archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Regels | Willem Minderhout | |||
Mensen zijn dol op regels. Al zolang er mensen zijn, zijn ze bezig om er achter te komen hoe het allemaal ‘eigenlijk’ moet of hoort. Als er een regel is gevonden, al dan niet door Goddelijke inspiratie, vindt men over het algemeen dat iedereen zich daar ook, desnoods onder dwang, aan moet houden. In de hedendaagse maatschappij is echter de hoofdregel dat wij als individuen vooral volgens onze eigen individuele regels zouden moeten leven. Ik heb de indruk dat vrouwen veel meer dan mannen met die opgedrongen individuele vrijheid in de knoop zitten. Gelukkig ontstonden er vakbladen die je konden uitleggen hoe dat moest. In de Viva stond bijvoorbeeld: omdat het fijn is om jezelf te zijn. Maar over wat ‘jezelf zijn’ was, bestonden en bestaan heftige controverses. In de strijd met de door ‘nurture’ opgedrongen ‘genderrollen’ was het in bepaalde kringen bon ton om de mate van je feminisme af te meten aan de lengte van je okselhaar. Deze trend lijkt weer overgeslagen te zijn naar het Beyoncé-feminisme, waarin de lengte van het okselhaar is vervangen door de hoogte van de hakken als maatstaf voor individuele vrouwelijke vrijheid. Alle individualiteit ten spijt blijken vrouwen erg gevoelig te zijn voor rolmodellen. Letterlijk! Te dunne mannequins zouden tot een epidemie van anorexia leiden. Verbieden dus! Nu ken ik geen enkele man die droomt van een wilde nacht met zo’n gratenpakhuis, dus wie duwt die vrouwen nu eigenlijk in die ‘genderrol’? Laatst was het weer raak. Ik hoorde in een korte spanne tijds dat donkere vrouwen geprotesteerd hadden omdat ze genegeerd worden in de media. Toevallig hoorde ik in een radioverslag een van de protesterende vrouwen klagen dat het net leek of de reclamebureaus die vrouwen niet mooi genoeg vonden om ze als model te gebruiken. Pal daarop ontstond een heleboel heisa over een reclameposter waarop twee in pak geklede heren de borsten van een prachtige zwarte vrouw als glijbaan gebruikten. De kreten ‘racisme’ en ‘lustobject’ waren niet van de lucht. Tot overmaat van verwarring gingen dezelfde vrouwen die deze poster wilden afplakken vanwege het zedeloze karakter nog geen week later door het lint toen een of andere bureauchef van de gemeente Amsterdam een verbod op te korte rokken uitvaardigde. Lastig hoor. Ik ben op dat soort momenten blij dat ik geen vrouw ben. ---- Het plaatje is van Henk Klaren ------ Bestel uw boeken en wat al niet bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
© 2016 Willem Minderhout | ||||
powered by CJ2 |