn idee niet onaardige break (een ‘break’ is wat we vroeger een gewoon een ‘stationcar’ noemden). Zodra de jongste zoon hem zag begon hij te grinniken: die auto is te echt te lullig voor jullie. Nee, wij zoeken een herenauto. Een heel probleem dat voorlopig nog niet is opgelost. We houden er zelfs rekening mee dat we het een tijdje zonder auto moeten doen. Dat is kennelijk minder erg.

Het afgelopen weekend heeft hij ons nog zonder problemen naar ons huisje in de Ardennen gereden. Bij het tanken zei mijn man trillend ‘dit zal wel de allerlaatste tank zijn’.
Ik zal u op de hoogte houden.
 
**************************************************************************
De Fietsfabriek is in Amsterdam en Den Haag gevestigd en maakt bijzondere fietsen, met leunstoeltjes voor meerdere kinderen. Ga naar www.defietsfabriek.nl .


© 2005 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
King of the Road Marianne Bernard
0219 King of the road
Onze auto loopt op zijn laatste benen. Het zal niet lang meer duren of hij houdt er helemaal mee op. De dokter van de garage heeft ons gewaarschuwd: tussen nu en een paar duizend kilometer dienen we er rekening mee te houden dat we afscheid zullen moeten nemen.

Deze auto hoorde bij de laatste vaste baan van mijn man. Hij kreeg hem in 1996: een splinternieuwe, prachtig donkerblauwe herenauto. Dát was pas een echte auto. Mijn man was er erg trots op. Het was weliswaar de zoveelste lease-auto, maar deze gaf hem het juiste gevoel, bevestigde zijn mannelijkheid. Een auto waarin hij zich niet alleen king of the road kon voelen, maar ook ‘kapitein op zijn eigen schip’. Het klikte meteen, ze pasten precies bij elkaar. We mochten de auto ook privé gebruiken en zo maakten we vele vakanties: naar Zuid-Frankrijk, naar Barcelona, naar Bretagne, en bijna nooit stelde hij ons teleur. Hij werd onze vaste huisvriend die altijd bij ons was, alles kon erin, de gekste dingen hebben we ermee vervoerd. Lundia, een ijskast, een tweezitbankje; met de achterbank neergeklapt kon er zelfs een fiets met lekke band in.

Na vierenhalf jaar en 90.000 kilometer eindigde de baan van mijn man en daarmee ook het leasecontract. Maar wat een geluk: we konden de auto overnemen – voor nog geen 10.000 gulden. Dat was een prikje, zou later blijken, want we reden er de afgelopen jaren nog eens meer dan 100.000 kilometer bij. Bij het naderende overlijden staat de teller op 203.000. Alleen kreeg hij de laatste tijd wel kuren. In Banyuls, vlak bij de Spaanse grens, begaf het koelsysteem het boven op een bergweggetje. Noodgedwongen moesten we een dag langer blijven in dit (fantastische) plaatsje aan de Middellandse Zee. De afgelopen zomer kregen we problemen in de bergen, dit keer in de Franse Alpen. Ook nu werd ons reisschema in de war gestuurd doordat we op een reparatie moesten wachten in een ‘ellendig gat’, maar hier bleek gelukkig een uitstekend restaurant te zijn, dus weer was het geen straf.

En nu is er dus een onverwacht groot probleem: we zoeken een ‘nieuwe’ auto. Omdat mijn man nogal op de penning is, zal de keuze op een occasion moeten vallen. Je kunt tegenwoordig goed zoeken via internet, maar als je een garage belt om te informeren of een afspraak te maken, merk je het meteen: de autohandel is voor ons een vreemde wereld.
Daarom besloten we in principe toch maar bij onze eigen garage een tweedehands auto uit te zoeken; dat is misschien niet het goedkoopste, maar wel veiliger en zekerder.

Het rare is dat een man die een auto zoekt plotseling een ‘echte’ man wordt. Hij belt voor advies en overleg met zijn zoons en zijn neef. Hij blijkt gevoelig te zijn voor onverwachte zaken die met zijn mannelijkheid te maken hebben. De nieuwe auto moet bij hem passen, althans bij zijn gevoelsmatige status. Het is duidelijk: dit is voor mijn man allemaal erg emotioneel.

We maakten al een proefrit in een naar mijn idee niet onaardige break (een ‘break’ is wat we vroeger een gewoon een ‘stationcar’ noemden). Zodra de jongste zoon hem zag begon hij te grinniken: die auto is te echt te lullig voor jullie. Nee, wij zoeken een herenauto. Een heel probleem dat voorlopig nog niet is opgelost. We houden er zelfs rekening mee dat we het een tijdje zonder auto moeten doen. Dat is kennelijk minder erg.

Het afgelopen weekend heeft hij ons nog zonder problemen naar ons huisje in de Ardennen gereden. Bij het tanken zei mijn man trillend ‘dit zal wel de allerlaatste tank zijn’.
Ik zal u op de hoogte houden.
 
**************************************************************************
De Fietsfabriek is in Amsterdam en Den Haag gevestigd en maakt bijzondere fietsen, met leunstoeltjes voor meerdere kinderen. Ga naar www.defietsfabriek.nl .
© 2005 Marianne Bernard
powered by CJ2