archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Het praktische nut van Ergernis 27 | Mabel Amber | |||
Aan de beurt is ergernis nummer 27. Ik kom er zo op, eerst wil ik het ergens anders over hebben. Een van die keren dat ik teevee keek, altijd bij anderen want mijn woning bevat geen televisietoestel, was er net een programma aan de gang over het beroep van spion. Of het een echt beroep is in de strikte zin des woords valt te betwijfelen; de spionnen die aan het woord werden gelaten, deden het er zo’n beetje bij, dat spionneren. Voor het oog van de wereld waren ze wetenschappelijke onderzoekers die iets vaags onderzochten of vage schrijvers die iets wetenschappelijks onderzochten. De spionnen in kwestie vormden tijdens hun actieve jaren een echtpaar, ze wàren ook echt getrouwd, die zowaar samen spioneerden, bijna ontroerend. Samen onopvallend door Moskouse parken kuieren, hier en daar een takje anders neerleggen onder het mom van veters strikken, samen koffie drinken in een Leningrads barretje, ondertussen zet zij een teken met lippenstift op de spiegel van de damestoiletten, samen naar de bibliotheek weer terug in Moskou, wat lezen aan de leestafel, wanneer ze weggaan steekt er tussen een boek in een van de rijen een papiertje met cryptische tekens erop en alles volkomen onopvallend.
Ons spionerende echtpaar oogde dan ook onopvallender dan onopvallend, haast verdacht, zo grauw, amorf, duf en zonder enige kleur als deze man en vrouw toonden. Maar dat is van essentieel belang vertelde de vrouw, je moet niet onopvallend doen, nee, je moet onopvallend zijn: Being inconspicuous is the, or one of the most important assets of our ... job. En verder: All these spymovies and spyseries are really consistently wrong about what we do and about how we do it, there is no glamour, lovely young ladies and handsome men in expensive suits do not make the best spies, on the contrary ... . Ze ontkrachtte de ene na de andere populaire mythe van het spionagebedrijf, waarna ze samen met haar man aanschouwelijk maakte hoe het er op een missie kan toegaan.
Daartoe werd er een oefenronde gehouden, ter leringh ende vermaek, maar vooral ter lering. Een team veiligheidsagenten in opleiding kreeg de opdracht om ons spionerende echtpaar te volgen, te betrappen en te ontmaskeren. De startplaats en het uur waren afgesproken en aldus ving een enorm saaie achtervolging aan.
Warenhuis in en er weer uit met een gevulde tas, even zitten op een bankje, plantsoentje in, vogels voeren met ter plekke van een venter gekochte zaadjes, enkele woorden wisselen met de venter (verdacht!), een andere straat in, apotheek in, koffie drinken in een tentje, weer een paar straten door, gezellig winkels kijken. En terwijl onze spionnen zo kennelijk heerlijk ontspannen door de stad dwarrelden legde het opleidingsteam zinderende ijver aan de dag; de leden reden zo onopvallend mogelijk (in onopvallende auto’s) achter het echtpaar aan, parkeerden onopvallend eerst her, dan weer ‘s der en ergerden zich onopvallend wanneer hun prooi hen was ontglipt en verheugden zich weer onopvallend als ze de vogel hadden teruggevangen. Maar tenslotte bleek deze klus voor het opleidingsteam toch een mission impossible te zijn: het tweetal was hen op onbegrijpelijke wijze ontglipt, hoe kan dat, net zagen we ze nog daar en waar zijn ze gebleven, want er is maar één deur, hoe kan dat nou?
Ons meesterduo ontmaskerde zichzelf lachend en verklapte tenslotte het kunstje. Simply a matter of quick disguise, you know, zei onze vrouw, terwijl ze het petje van haar hoofd trok wat ze in het warenhuis had gekocht, het jack uitdeed, ook in het warenhuis gekocht en de valse snor lospeuterde ………., van thuis meegenomen in de handtas. Daarna voegde zich de echtgenoot bij haar, hij droeg nu een ruime trui over zijn dunne jack, had een petje op, meegenomen in de binnenzak van het jack. Ze hadden zich snel vermomd in een toilet van een patatzaak en zij was verdwenen via de achteruitgang die uitkwam op een steeg en hij had rustig een patatje gegeten, de connection getipt en was vertrokken, maar niet gewoon, nee, hij liep kreupel. En dit nu vormt het uitgangspunt tot het schrijven over ergernis nummer 27, zijnde “een steentje dan wel zand in je schoen”.
Om niet te vergeten dat ze kreupel zijn, iets wat je geheid vergeet als je niet kreupel bènt, doen spionnen in zo’n geval ... steentjes in een van hun schoenen. Handig bedacht, ter onderstreping van het nut van een gedegen Praktijkstudie Ergernissen. |
||||
© 2007 Mabel Amber | ||||
powered by CJ2 |