archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Slapen met horten en stoten Joop Quint

1211BS ApneuIk slaap met horten en stoten: apneu. Er is gemeten dat mijn adem tijdens het slapen achttien keer per uur stokt. Dat lijkt veel, maar er zijn mensen – meestal mannen, ik weet niet waarom – die vijftig scoren! Wat heel vervelend is, is dat het Centraal Bureau Rijvaardigheid achttien teveel vindt. Dat bureau legt de grens bij vijftien. Ik kwam er onlangs tot mijn stomme verbazing achter dat ik om die reden geen auto mag rijden. Ze denken dat je achter het stuur in slaap valt. Overigens is het weer niet zó erg dat ik niet kan rijden, want Bernadette, mijn vrouw, rijdt meestal; ook als ik niet gedronken heb.

Het lukt niet altijd, maar er is wel wat aan apneu te doen. Jaren geleden heb ik bij het slapen een kapje op mijn neus gehad, waardoor ik meer zuurstof zou krijgen. Maar zo’n kapje is desastreus voor je liefdesleven. Dus daar zijn we mee opgehouden.
Een jaar of twee geleden is het proces in gang gezet om mij een zogenoemde ‘snurkbeugel’ aan te meten. Dan doe je voordat je in slaap valt een ‘bitje’ op je bovengebit en een aan de onderkant. Ik geloof dat daardoor je huig wordt opgetild, waardoor je regelmatiger gaat ademen.

Dat aanmeten is niet niks. Ik ben twee keer bij een kaakchirurg geweest, twee keer bij een KNO-arts en vaker nog bij een mondhygiënist. Toen men vond dat alles goed zat brak er een tand af. Ik was toen op Texel, maar het bezoek aan drie aardige, plaatselijke tandartsen hielp niet. Mijn eigen tandarts in Amsterdam, heeft de zaak – na een wortelkanaalbehandeling – gerepareerd. Ik heb een claim ingediend bij het OLVG, die hadden de snurkbeugel geplaatst en ik ben weer met het ding begonnen.

Ik werd er niet vrolijk van, want het slapen gaat minder goed met het ding in mijn mond. (vast niet de bedoeling) en hij is echt lastig als je moet hoesten. Dus: ik doe hem trouw elke nacht in en haal hem na een paar uur er weer uit, als het te lastig wordt.
En nu ben ik onlangs door het OLVG opgeroepen om een nachtje te komen slapen, om te kijken wat het effect van mijn snurkbeugel is. Het leek wel een wetenschappelijk onderzoek, want aan het begin van het aanmeten van het ding is er ook een nulmeting geweest. Daar kwam die achttien uit.

Het klinkt misschien raar, maar ik had me een beetje verheugd op die nacht. Om roostertechnische redenen moest ik er al om half drie zijn. Dat is natuurlijk onzin. Het is een slaaponderzoek. Stel dat je om 23.00 uur gaat slapen. Dan zou 22.00 uur toch vroeg genoeg moeten zijn om je voor te bereiden, maar die voorbereiding kan alleen maar gebeuren door verpleegkundigen en die gaan om 16.30 uur naar huis.

De voorbereiding is niet niks. Er worden overal op je lichaam, ook op je hoofd, gekleurde draden vastgezet. De mooiste zit aan je rechter wijsvinger, die geeft een rood lichtje. Je bent een soort wandelende kerstboom. Want ik wandelde. Van mijn kamer op de achtste verdieping – prachtig uitzicht – met de lift naar beneden naar het café-restaurant. (Bernadette is heel gezellig langs geweest om daar foto’s van te maken.) Ze hebben er lekkere broodjes en cheeseburgers met frites. Daar zitten de patiënten met hun families. Niemand kijkt op van een wandelende kerstboom. Er zijn ook gipsen benen en lopende infuusstandaarden op rolletjes.

De grootste attractie is de rookhoek. Die is buiten. Verwarmd en overdekt. Daar zat ik met mijn sigaar. De vergelijking is wat morbide, maar het doet veel denken aan een feestje in een café waar je niet mag roken. De gezelligste mensen staan buiten. Daar heb je een goed gesprek. Met een vrouw van een jaar of 55 die de volgende dag geopereerd zou worden in verband met alvleesklierkanker; afschuwelijk. Naast haar zat haar kolossale man met een kolossale snor en die zei geen woord. En er was ook een nog wat oudere, vrolijke vrouw die heel blij was dat ze morgen weg mocht. Ze was al acht dagen onderzocht in verband met een infectie, maar die hadden ze nog niet gevonden. Inmiddels kon ze niet meer zien met haar linkeroog.

Daarna ging ik weer naar mijn luxe eenpersoonskamer; als in een eerste klas hotel. Gratis tv en internet. Uitstekend eten (worteltjes, een stukje kip, gekookte aardappels en een toetje), zoveel koffie als ik wil en s’ochtends een ontbijt met een eitje en keuze uit verschillende soorten brood, kaas en ander beleg.

Gek genoeg heb ik heel goed geslapen en de hele nacht mijn snurkbeugel ingehouden. Dat heeft een wonderbaarlijk resultaat gehad. Mijn apneu is gedaald tot 8. Normaal is 5.
Ik mag weer autorijden!

(In 'De Hoornder' publiceerde ik al eerder een column over dit onderwerp.)

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php

© 2015 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Slapen met horten en stoten Joop Quint
1211BS ApneuIk slaap met horten en stoten: apneu. Er is gemeten dat mijn adem tijdens het slapen achttien keer per uur stokt. Dat lijkt veel, maar er zijn mensen – meestal mannen, ik weet niet waarom – die vijftig scoren! Wat heel vervelend is, is dat het Centraal Bureau Rijvaardigheid achttien teveel vindt. Dat bureau legt de grens bij vijftien. Ik kwam er onlangs tot mijn stomme verbazing achter dat ik om die reden geen auto mag rijden. Ze denken dat je achter het stuur in slaap valt. Overigens is het weer niet zó erg dat ik niet kan rijden, want Bernadette, mijn vrouw, rijdt meestal; ook als ik niet gedronken heb.

Het lukt niet altijd, maar er is wel wat aan apneu te doen. Jaren geleden heb ik bij het slapen een kapje op mijn neus gehad, waardoor ik meer zuurstof zou krijgen. Maar zo’n kapje is desastreus voor je liefdesleven. Dus daar zijn we mee opgehouden.
Een jaar of twee geleden is het proces in gang gezet om mij een zogenoemde ‘snurkbeugel’ aan te meten. Dan doe je voordat je in slaap valt een ‘bitje’ op je bovengebit en een aan de onderkant. Ik geloof dat daardoor je huig wordt opgetild, waardoor je regelmatiger gaat ademen.

Dat aanmeten is niet niks. Ik ben twee keer bij een kaakchirurg geweest, twee keer bij een KNO-arts en vaker nog bij een mondhygiënist. Toen men vond dat alles goed zat brak er een tand af. Ik was toen op Texel, maar het bezoek aan drie aardige, plaatselijke tandartsen hielp niet. Mijn eigen tandarts in Amsterdam, heeft de zaak – na een wortelkanaalbehandeling – gerepareerd. Ik heb een claim ingediend bij het OLVG, die hadden de snurkbeugel geplaatst en ik ben weer met het ding begonnen.

Ik werd er niet vrolijk van, want het slapen gaat minder goed met het ding in mijn mond. (vast niet de bedoeling) en hij is echt lastig als je moet hoesten. Dus: ik doe hem trouw elke nacht in en haal hem na een paar uur er weer uit, als het te lastig wordt.
En nu ben ik onlangs door het OLVG opgeroepen om een nachtje te komen slapen, om te kijken wat het effect van mijn snurkbeugel is. Het leek wel een wetenschappelijk onderzoek, want aan het begin van het aanmeten van het ding is er ook een nulmeting geweest. Daar kwam die achttien uit.

Het klinkt misschien raar, maar ik had me een beetje verheugd op die nacht. Om roostertechnische redenen moest ik er al om half drie zijn. Dat is natuurlijk onzin. Het is een slaaponderzoek. Stel dat je om 23.00 uur gaat slapen. Dan zou 22.00 uur toch vroeg genoeg moeten zijn om je voor te bereiden, maar die voorbereiding kan alleen maar gebeuren door verpleegkundigen en die gaan om 16.30 uur naar huis.

De voorbereiding is niet niks. Er worden overal op je lichaam, ook op je hoofd, gekleurde draden vastgezet. De mooiste zit aan je rechter wijsvinger, die geeft een rood lichtje. Je bent een soort wandelende kerstboom. Want ik wandelde. Van mijn kamer op de achtste verdieping – prachtig uitzicht – met de lift naar beneden naar het café-restaurant. (Bernadette is heel gezellig langs geweest om daar foto’s van te maken.) Ze hebben er lekkere broodjes en cheeseburgers met frites. Daar zitten de patiënten met hun families. Niemand kijkt op van een wandelende kerstboom. Er zijn ook gipsen benen en lopende infuusstandaarden op rolletjes.

De grootste attractie is de rookhoek. Die is buiten. Verwarmd en overdekt. Daar zat ik met mijn sigaar. De vergelijking is wat morbide, maar het doet veel denken aan een feestje in een café waar je niet mag roken. De gezelligste mensen staan buiten. Daar heb je een goed gesprek. Met een vrouw van een jaar of 55 die de volgende dag geopereerd zou worden in verband met alvleesklierkanker; afschuwelijk. Naast haar zat haar kolossale man met een kolossale snor en die zei geen woord. En er was ook een nog wat oudere, vrolijke vrouw die heel blij was dat ze morgen weg mocht. Ze was al acht dagen onderzocht in verband met een infectie, maar die hadden ze nog niet gevonden. Inmiddels kon ze niet meer zien met haar linkeroog.

Daarna ging ik weer naar mijn luxe eenpersoonskamer; als in een eerste klas hotel. Gratis tv en internet. Uitstekend eten (worteltjes, een stukje kip, gekookte aardappels en een toetje), zoveel koffie als ik wil en s’ochtends een ontbijt met een eitje en keuze uit verschillende soorten brood, kaas en ander beleg.

Gek genoeg heb ik heel goed geslapen en de hele nacht mijn snurkbeugel ingehouden. Dat heeft een wonderbaarlijk resultaat gehad. Mijn apneu is gedaald tot 8. Normaal is 5.
Ik mag weer autorijden!

(In 'De Hoornder' publiceerde ik al eerder een column over dit onderwerp.)

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
---------------------------------------------
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2015 Joop Quint
powered by CJ2