archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Wintersport; genieten?! Marietta van der Duyn Schouten

Elk jaar op wintersport. Waarom? Verpest door het verleden? We moeten gewoon! Zodra de dagen korter worden, begint het te kriebelen en meestal wordt in november ergens de knoop doorgehakt. Dit jaar ging het allemaal anders. Een startend eigen bedrijf, een verbouwing en een nieuwe CV-ketel maakten dat de beslissing uitgesteld werd. De kriebels werden onderdrukt. Echter, in december waren ze niet meer te temmen. We maakten plannen met twee stellen, ook met kleine kinderen, uit de buurt en vervolgens werden die weer van de tafel geveegd. Te duur, te druk met vijf kinderen in één chalet….Toch weer verder kijken op internet naar een goedkoop reisje. Die zijn er echt wel hoor… maar nooit in de periode dat jij wilt gaan.

Uiteindelijk een leuk appartement kunnen vinden, aan de piste, niet te duur maar zeker niet te groot. Toen kwam het besef dat ik eigenlijk nog nooit zonder mijn familie op wintersport was gegaan. Mijn zus zat al ergens in Les Gets (Portes du Soleil). Via internet en een paar belletjes toch iets gevonden bij haar in de buurt. Maandag geboekt, zondag erna in de auto.

Elf uur rijden naar Frankrijk en na een uur of negen hadden de kinderen het helemaal gehad. Tot overmaat van ramp besloten wij een N-route te nemen die wellicht korter was maar toch langer duurde. Eenmaal aangekomen, lekker geïnstalleerd, naar m’n zus gereden en dan doet lekker eten en een paar wijntjes een hoop goed.

De volgende dag met z’n allen naar de kinderpiste, met de auto. Glibberig op de weg en dus de sneeuwkettingen om. Wij hebben de simpelste die verkrijgbaar zijn en nog kregen we het voor elkaar om één band verkeerd om te leggen. Tweehonderd meter verder weer stoppen, nog viezer worden en dat terwijl je vingers eraf vriezen. Eindelijk bij de kinderpiste aangekomen, drie kindjes op de slee, ski’s op de schouder, rugzak om en skischoenen aan en klaar om van de parkeerplaats naar boven te klauteren. Buiten adem aangekomen, nog even een paar goede sneeuwbrilletjes kopen voor de kids en een half uur later zijn we echt klaar voor de sneeuwpret. Eindelijk! Bloedheet van het gesjor en gesjouw maar een strak stralend blauwe hemel en goede sneeuw…. Wat willen we nog meer. De oudste van 5,5 jaar al alleen op de babylift samen met haar neefje van dezelfde leeftijd. Het is intussen voorbij het middaguur en de jongste van 3,5 zit stuk. Wil niet in de zon, niet sleeën, niet lopen, wil helemaal niets meer, alleen maar zeuren. Heeft dus honger, en ja hoor, boterhammen vergeten. Gelukkig wil mijn zus de koude pannenkoeken met ons delen. Na een kwartier aandringen en gejengel heeft de jongste wat gegeten en wordt wat gezelliger. Maar dan0208 Wintersport heeft mams het gehad en geeft geïrriteerd te kennen aan haar echtgenoot dat hij er even op mag passen, zodat ik even met m’n dochter ook de babylift in kan. Twee keer op en neer, de oudste begint ook moe te worden.

De sneeuwkettingen kosten ons bijna ons huwelijk. We besluiten om niet meer met de auto te gaan. Mijn zwager heeft winterbanden en haalt mijn man en dochter op. Ik neem de gratis skibus met de jongste en huur voor hem skietjes. Je kan niet jong genoeg beginnen. Mijn dochter vond het met vier jaar al leuk dus… Eenmaal helemaal boven bij de kinderweide hijs ik hem verwachtingsvol in zijn skiuitrusting. Helaas, hierin had hij helemaal geen trek. Hij werd op slag moe, jengelig en dus snel uit die spullen. Net na het middaguur zit ik alweer met m’n zus en haar jongste in de skibus. Naar haar appartement. Nog geen half uurtje later zitten we in de stralende zon, een stukje stokbrood, foie gras en een wit wijntje. De kinderen zitten superlief met stokjes, steentjes en sneeuw te spelen. Eindelijk, na 2,5 dag……… vakantie!!
Vrijdags krijgen we echt de smaak te pakken, alles gaat er gemoedelijk aan toe. De hellingen zijn zonovergoten en ik mag met de stoeltjeslift en dochter naar boven. De jongste vermaakt zich uitstekend. Hij laat zich op de rolband naar boven vervoeren en wil dan hard naar beneden rennen. Na twee keer op de stoeltjeslift eten we een boterhammetje in de sneeuw en tegen tweeën gaan de kleine man en mams weer de skibus in, terug naar het appartement. Een paar uur achter elkaar weet hij zich weer te vermaken met niet meer dan sneeuw en een paar steentjes, terwijl ik de kans krijg om flink wat bladzijden uit mijn boek te verslinden. De zon is heerlijk en ik wil er niet aan denken dat we morgen weer de hele dag in de auto moeten doorbrengen.

De volgende ochtend wordt er nog druk gesopt, maar om negen uur zitten we dan toch echt in de auto. En hoe voorkomen we met de kinderen de rampen van wagenziekte? Niet ontbijten was de bedoeling, maar ik ben toch overstag gegaan omdat ze echt honger hadden. Met een handdoek en een plastictas gewapend houd ik mijn dochter scherp in de gaten. Ze begint steeds bleker te zien, maar toch is het zoonlief die als eerste zijn danoontje de hele auto doorspuit. Verdorie, daar hadden we niet op gerekend. Weer minimaal 10 uur in de zure lucht. Gelukkig wist de oudste dit keer de schade te beperken door netjes de plastic zak te gebruiken.

Duizend kilometer later steken we de sleutel in onze huisdeur. Heerlijk en veilig weer thuis. Was het de moeite waard geweest? Alle plussen en minnen opgeteld; JA! En volgend jaar gaan we gewoon weer!


© 2005 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Wintersport; genieten?! Marietta van der Duyn Schouten
Elk jaar op wintersport. Waarom? Verpest door het verleden? We moeten gewoon! Zodra de dagen korter worden, begint het te kriebelen en meestal wordt in november ergens de knoop doorgehakt. Dit jaar ging het allemaal anders. Een startend eigen bedrijf, een verbouwing en een nieuwe CV-ketel maakten dat de beslissing uitgesteld werd. De kriebels werden onderdrukt. Echter, in december waren ze niet meer te temmen. We maakten plannen met twee stellen, ook met kleine kinderen, uit de buurt en vervolgens werden die weer van de tafel geveegd. Te duur, te druk met vijf kinderen in één chalet….Toch weer verder kijken op internet naar een goedkoop reisje. Die zijn er echt wel hoor… maar nooit in de periode dat jij wilt gaan.

Uiteindelijk een leuk appartement kunnen vinden, aan de piste, niet te duur maar zeker niet te groot. Toen kwam het besef dat ik eigenlijk nog nooit zonder mijn familie op wintersport was gegaan. Mijn zus zat al ergens in Les Gets (Portes du Soleil). Via internet en een paar belletjes toch iets gevonden bij haar in de buurt. Maandag geboekt, zondag erna in de auto.

Elf uur rijden naar Frankrijk en na een uur of negen hadden de kinderen het helemaal gehad. Tot overmaat van ramp besloten wij een N-route te nemen die wellicht korter was maar toch langer duurde. Eenmaal aangekomen, lekker geïnstalleerd, naar m’n zus gereden en dan doet lekker eten en een paar wijntjes een hoop goed.

De volgende dag met z’n allen naar de kinderpiste, met de auto. Glibberig op de weg en dus de sneeuwkettingen om. Wij hebben de simpelste die verkrijgbaar zijn en nog kregen we het voor elkaar om één band verkeerd om te leggen. Tweehonderd meter verder weer stoppen, nog viezer worden en dat terwijl je vingers eraf vriezen. Eindelijk bij de kinderpiste aangekomen, drie kindjes op de slee, ski’s op de schouder, rugzak om en skischoenen aan en klaar om van de parkeerplaats naar boven te klauteren. Buiten adem aangekomen, nog even een paar goede sneeuwbrilletjes kopen voor de kids en een half uur later zijn we echt klaar voor de sneeuwpret. Eindelijk! Bloedheet van het gesjor en gesjouw maar een strak stralend blauwe hemel en goede sneeuw…. Wat willen we nog meer. De oudste van 5,5 jaar al alleen op de babylift samen met haar neefje van dezelfde leeftijd. Het is intussen voorbij het middaguur en de jongste van 3,5 zit stuk. Wil niet in de zon, niet sleeën, niet lopen, wil helemaal niets meer, alleen maar zeuren. Heeft dus honger, en ja hoor, boterhammen vergeten. Gelukkig wil mijn zus de koude pannenkoeken met ons delen. Na een kwartier aandringen en gejengel heeft de jongste wat gegeten en wordt wat gezelliger. Maar dan0208 Wintersport heeft mams het gehad en geeft geïrriteerd te kennen aan haar echtgenoot dat hij er even op mag passen, zodat ik even met m’n dochter ook de babylift in kan. Twee keer op en neer, de oudste begint ook moe te worden.

De sneeuwkettingen kosten ons bijna ons huwelijk. We besluiten om niet meer met de auto te gaan. Mijn zwager heeft winterbanden en haalt mijn man en dochter op. Ik neem de gratis skibus met de jongste en huur voor hem skietjes. Je kan niet jong genoeg beginnen. Mijn dochter vond het met vier jaar al leuk dus… Eenmaal helemaal boven bij de kinderweide hijs ik hem verwachtingsvol in zijn skiuitrusting. Helaas, hierin had hij helemaal geen trek. Hij werd op slag moe, jengelig en dus snel uit die spullen. Net na het middaguur zit ik alweer met m’n zus en haar jongste in de skibus. Naar haar appartement. Nog geen half uurtje later zitten we in de stralende zon, een stukje stokbrood, foie gras en een wit wijntje. De kinderen zitten superlief met stokjes, steentjes en sneeuw te spelen. Eindelijk, na 2,5 dag……… vakantie!!
Vrijdags krijgen we echt de smaak te pakken, alles gaat er gemoedelijk aan toe. De hellingen zijn zonovergoten en ik mag met de stoeltjeslift en dochter naar boven. De jongste vermaakt zich uitstekend. Hij laat zich op de rolband naar boven vervoeren en wil dan hard naar beneden rennen. Na twee keer op de stoeltjeslift eten we een boterhammetje in de sneeuw en tegen tweeën gaan de kleine man en mams weer de skibus in, terug naar het appartement. Een paar uur achter elkaar weet hij zich weer te vermaken met niet meer dan sneeuw en een paar steentjes, terwijl ik de kans krijg om flink wat bladzijden uit mijn boek te verslinden. De zon is heerlijk en ik wil er niet aan denken dat we morgen weer de hele dag in de auto moeten doorbrengen.

De volgende ochtend wordt er nog druk gesopt, maar om negen uur zitten we dan toch echt in de auto. En hoe voorkomen we met de kinderen de rampen van wagenziekte? Niet ontbijten was de bedoeling, maar ik ben toch overstag gegaan omdat ze echt honger hadden. Met een handdoek en een plastictas gewapend houd ik mijn dochter scherp in de gaten. Ze begint steeds bleker te zien, maar toch is het zoonlief die als eerste zijn danoontje de hele auto doorspuit. Verdorie, daar hadden we niet op gerekend. Weer minimaal 10 uur in de zure lucht. Gelukkig wist de oudste dit keer de schade te beperken door netjes de plastic zak te gebruiken.

Duizend kilometer later steken we de sleutel in onze huisdeur. Heerlijk en veilig weer thuis. Was het de moeite waard geweest? Alle plussen en minnen opgeteld; JA! En volgend jaar gaan we gewoon weer!
© 2005 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2