archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Onze moeders: gemiste kansen? Joop Quint

1306BS MoedersMijn moeder zou nu ongeveer honderd zijn geweest. Ze is twintig jaar geleden overleden. Ik heb nooit met haar besproken hoe zij tegen haar leven aan keek. Ik besprak niet zo veel met mijn moeder en met mijn vader helemaal niks. Pas een jaar of tien geleden kwam de gedachte bij me op: als het had gekund had mijn moeder het dan niet heel anders gedaan? Die gedachte kwam ook doordat ik, vooral met vriendinnen, over hun moeders sprak. Er was een patroon.

Wat kon er niet? En waarom? Mijn moeder was de oudste van zeven kinderen. Ze deed, net als mijn vader, in de tweede helft van de dertiger jaren eindexamen kweekschool. Ze kwamen allebei uit een arbeidersgezin: dus die kweekschool was wel ongeveer het maximaal haalbare. Er was in die tijd geen schijn van kans op een baan in het onderwijs. Mijn vader werd leerling-journalist en mijn  moeder nam een kantoorbaantje. Toen kwam de oorlog. Mijn vader ging wat onduidelijke dingen doen; ik geloof geen foute. En mijn moeder kreeg, vanaf begin 1942, binnen zes jaar, vijf kinderen.

Wat kon er wel? Ik denk, bijna niks. Mijn vader was de baas in huis. Zo was dat toen. Aan die ongehoord ongelijke situatie is pas getornd vanaf het eind van de jaren zestig door Man-Vrouw-Maatschappij, Joke Kool-Smit en anderen; en door het tijdsgewricht. Ik schrijf met opzet ‘getornd’, want er veranderde nog niet zoveel. Vrouwen moesten nog steeds ophouden met hun baan als ze een kind kregen. Ze werden (en worden) nog steeds minder betaald.

Mijn moeder heeft het eigenlijk nog niet zo slecht gedaan. Toen wij – haar kinderen – nog thuis waren viel ze zo nu en dan in als onderwijzeres. Op middelbare leeftijd is ze psychologie gaan studeren. Dat heeft ze net niet afgemaakt doordat statistiek te moeilijk voor haar was. Ze heeft verschillende parttime functies als psychologe/pedagoge gehad.

Ik ken direct, of indirect door verhalen, meer vrouwen zoals mijn moeder. Mijn vraag is: hoe keken ze tegen onze huidige samenleving aan en vooral de situatie van hun dochters en kleindochters?  Met afgunst? Nee, dat doen moeders niet. Maar wellicht wel met een gevoel van: had ik dat maar gekund. Me niet door mijn man laten vertellen wat ik moet doen. Gaan studeren. Een baan nemen, ook als ik kinderen heb. Gezellige afspraken met vriendinnen maken. Doen waar ik zin in heb. Het lijkt me erg als je zo op je leven terug kijkt. Een leven van gemiste kansen.

Maar misschien vergis ik me. Misschien zijn er ook wel grootmoeders die denken: wat een gedoe. Een baan. Met een bakfiets elke ochtend je kinderen naar school brengen. (Want hij heeft het te druk.) Een crèche en naschoolse opvang: is dat wel goed voor je kinderen? En dan nog boodschappen doen en koken. (Want hij heeft het te druk.) En in het weekend naar het voetbal- of hockeyveld. (Hij kan niet want hij moet zelf hockeyen.) Ik lees toch liever een goed boek.

---------------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2016 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Onze moeders: gemiste kansen? Joop Quint
1306BS MoedersMijn moeder zou nu ongeveer honderd zijn geweest. Ze is twintig jaar geleden overleden. Ik heb nooit met haar besproken hoe zij tegen haar leven aan keek. Ik besprak niet zo veel met mijn moeder en met mijn vader helemaal niks. Pas een jaar of tien geleden kwam de gedachte bij me op: als het had gekund had mijn moeder het dan niet heel anders gedaan? Die gedachte kwam ook doordat ik, vooral met vriendinnen, over hun moeders sprak. Er was een patroon.

Wat kon er niet? En waarom? Mijn moeder was de oudste van zeven kinderen. Ze deed, net als mijn vader, in de tweede helft van de dertiger jaren eindexamen kweekschool. Ze kwamen allebei uit een arbeidersgezin: dus die kweekschool was wel ongeveer het maximaal haalbare. Er was in die tijd geen schijn van kans op een baan in het onderwijs. Mijn vader werd leerling-journalist en mijn  moeder nam een kantoorbaantje. Toen kwam de oorlog. Mijn vader ging wat onduidelijke dingen doen; ik geloof geen foute. En mijn moeder kreeg, vanaf begin 1942, binnen zes jaar, vijf kinderen.

Wat kon er wel? Ik denk, bijna niks. Mijn vader was de baas in huis. Zo was dat toen. Aan die ongehoord ongelijke situatie is pas getornd vanaf het eind van de jaren zestig door Man-Vrouw-Maatschappij, Joke Kool-Smit en anderen; en door het tijdsgewricht. Ik schrijf met opzet ‘getornd’, want er veranderde nog niet zoveel. Vrouwen moesten nog steeds ophouden met hun baan als ze een kind kregen. Ze werden (en worden) nog steeds minder betaald.

Mijn moeder heeft het eigenlijk nog niet zo slecht gedaan. Toen wij – haar kinderen – nog thuis waren viel ze zo nu en dan in als onderwijzeres. Op middelbare leeftijd is ze psychologie gaan studeren. Dat heeft ze net niet afgemaakt doordat statistiek te moeilijk voor haar was. Ze heeft verschillende parttime functies als psychologe/pedagoge gehad.

Ik ken direct, of indirect door verhalen, meer vrouwen zoals mijn moeder. Mijn vraag is: hoe keken ze tegen onze huidige samenleving aan en vooral de situatie van hun dochters en kleindochters?  Met afgunst? Nee, dat doen moeders niet. Maar wellicht wel met een gevoel van: had ik dat maar gekund. Me niet door mijn man laten vertellen wat ik moet doen. Gaan studeren. Een baan nemen, ook als ik kinderen heb. Gezellige afspraken met vriendinnen maken. Doen waar ik zin in heb. Het lijkt me erg als je zo op je leven terug kijkt. Een leven van gemiste kansen.

Maar misschien vergis ik me. Misschien zijn er ook wel grootmoeders die denken: wat een gedoe. Een baan. Met een bakfiets elke ochtend je kinderen naar school brengen. (Want hij heeft het te druk.) Een crèche en naschoolse opvang: is dat wel goed voor je kinderen? En dan nog boodschappen doen en koken. (Want hij heeft het te druk.) En in het weekend naar het voetbal- of hockeyveld. (Hij kan niet want hij moet zelf hockeyen.) Ik lees toch liever een goed boek.

---------------------------
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2016 Joop Quint
powered by CJ2