archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Het tijdperk van de reproduceerbaarheid Willem Minderhout

1319BS PraagWas ik maar een cultuurfilosoof. Ik bedoel zo’n Sloterdijk-achtig type dat op breedvoerig wijze precies (nou ja, als je zijn redeneringen en bespiegelingen allemaal kunt volgen) kan uitleggen wat er allemaal aan de hand is op de wereld en waarom. Of, in dit geval, een soort Walter Benjamin die in zijn ‘Het kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid’ en ‘Kleine geschiedenis van de fotografie’, probeerde te doorgronden wat de veranderingen van de techniek allemaal teweeg brengen in de maatschappij en in onze bolletjes.

Hoe zou Benjamin onze hedendaagse samenleving beschouwd hebben? De techniek is nu zo duizelingwekkend ver voortgeschreden dat we allemaal met een kopie van de hele wereld in onze zak rondlopen. Google Earth en Google Maps leveren een perfect model van de wereld als een ‘app’ voor de smartphone, waarmee we permanent de weg weten te vinden en we ons tot op straatniveau kunnen oriënteren op alle denkbare bestemmingen.

Op ‘Google Earth’ wonen echter geen mensen, althans geen mensen zonder ‘geblurrde’ gezichten. Je kunt die wereld echter wel vullen met foto’s en filmpjes om al die momenten te vangen, die vroeger onmiddellijk weer verdampten, of hooguit overleefden in herinneringen en verhalen.

Er zijn eerder pogingen gedaan om nieuwe virtuele werelden te creëren. Werelden als Sim City en Second Life heb ik zelf nooit betreden. Als ik het goed begrijp kon/kan je in deze fantasiewerelden zelf een rol naar eigen keuze spelen. Je zou het ‘theater’ kunnen noemen. Het heeft me nooit aangetrokken om daar deel van uit te maken.

Aan de replicatie van de ‘echte wereld’ doe ik echter naar hartenlust mee. Honderden foto’s maak ik om ze vervolgens op Instagram of Facebook te zetten. Geen concert is geslaagd als ik na afloop niet een aantal filmpjes op YouTube kan zetten. Het moment wordt vereeuwigd. De vergankelijkheid wordt een hak gezet. We zijn met zijn allen constant bezig om een replica van ons leven te maken. Je zou het je eigen ‘reality show’ kunnen noemen.

Waar ik nog niet aan meedoe is de replicatie van mijn eigen leven. Ik fotografeer meestal anderen. Het instrument bij uitstek van de zelfrepliceerder, de ‘selfiestick’, bezit ik niet. Nog niet?

Tijdens de vakantie zag ik ze overal lopen, de selfie-kickers. Op ieder mooi plekje wordt de stick gelanceerd, draait men de rug naar het ‘mooie uitzicht’, of zoiets, toe en begint men te fotograferen. Ik zag mensen door Praag lopen die om de tien seconden een foto van zichzelf maakten als waren zij een zeldzame Pokémon.

Waar gaat dit eindigen? Fotografie wordt al bijna ‘ouderwets’. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds meer korte filmpjes (een soort bewegende foto’s) ‘real time’ op Instagram zet. Het is niet ondenkbaar dat het over niet al te lange tijd mogelijk is om met een selfie-drone je hele leven te filmen en onmiddellijk online te zetten.

De grote vraag is dan natuurlijk wie daar naar zou willen kijken.

--------
De foto is natuurlijk van Willem zelf.


© 2016 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Het tijdperk van de reproduceerbaarheid Willem Minderhout
1319BS PraagWas ik maar een cultuurfilosoof. Ik bedoel zo’n Sloterdijk-achtig type dat op breedvoerig wijze precies (nou ja, als je zijn redeneringen en bespiegelingen allemaal kunt volgen) kan uitleggen wat er allemaal aan de hand is op de wereld en waarom. Of, in dit geval, een soort Walter Benjamin die in zijn ‘Het kunstwerk in het tijdperk van zijn technische reproduceerbaarheid’ en ‘Kleine geschiedenis van de fotografie’, probeerde te doorgronden wat de veranderingen van de techniek allemaal teweeg brengen in de maatschappij en in onze bolletjes.

Hoe zou Benjamin onze hedendaagse samenleving beschouwd hebben? De techniek is nu zo duizelingwekkend ver voortgeschreden dat we allemaal met een kopie van de hele wereld in onze zak rondlopen. Google Earth en Google Maps leveren een perfect model van de wereld als een ‘app’ voor de smartphone, waarmee we permanent de weg weten te vinden en we ons tot op straatniveau kunnen oriënteren op alle denkbare bestemmingen.

Op ‘Google Earth’ wonen echter geen mensen, althans geen mensen zonder ‘geblurrde’ gezichten. Je kunt die wereld echter wel vullen met foto’s en filmpjes om al die momenten te vangen, die vroeger onmiddellijk weer verdampten, of hooguit overleefden in herinneringen en verhalen.

Er zijn eerder pogingen gedaan om nieuwe virtuele werelden te creëren. Werelden als Sim City en Second Life heb ik zelf nooit betreden. Als ik het goed begrijp kon/kan je in deze fantasiewerelden zelf een rol naar eigen keuze spelen. Je zou het ‘theater’ kunnen noemen. Het heeft me nooit aangetrokken om daar deel van uit te maken.

Aan de replicatie van de ‘echte wereld’ doe ik echter naar hartenlust mee. Honderden foto’s maak ik om ze vervolgens op Instagram of Facebook te zetten. Geen concert is geslaagd als ik na afloop niet een aantal filmpjes op YouTube kan zetten. Het moment wordt vereeuwigd. De vergankelijkheid wordt een hak gezet. We zijn met zijn allen constant bezig om een replica van ons leven te maken. Je zou het je eigen ‘reality show’ kunnen noemen.

Waar ik nog niet aan meedoe is de replicatie van mijn eigen leven. Ik fotografeer meestal anderen. Het instrument bij uitstek van de zelfrepliceerder, de ‘selfiestick’, bezit ik niet. Nog niet?

Tijdens de vakantie zag ik ze overal lopen, de selfie-kickers. Op ieder mooi plekje wordt de stick gelanceerd, draait men de rug naar het ‘mooie uitzicht’, of zoiets, toe en begint men te fotograferen. Ik zag mensen door Praag lopen die om de tien seconden een foto van zichzelf maakten als waren zij een zeldzame Pokémon.

Waar gaat dit eindigen? Fotografie wordt al bijna ‘ouderwets’. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds meer korte filmpjes (een soort bewegende foto’s) ‘real time’ op Instagram zet. Het is niet ondenkbaar dat het over niet al te lange tijd mogelijk is om met een selfie-drone je hele leven te filmen en onmiddellijk online te zetten.

De grote vraag is dan natuurlijk wie daar naar zou willen kijken.

--------
De foto is natuurlijk van Willem zelf.
© 2016 Willem Minderhout
powered by CJ2