archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Gietasfalt: doodgezwegen ramp Willem Minderhout

0818BS Zeedijk
Onlangs verschenen er in de pers juichverhalen over de positieve effecten van windmolens op zee voor het dierenleven. Fijn, maar ondertussen is er de laatste jaren willens en wetens een aanslag op de ecologie van onze kust uitgevoerd die daardoor vast niet gecompenseerd wordt. Al onze zeedijken en strekdammen, die vroeger wemelden van het leven, zijn vergald met een dikke laag gietasfalt. Waarom maakt niemand zich daar druk over?

Wat deed je vroeger als kind aan het strand als je de golven zat was? Dan ging je krabbetjes en garnaaltjes vangen die zich verborgen hielden tussen de basaltblokken van de strekdam. Als je geluk had kwam je nog paardeanemonen tegen en voor de smulpapen waren er meestal wilde mosselen en kreukels (alikruiken) in overvloed.

Al weer geruime tijd geleden bleken in Zuid-Holland de – schaarse – strekdammen geen enkel teken van leven meer te vertonen. Ze waren overgoten met een laag gietasfalt en leken daardoor meer op slecht onderhouden fietspaden dan op een strekdam.

Dit leek mij een ergerlijke lokale afwijking. Deze zomer verbleef ik echter op Walcheren. Op alle plekken waar ik vroeger botervisjes ving of kreukels ging halen bleek die verderfelijke smurrie aan elke levensvorm een einde gemaakt te hebben. Zelfs dat prachtige basaltmonument, de Westkappelse Zeedijk, lijkt heden ten dage op een gekapseisde snelweg.

Dat is lelijk, dat is saai, dat is een ecologische ramp. Deze voormalige basaltparadijzen moeten tot voor kort een belangrijke voedselbron voor allerlei soorten steltlopertjes en andere zeevogels geweest zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit geen negatieve gevolgen voor ze heeft.

Kan die vieze asfaltsmurrie alsjeblieft, uit esthetische en ecologische overwegingen, van onze dijken verwijderd worden?
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2011 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Gietasfalt: doodgezwegen ramp Willem Minderhout
0818BS Zeedijk
Onlangs verschenen er in de pers juichverhalen over de positieve effecten van windmolens op zee voor het dierenleven. Fijn, maar ondertussen is er de laatste jaren willens en wetens een aanslag op de ecologie van onze kust uitgevoerd die daardoor vast niet gecompenseerd wordt. Al onze zeedijken en strekdammen, die vroeger wemelden van het leven, zijn vergald met een dikke laag gietasfalt. Waarom maakt niemand zich daar druk over?

Wat deed je vroeger als kind aan het strand als je de golven zat was? Dan ging je krabbetjes en garnaaltjes vangen die zich verborgen hielden tussen de basaltblokken van de strekdam. Als je geluk had kwam je nog paardeanemonen tegen en voor de smulpapen waren er meestal wilde mosselen en kreukels (alikruiken) in overvloed.

Al weer geruime tijd geleden bleken in Zuid-Holland de – schaarse – strekdammen geen enkel teken van leven meer te vertonen. Ze waren overgoten met een laag gietasfalt en leken daardoor meer op slecht onderhouden fietspaden dan op een strekdam.

Dit leek mij een ergerlijke lokale afwijking. Deze zomer verbleef ik echter op Walcheren. Op alle plekken waar ik vroeger botervisjes ving of kreukels ging halen bleek die verderfelijke smurrie aan elke levensvorm een einde gemaakt te hebben. Zelfs dat prachtige basaltmonument, de Westkappelse Zeedijk, lijkt heden ten dage op een gekapseisde snelweg.

Dat is lelijk, dat is saai, dat is een ecologische ramp. Deze voormalige basaltparadijzen moeten tot voor kort een belangrijke voedselbron voor allerlei soorten steltlopertjes en andere zeevogels geweest zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit geen negatieve gevolgen voor ze heeft.

Kan die vieze asfaltsmurrie alsjeblieft, uit esthetische en ecologische overwegingen, van onze dijken verwijderd worden?
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2011 Willem Minderhout
powered by CJ2