archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Springen! | Arie de Jong | |||
Uit de reconstructies van de formatiebesprekingen die leidden tot het derde kabinet onder leiding van Mark Rutte is me één onderdeel sterk bijgebleven. Het ‘motorblok’, waarmee VVD, CDA en D66 werden aangeduid, partijen die onmisbaar waren in een kabinet gelet op de machtsverhoudingen, zat nog aan tafel met GroenLinks. Jesse Klaver had, in de visie van dat motorblok, het toetreden tot een kabinet voor het grijpen. Eindelijk zou een lang gekoesterde wens in de kring van GroenLinks in vervulling kunnen gaan: plaatsnemen op het pluche. Maar Jesse Klaver en zijn fractie hikten aan tegen enkele uitkomsten van de onderhandelingen. Hij vond de tekst over het beheersen van de ongewilde immigratie niet realistisch, of zoiets. Waar het mij nu om gaat, is dat van de kant van de onderhandelaars van VVD, CDA en D66, Mark Rutte voorop, hem werd toegeroepen: ‘Je moet springen, Jesse! Spring, spring!’ Het kwam weer bij me op, toen na het vastlopen van de besprekingen over een nieuw pensioenstelsel, Mark Rutte (hij weer!) tegenover het journaille verklaarde dat de FNV niet durfde te springen. Had ik eerst nog onduidelijke fantasieën over onderhandelaars die tegen de onwillige Jesse Klaver ‘Springen, springen!’ riepen, nu werd het duidelijk dat sommige onderhandelaars er graag een punt achter wilden zetten. Op een moment dat ze zelf niet meer willen bewegen, menen dat men al genoeg concessies heeft gedaan, of dat ze met een ander resultaat ‘niet thuis kunnen komen’, ga je tegen je gesprekspartners roepen dat ze moeten ‘springen’. Door de pomp, noemden ze dat een poos terug. Want zelf hoef je dan niet meer te ‘springen’, iets dat Mark Rutte natuurlijk zelf ook had kunnen doen op zulke beslissende momenten. Het is een geweldige formule, die veel vaker in vastgelopen politieke en bestuurlijke kwesties toegepast zou moeten worden. De herinnering is nog vers aan het spektakel van het Britse parlement bij het verwerpen van de overeenkomst met de Europese Unie (een soort ‘acte van verlatinghe’). Wellicht kon men zich in de kringen van Europese leiders ook maar nauwelijks inhouden om van over de Noordzee en het Kanaal te roepen: ‘Jullie moet springen! Kom op, Theresa, kom op Jeremy, spring!’ Of hoe ging het er aan toe bij de ‘shut-down’ van de Amerikaanse overheid. Donald Trump wilde de begrotingsstukken alleen ondertekenen als zijn wens tot bij-plussen met dik 5 miljard dollar kon worden gehonoreerd. Om een mooie hoge muur te bouwen. (Zou die niet door Mexico worden betaald?). Hebben ze toen niet vergeten hem te roepen (of te twitteren): ‘Je moet springen, Donald, spring!’ Zou het een idee zijn als we ook in ons persoonlijk leven deze houding overnemen? Dus als ik met mijn partner overleg over de vakantiebestemming en ze wil niet graag naar de streek waar ik graag heen wil, dat ik dan roep: ‘Je moet springen!’ Of als ik met de autoverkoper onderhandel over de aanschafprijs van een nieuwe auto en hij wil er niet genoeg af doen, dat ik dan roep: ‘Springen!’ Of als een wethouder niet mee wil gaan in de voorstellen van onze belangengroep, dat ik dan deze bestuurlijk bekwame vrouw toevoeg, met mijn liefste stem: ‘Ik denk dat je moet springen.’ En dat we dat allemaal voortaan doen. Als een alternatief voor ‘Genoeg gepraat, nu moet je mijn zin doen’. Al vast maar wat oefenen voor de spiegel. Het moet wel geloofwaardig overkomen, natuurlijk. ------- Het plaatje is van Elène Klaren |
||||
© 2019 Arie de Jong | ||||
powered by CJ2 |