archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Voor hem en haar | Marianne Bernard | |||
Rond de kerstdagen ontvingen wij niet alleen papieren maar ook elektronische kerstkaarten. De meeste waren van het gewone genre: huisje met boom in de tuin en rendier met arreslee. Klik je op het huis dan gaat de buitenverlichting aan (zoals in mijn favoriete Chevy Chase-kerstfilm), klik je op het rendier dan hoor je arreslee-muziek, klik je op de boom dan gaan kaarsjes aan en dansen er eekhoorntjes omheen et cetera. Maar één kaart viel erg uit de toon en zorgde bij ons thuis voor veel flauwe grappen: het was een simpele kaart met alleen een kerstboom erop en daaronder twee cadeautjes: for him en for her. Klikte je op het pakje for him, dan ontpopte zich een schermvullende foto van een ‘lekker stuk’: een blond meisje in kerstmannenpakje ter grootte van een bikini. Het stond niet ter discussie: iedereen vond dit een lekker stuk. Nu was ik uiteraard heel benieuwd naar het cadeautje for her. Zou er ook een eenduidig plaatje te bedenken zijn van een mannelijk ‘lekker stuk’? Zouden ze een blonde adonis hebben uitgekozen, zoals laatst nog in Sex And The City te bewonderen was, of zouden ze een stevige donkere bodybuilderachtige toy boy hebben gekozen, of de man uit de Pepsi-Cola commercial? Toen ik op mijn pakje klikte verscheen er een foto van een luxe pannenset. Dat was het kerstcadeautje for her. Nou moe. Ik was niet alleen teleurgesteld en gefrustreerd, ik voelde me ook tamelijk beledigd door deze onderschatting van de vrouwelijke fantasie. De betekenis leek zo’n beetje: de vrouw heeft maar één recht en dat is het aanrecht. Vernederend voor de geëmancipeerde vrouw dus. Of was dat nou juist de humor? Bij ons thuis (man, drie zonen en ik) kwamen we er niet uit. Nu lees ik in NRC Handelsblad (zaterdag 17 januari) hoe Beatrijs Ritsema uitlegt dat het ‘lekkere stuk’ voor de vrouw juist niet bestaat. Vrouwen zouden mannen niet als lustobject bekijken. Beatrijs beschouwt de geur van zijn jasje of een gedeelde sigaret als erotisch het meest prikkelend. Hier heb je nu de echte verwarring: wat hier door elkaar wordt gehaald is partnerkeuze en seksuele verlangens van de vrouw. Met je partner kun je momenten van groot geluk beleven. Je partner is immers ook je beste vriend, je maatje, je stilzwijgende bondgenoot. Niets kan de gelukzaligheid overtreffen van allebei met een boek op een terrasje zitten met een kopje koffie. Dat is de harmonie die je kunt bereiken door de juiste partnerkeuze. Binnen zo’n relatie kan seksuele intimiteit ook een rol spelen. Dat staat volkomen los van het idee dat je als vrouw ook gevoelig kunt zijn voor een andere aantrekkelijke man. Denk als voorbeeld maar weer aan de Pepsi-Cola man of inderdaad aan Björn Andresen, de veelbegeerde jongen uit de film ‘Dood in Venetië’. Precies zoals Germaine Greer het bedoelt: de man als lustobject om met groot genoegen naar te kijken en van het plaatje te genieten, al dan niet met seksuele fantasieën erbij. (Misschien wel net zoals homo’s naar mooie mannen kijken.) Dat ik daar niet alleen in sta, blijkt keer op keer wanneer ik met vriendinnen naar een zogenaamde chickflick (een typische vrouwenfilm) ga. Als Hugh Grant opkomt ontstaat er spontaan gejoel, gelach en geklap in de zaal. Al die vrouwen weten dat hij het lustobject is – daarom zijn ze ook juist naar deze (middelmatige) film gegaan, maar ze nemen hem geen seconde serieus. Er bestaat geen enkele twijfel over: hij is niet de beoogde levenspartner, hij is het lustobject. |
||||
© 2004 Marianne Bernard | ||||
powered by CJ2 |