archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Afzoenen met Petula | Willem Minderhout | |||
Hoe het komt, komt het. Misschien word ik wel een sentimentele ouwe zak, maar de laatste tijd draai ik steeds vaker liedjes die mij in de tijd dat ze een hit waren niet bijzonder interesseerden. Oude soulnummers, Motown en dan vooral Diana Ross, het liefst met Supremes en al, schallen tegenwoordig regelmatig door ons huis. Mijn vrouw is blij verrast. ‘Eindelijk eens iets anders dan die klereherrie en die zenuwenmuziek’, zie ik haar denken.
Naar één nummer ben ik lang op zoek geweest. Ik kon het niet vinden, omdat ik abusievelijk dacht dat het ook een nummer van de Supremes was. Ik heb het over het nummer Don’t sleep in the subway, dat – als ik het mij goed herinner – vooral vaak gedraaid werd door de radiogigant en soulkikker Pete – shucka tepooh – Felleman himself. (Iedereen die zijn stem één keer gehoord heeft, weet vast wie ik bedoel. Waar zijn ze gebleven de Frits van Turenhouten, de Cor Galissen, de Dick Swiddes? Al die prachtige radiostemmen?) Naar wat ik me van de tekst en de intonatie herinnerde was het een prachtig ironisch lied, waarin de hoofdpersoon haar vriend sussend toespreekt en vertelt dat het echt niet nodig is dat hij met zijn dwarse kop in de metro gaat slapen. ‘Ben je zo boos, malle jongen? Ach kom maar bij mij, hoor.’ Zo zou je het ultrakort kunnen samenvatten.
Per ongeluk vond ik het nummer op een verzamel dubbel-CD van een hele andere zangeres dan ik verwacht had. Niet eens een Amerikaanse zangeres, zelfs geen zwarte, maar een roomblanke Engelse had het gezongen: Petula Clark. Het nummer stamt alweer uit 1967. Ik was toen hooguit acht jaar oud, dus ik vergaf het mezelf maar dat ik – hoewel ik haar naam wel kende - de ‘Subway’ abusievelijk aan een ander had toegeschreven. Mevrouw Clark bleek ook de zangeres te zijn van een andere megahit uit mijn vroege jeugd: Down Town. De rest van de twee CD’s is beschaafde, vrolijke achtergrondmuziek voor alle gezindten. Niks mis mee. Zelfs wel handig als er bezoekers over de vloer komen die muziek vooral beschouwen als iets dat het oor niet al te veel mag prikkelen.
Een paar dagen nadat ik met mijn nieuwe aanwinst thuis was gekomen ontving ik in een van de vele culturele uit-agenda’s die mij via elektronische weg bereiken een aankondiging van een concert van Petula Clark ergens in Nederland. Ze is dus nog alive and kicking. Ik was al dik tevreden met de CD, dus dat concert heb ik maar gelaten voor wat het was.
‘Don’t sleep in the subway’ bleek inderdaad het meesterwerkje te zijn waarvoor ik het in mijn herinnering gehouden had. Als therapie raad ik alle lezers en lezeressen van De Leunstoel die er een of andere vaste relatie op na menen te moeten houden aan om het refrein van dit lied uit het hoofd te leren. In tijden van crisis en brekend vaatwerk dient u dit refrein samen met uw partner uit volle borst te zingen. Succes verzekerd.
Don't sleep in the subway, darling
Don't stand in the pouring rain Don't sleep in the subway, darling The night is long Forget your foolish pride Nothing is wrong Now, you're beside me again. Bronnen
Don’t sleep in the subway http://www.songfacts.com/detail.php?id=2614
Petula Clark www.petulaclark.net |
||||
© 2007 Willem Minderhout | ||||
powered by CJ2 |