archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Verborgen verleden Abdelrachid Khalil

1007BS Schaamte
De waarheid is niet altijd leuk, toch is het belangrijk haar onder ogen te zien. Ik ben bang voor de waarheid. Niet zo zeer voor de waarheid an sich, maar eerder voor wat die waarheid teweeg gaat brengen.

Vroeger waren het kleine dingen waar ik mij voor schaamde. Als die dingen boven water kwamen, iets dat vaak gebeurde, werd ik enige dagen gepest. Nou was ik sowieso een gewild slachtoffer. Gelukkig boden mijn Marokkaanse wijkgenoten/ bodyguards mij de bescherming die elke ‘nerd’ eigenlijk behoort te krijgen. Maar waarom hield je die geheimen dan niet voor je, zult u wellicht denken. Ja, dat lukte mij dus niet.

Iedereen kent de foutmeldingen van Windows. Die poppen soms vanuit het niets op. Zo ging het ook bij mijn geheimen, die popten soms vanuit het niets op. Zo kon ik bijvoorbeeld mijn muzikale voorkeuren niet voor mij houden. Ik hield van punkrock (Me first and the Gimme Gimmes, Nofx en No use for a name), maar ook van Amerikaanse hiphop (NWA, Dr. Dre en 2pac). Alleen het feit al dat ik naar punkrock luisterde zorgde ervoor dat ik dagen werd gepest. Dan brandde ik voor alle pestkoppen de nieuwste cd van een Amerikaanse rapper, die ik op illegale wijze had verkregen, en dan was alles weer goed. Iedereen vergat mijn liefde voor punkrock, voor eventjes.

Nu ik ouder ben zijn de waarheden die boven water komen een stuk gecompliceerder. Waarheden die niet meer opgelost kunnen worden door het branden van een cd. En ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Soms probeer ik ze te vergeten, maar dat lukt niet. Integendeel: ze houden mij nachtenlang uit mijn slaap. Terwijl ik blijf draaien en woelen zoek ik naar oplossingen. Ik wil mijn geheimen allemaal bespreekbaar maken en iedereen vragen om mij te vergeven. Maar zullen ze dat ook doen? Ik zie de mensen die ik pijn heb gedaan in mijn leven voorbij komen. Meisjes, jongens, vaders en moeders. Het maakt niet uit ik heb een hele waslijst aan mensen die ik (on)bewust heb gekwetst. Dagelijks kwets ik mensen. Vaker onbewust dan bewust, edoch het gebeurt. Iets dat ik wel tegen wil houden, alleen dat lukt niet.

Het kwetsen van mensen is niet het enige wat ik op mijn kerfstok heb. Ook ik had slachtoffer kunnen worden van een liquidatie. Niet omdat ik zo’n bad boy was, maar ik probeerde wel bij de zogenaamd gevaarlijke jongens te horen. Types die hun geld verdienden op een manier die het daglicht niet verdragen kan. Ik trad op als een soort van consigliere. Ik hing rond met jongens waarvan ik niet eens wist wat ze exact deden en gaf hen adviezen als zij mij daar om vroegen. Glunderend zat ik naast hen als een van hen stelde dat ik ‘meer verstand in mijn pink had dan zij in hun hele lichaam.’

Nu, zevenentwintig jaar oud, ben ik tot het inzicht gekomen dat ik mijn toekomst heb verkloot, door rond te hangen met de meeste kansloze types op aarde. Daar heb ik spijt van en ik ben bang, bang voor de waarheid. Laatst heb ik iets gedaan waarvan ik niet had verwacht dat ik het kon. Ik vond dat het tijd werd om open kaart te spelen met mijn vriendin en heb haar verteld over mijn verleden. Over de dingen waar ik bang voor ben, waar ik spijt van heb en de dingen die mij wakker houden.

Zij schrok, gelukkig herpakte zij zichzelf meteen en kreeg ik de gehoopte reactie. Ze nam het mij niet kwalijk. Het verleden was het verleden, als ik het ook maar het verleden liet. Alleen vandaag schaam ik mij toch weer. Mijn vriendin houdt van mij, althans dat beweert ze, en dan is het logisch dat ze het mij vergeeft. Maar zal iedereen mij vergeven? En als iedereen mij heeft vergeven, kan ik het mijzelf dan wel vergeven? Ik hoor bij het schorem dat ik verafschuw, een groepje mensen dat ik haat en waar ik zelf onderdeel van heb uitgemaakt; of misschien nog wel.

Misschien wordt een ander mechanisme mijn redding. Er zijn namelijk gewoon te veel dingen waar ik mij voor schaam. Ondanks dat ik goed kan onthouden merk ik dat ik sommige dingen begin te vergeten. Na honderd keer de grap gemaakt te hebben: ‘Oh, dat zal ik dan wel verdrongen hebben’, begin ik nu pas echt te begrijpen wat dat is.
 
*********************************
De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl


© 2013 Abdelrachid Khalil meer Abdelrachid Khalil - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Verborgen verleden Abdelrachid Khalil
1007BS Schaamte
De waarheid is niet altijd leuk, toch is het belangrijk haar onder ogen te zien. Ik ben bang voor de waarheid. Niet zo zeer voor de waarheid an sich, maar eerder voor wat die waarheid teweeg gaat brengen.

Vroeger waren het kleine dingen waar ik mij voor schaamde. Als die dingen boven water kwamen, iets dat vaak gebeurde, werd ik enige dagen gepest. Nou was ik sowieso een gewild slachtoffer. Gelukkig boden mijn Marokkaanse wijkgenoten/ bodyguards mij de bescherming die elke ‘nerd’ eigenlijk behoort te krijgen. Maar waarom hield je die geheimen dan niet voor je, zult u wellicht denken. Ja, dat lukte mij dus niet.

Iedereen kent de foutmeldingen van Windows. Die poppen soms vanuit het niets op. Zo ging het ook bij mijn geheimen, die popten soms vanuit het niets op. Zo kon ik bijvoorbeeld mijn muzikale voorkeuren niet voor mij houden. Ik hield van punkrock (Me first and the Gimme Gimmes, Nofx en No use for a name), maar ook van Amerikaanse hiphop (NWA, Dr. Dre en 2pac). Alleen het feit al dat ik naar punkrock luisterde zorgde ervoor dat ik dagen werd gepest. Dan brandde ik voor alle pestkoppen de nieuwste cd van een Amerikaanse rapper, die ik op illegale wijze had verkregen, en dan was alles weer goed. Iedereen vergat mijn liefde voor punkrock, voor eventjes.

Nu ik ouder ben zijn de waarheden die boven water komen een stuk gecompliceerder. Waarheden die niet meer opgelost kunnen worden door het branden van een cd. En ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Soms probeer ik ze te vergeten, maar dat lukt niet. Integendeel: ze houden mij nachtenlang uit mijn slaap. Terwijl ik blijf draaien en woelen zoek ik naar oplossingen. Ik wil mijn geheimen allemaal bespreekbaar maken en iedereen vragen om mij te vergeven. Maar zullen ze dat ook doen? Ik zie de mensen die ik pijn heb gedaan in mijn leven voorbij komen. Meisjes, jongens, vaders en moeders. Het maakt niet uit ik heb een hele waslijst aan mensen die ik (on)bewust heb gekwetst. Dagelijks kwets ik mensen. Vaker onbewust dan bewust, edoch het gebeurt. Iets dat ik wel tegen wil houden, alleen dat lukt niet.

Het kwetsen van mensen is niet het enige wat ik op mijn kerfstok heb. Ook ik had slachtoffer kunnen worden van een liquidatie. Niet omdat ik zo’n bad boy was, maar ik probeerde wel bij de zogenaamd gevaarlijke jongens te horen. Types die hun geld verdienden op een manier die het daglicht niet verdragen kan. Ik trad op als een soort van consigliere. Ik hing rond met jongens waarvan ik niet eens wist wat ze exact deden en gaf hen adviezen als zij mij daar om vroegen. Glunderend zat ik naast hen als een van hen stelde dat ik ‘meer verstand in mijn pink had dan zij in hun hele lichaam.’

Nu, zevenentwintig jaar oud, ben ik tot het inzicht gekomen dat ik mijn toekomst heb verkloot, door rond te hangen met de meeste kansloze types op aarde. Daar heb ik spijt van en ik ben bang, bang voor de waarheid. Laatst heb ik iets gedaan waarvan ik niet had verwacht dat ik het kon. Ik vond dat het tijd werd om open kaart te spelen met mijn vriendin en heb haar verteld over mijn verleden. Over de dingen waar ik bang voor ben, waar ik spijt van heb en de dingen die mij wakker houden.

Zij schrok, gelukkig herpakte zij zichzelf meteen en kreeg ik de gehoopte reactie. Ze nam het mij niet kwalijk. Het verleden was het verleden, als ik het ook maar het verleden liet. Alleen vandaag schaam ik mij toch weer. Mijn vriendin houdt van mij, althans dat beweert ze, en dan is het logisch dat ze het mij vergeeft. Maar zal iedereen mij vergeven? En als iedereen mij heeft vergeven, kan ik het mijzelf dan wel vergeven? Ik hoor bij het schorem dat ik verafschuw, een groepje mensen dat ik haat en waar ik zelf onderdeel van heb uitgemaakt; of misschien nog wel.

Misschien wordt een ander mechanisme mijn redding. Er zijn namelijk gewoon te veel dingen waar ik mij voor schaam. Ondanks dat ik goed kan onthouden merk ik dat ik sommige dingen begin te vergeten. Na honderd keer de grap gemaakt te hebben: ‘Oh, dat zal ik dan wel verdrongen hebben’, begin ik nu pas echt te begrijpen wat dat is.
 
*********************************
De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl
© 2013 Abdelrachid Khalil
powered by CJ2