archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Gastouder met gemengde gevoelens | Marietta van der Duyn Schouten | |||
Ik las net in mijn vorige stukje* dat ik hoopvol uitkeek naar mijn vakantiekindje (voor 3 weken en niet voor 3 dagen zoals ik verkeerd zag staan). Dit is nu al ruim een maand geleden en ik denk er nog met gemengde gevoelens aan terug. Ja, we hadden er ons op verheugd en waren er helemaal klaar voor. De eerste week werd echter een drama…..na 8 dagen heb ik de jonge dame in de auto gestopt met al haar bezittingen en in 2 uur naar Assen gereden alwaar overgedragen aan een verantwoordelijk persoon van Europakinderhulp ter plaatse.
De jonge dame in kwestie haalde ik zaterdagmiddag op. De eerste indruk van haar was een leuke, mooie, levendige en intelligente meid. Bijna een kop groter dan mijn dochtertje van dezelfde leeftijd. De organisatie had mij duidelijk gemaakt dat deze kinderen niet veel gewend zijn, al blij zijn met een eigen kamertje en het feit dat ze lekker buiten kunnen spelen in een tuin. Daarnaast moesten we er niet raar van opkijken als ze erg achter zouden lopen op het Nederlandse onderwijs.
Al in de auto vroeg ze mij hoe het programma er in de komende dagen uit zou zien en wat we allemaal zouden gaan doen. Of we niet ook naar de zee konden gaan want die had ze nog nooit gezien. Eenmaal thuis bewonderde ze haar logeerkamertje en schreef direct op het schoolbord met krijtjes ‘je aime ma maman’ en sommen waarvan ik niet wist dat kinderen van zes dit zouden kunnen…. Vervolgens snuffelde ze het hele huis door en sprong ze als een kangoeroe elke minuut achter mij aan. Dat deed ze thuis ook verzekerde ze mij, want anders liep ze de kans om door een van haar oudere broers geslagen te worden. Binnen een middag was ze uitgekeken op de tuin en al snel hield ze het buitenspelen ook voor gezien. Wel stond ze raar te kijken dat er ook zwarte kindjes in de poort speelden. ‘Bestonden die ook in Nederland?’ vroeg ze mij. Het contact met onze kinderen liep nog niet zo goed. Mijn kinderen zijn wat kat uit de boom kijkerig en zij was nog al uitbundig; ach…. Het zou wel wennen….
De eerste dagen gingen redelijk. Het meisje was enthousiast, at goed, mijn kinderen vonden het nog gematigd interessant. Dat veranderde echter toen ze doorkregen dat ons vakantiekind de baas wilde spelen als hun mama haar hielen had gelicht (wc bezoek of een dagelijkse 5 tot 10 minuten e-mail check). Ook had ze in de avonden even een moeilijk momentje (heimwee of aandacht?) wat alleen maar erger werd toen haar ouders haar, tot overmaat van ramp, zelf gingen bellen (of ik was zo stom geweest om hun ons nummer te geven?).
Één ding had ik goed in mijn oren geknoopt: ‘Het mocht wel moeilijk zijn maar het moest wel leuk blijven’. Vanaf woensdag ging het mis. De ochtenden gingen goed zolang ik maar de kinderboerderij, het strand, een indoorspeelparadijs etc. met haar (en de mijne) afliep. Dit terwijl mijn kroost mij juist smeekte om een ‘dagje vrij en lekker thuis’ … en dat in de vakantie! De middagen werden steeds erger en de spanningen liepen steeds hoger op. Ze verveelde zich en als ze zich verveelde dan dacht ze aan huis. Of ik haar maar veel bezig wilde houden?! De 5 of 10 minuten e-mail check die ik per dag echt nodig had duurde haar te lang, na een uitje ging ze verveeld op de bank zitten, en ook al was het net na de lunch dan wist ze me al te melden dat ze geen trek had in het avondeten. Het eindigde in schreeuwen, huilen en krijsen dat ze naar huis wilde. Inclusief het pakken van haar koffer en willen weglopen. Ze had maar een doel: naar huis en wel zo snel mogelijk. Nou moet ik zeggen dat het feit dat haar vader haar gezegd had dat hij haar wel op wilde halen niet echt bijdroeg aan haar gedrag.
Ik voelde mij steeds meer heen en weer geslingerd. Met man en macht probeerde ik het gezellig te houden. Mijn kinderen vonden het juist heerlijk thuis en speelden gelukkig veel en lief buiten. Tussendoor en na huilbuilen en krijsbuien probeerde ik ook haar weer een beetje op de rit te krijgen. Ze was dol op boekjes lezen, dan hadden we een heerlijk momentje samen. Maar oh wee als ik dan weer wat anders ging doen. Dan begon het verhaal weer van voor af aan. De kinderen konden elkaar niet meer luchten of zien. Mijn zoontje was als de dood voor haar en heeft haar op een gegeven moment als ze weer eens in hem zat te porren (volgens mij nog goed bedoeld ook) op de achterbank van de auto een knal voor d’r hoofd gegeven. Hij straf en zij huilen, hij ook huilen... Elke keer als mijn dochter of zij wat zei dan reageerde de andere onmiddellijk met; ‘wat zei ze, had ze het over mij?’ En ik natuurlijk de boel weer sussen…
Woensdag had ik al gebeld naar mijn contactpersoon dat ik het de verkeerde kant op zag gaan. We zouden het er vrijdag, tijdens een speciaal voor alle vakantiekinderen georganiseerd uitje in een zwembad, over hebben. Ze hebben met haar gepraat en op haar ingesproken dat ze in ieder geval niet naar huis toe mocht en anders overgeplaatst zou worden… Kijken of het enige impact zou hebben op haar. Het was al met al best een gezellig uitje met haar en mijn dochter. Dit ondanks het feit dat ze elkaar geen moment hadden aangekeken. Echter, thuis was de koek op en begon het huilen, gillen en krijsen van voor af aan. Ze wilde naar huis of naar een ander gezin. Uiteindelijk stond ik te huilen en zag het niet meer zitten. Daar zat ik dan met al mijn goede bedoelingen en ik werd heen en weer geslingerd door gevoelens van medelij, boosheid en machteloosheid. Ik besloot dat het genoeg was geweest: het was niet leuk meer.
Toen wij eraan begonnen dachten wij nog; ‘En als het dan niet gaat? Het is maar voor 3 weken…’ Tja, hoe lang kan dat nou zijn. Nou heeeeeel lang! Na een week was mijn gezin ontwricht en ik tot wanhoop gedreven. Ik heb mijn contactpersoon gebeld en gezegd dat ik haar wilde laten overplaatsen. Voor gevoelens dat ik gefaald zou hebben als gastouder was al geen plaats meer. Later heb ik mezelf wijs gemaakt dat het niet aan ons lag, niet aan haar (kon haar gevoelens wellicht alleen nog maar negatief uiten?), maar aan de combinatie van factoren.
Zondag hoorde ik dat ze in een gezin in Groningen terecht kon. Samen met haar hebben we nog een compleet fotoboekje in elkaar zitten knutselen, wat ze tijdens deze bezigheid erg leuk vond en hebben we haar kleertjes gewassen, gestreken en ingepakt. Of ik haar naar Assen wilde brengen… nou geloof me, als ze Tokio hadden gezegd was ik ook gegaan. Ik wilde maar 1 ding; mijn eigen leven terug.
Maandag bracht ik haar naar Assen…. Medelij, weerzin en opluchting wisselden elkaar af. Eenmaal thuis; eindelijk vakantie! Ik had aangegeven dat een gezin met oudere kinderen wellicht beter zou zijn en gelukkig ging ze naar zo’n gezin. Later die week belde het nieuwe gastgezin mij nog, zoals ik gevraagd had omdat ik mij toch nog verantwoordelijk voelde, en gaven mij aan dat het wel goed ging. Toch een fijn idee.
Een paar weken geleden toen wij zelf op vakantie waren belde haar moeder mij nog op. Ze wilde mij nogmaals bedanken voor alle goede zorgen want ze had het zoooooooo fijn gehad bij ons. Veeeeeeel beter dan het andere gezin, dat was helemaaaaal niets. De talloze bedankjes echoden nog na in mijn oren toen ik allang weer had opgehangen….. Schiet mij maar lek!
Als kanttekening voel ik mij genoodzaakt te vermelden dat ik vele leuke verhalen heb gehoord van andere gastgezinnen en vele gelukkige kindjes heb zien spelen met hun gastbroertjes en zusjes tijdens het zwembad uitje. Het kan dus zeker ook goed gaan! Of wij het volgend jaar weer doen weten we echt nog niet…. Wie weet?!
* Het eerste artikel over vakantiekinderen, ‘En Ook Goed voor je Frans’, stond in jaargang 2, nummer 17.
********************************************
Hebt u moeite met de Franse taal? Schakel een tolk/vertaler in. Leg contact via info@klarenvertalingen.nl |
||||
© 2005 Marietta van der Duyn Schouten | ||||
powered by CJ2 |