archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Helikopterpiloot | Marianne Bernard | |||
Op mijn zeventiende kreeg ik van mijn vader mijn eerste autorijlessen in zijn Ford Zephyr. We gingen naar een braakliggend industrieterrein aan de rand van Den Haag. Daar waren wel wegen, maar geen huizen. Mijn broertje van zestien deed ook mee. Eerst leerden we hoe je moest schakelen en optrekken met de koppeling, daarna achteruit rijden, over je schouder kijkend met je linkerhand aan het stuur, je rechterhand op de leuning van de voorbank. Toen we dat redelijk onder de knie hadden, zette mijn vader een paar dozen op de weg neer en moesten we achteruit insteken en keren op een smalle weg. Ten slotte leerden we hoe je de auto netjes in een ‘garage’ kunt zetten, zonder de muur te raken uiteraard.
Op mijn achttiende nam ik direct echt rijles en begon alles weer van voren af aan, en uiteindelijk haalde ik na slechts één keer zakken op mijn negentiende mijn rijbewijs. Daarna begon de fun, want als ik met vriendinnen ergens heen wilde, zei mijn vader: ‘Er staat een auto voor de deur, neem hem maar, je moet ervaring opdoen.’ Zo leerde ik al jong lekker autorijden.
Ik zag op een parkeerterrein langs de grote weg wel eens een vrachtauto, waar chauffeurs bij bezig waren, op weg naar verre landen. Dat leek me helemaal het summum: je ‘grote’ rijbewijs halen, zelf zo’n machtig gevaarte kunnen besturen. Toen ik daar thuis in ernst over begon, was het hek van de dam, ze dachten dat ik gek was geworden. Het bleef altijd een vage droom. Vraag me niet waarom ik niet gewoon heb doorgezet. Het was een andere tijd. Ik woonde bij mijn ouders tot ik ging trouwen, en ik was een net meisje. Een heel enkele keer reed ik stiekem al liftend wel eens een paar honderd kilometer mee in een vrachtauto. Dan genoot ik.
Nu zijn we veertig jaar verder en kunnen meisjes alles doen en worden. Ik was diep onder de indruk toen ik in het NOS Journaal hoorde dat bij de drie in Libië gevangen Nederlandse militairen een vrouw was. En ik viel letterlijk van de bank toen bleek dat zij de helikopterpiloot en de commandant was. Wat een fantastisch stoer no-nonsense meisje was ze in haar uniform. Mijn droom was plaatsvervangend gerealiseerd. Niks huishoudschool, niks secretaresse-opleiding. Zij heeft gewoon gedaan wat ze wilde, ze was helikopterpiloot geworden en echt one of the boys.
Tegenwoordig kunnen vrouwen álles worden, ieder denkbaar beroep kiezen. Niet alleen zie je vrouwen als buschauffeur, ze kunnen ook trombone of bas spelen in een symfonie-orkest of een big band, vanouds typische mannenbolwerken.
Vrouwen die nog weleens klagen over het glazen plafond beseffen niet hoe je vroeger als meisje helemaal geen kant op kon met je wilde plannen. Ze zeuren dat ze geen mogelijkheid krijgen om de top van het bedrijfsleven te bereiken en tegelijk dagelijks voor drie kinderen te koken. Dat dat soms niet lukt zou de schuld van de regering zijn, die daartoe geen mogelijkheden schept.
Gelukkig ben ik nu gepensioneerd en verlost van mijn kantoorplicht. Helaas ben ik te oud om alsnog helikopterpiloot of vrachtwagenchauffeur te worden. Maar een paar andere dromen zijn nog wel te realiseren. Mijn eerste project is een kookboek, daarna misschien nog een ander kookboek, en ten slotte ga ik proberen een roman te schrijven.
Intussen ben ik ook een gelukkige oma, voorlopig van drie kleinzonen. Het wachten is op de eerste kleindochter. Hopelijk wordt zij helikopterpiloot of vrachtwagenchauffeur. *************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php |
||||
© 2011 Marianne Bernard | ||||
powered by CJ2 |