archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Galerie delen printen terug
Lucia Jonkhoff Frits Hoorweg

0606BZ Foto Lucia
Tekeningen zijn van het begin af aan een belangrijk onderdeel geweest van De Leunstoel. Aanvankelijk was het zelfs de bedoeling om enkel en alleen met originele, getekende illustraties te werken. Weliswaar zijn we daar op een gegeven moment van afgestapt maar we blijven die tekeningen als een gezichtsbepalend en onderscheidend onderdeel zien.
Om dat te benadrukken gaan we in de rubriek Galerie om te beginnen enkele tekenaars portretteren. Aan het einde van het interview vindt u een verwijzing naar een webpagina met een selectie uit het werk van de geportretteerde tekenaar. Zeg maar: het beste van …… .

Lucia Jonkhoff tekent al meer dan 5 jaar voor De Leunstoel. In nummer 1 van jaargang 1 was ze er direct bij. Een simpele rekensom leert dat ze inmiddels ruim 300 tekeningen op haar naam heeft staan. Desgewenst zouden we het makkelijk na kunnen tellen. Ze maakt de tekeningen namelijk in van die cahiers met een harde kaft die je in ramsch-boekwinkels kunt kopen. Het verzamelde werk lag in 5 banden op ons te wachten, toen we haar in Haarlem opzochten. Samen met haar man Ino had ze al geprobeerd er een selectie uit te maken, wij mochten de rest doen.

Zij maakt die tekeningen, in tegenstelling tot de meeste andere Leunstoel-tekenaars, dus eerst op papier en scant ze daarna. Daardoor zien ze er soms wat onafgewerkt uit, maar dat is dan ook weer de charme ervan. Ze lijkt een voorkeur te hebben voor het afbeelden van een ding en krijgt daardoor van de redactie nogal eens de vraag om iets te maken bij rubrieken als In de tuin en Koken. Sluit dat aan bij haar eigen voorkeuren?

‘Nou ja, ik leg graag een duidelijke relatie met het verhaal, maar zonder de clou weg te geven. Dan is een tekening van iets dat een rol speelt in het verhaal vaak een oplossing. Maar wat ik ook erg leuk vind is het maken van kaartjes, veelal voor de wandelrubriek. Dan kijk ik gezellig op Google Earth en als ik de omgeving zelf ken is het helemaal genieten. De wat abstractere verhalen, ja …. In het verleden had ik daar meer moeite mee. Dan zat ik maar te tobben over wat en hoe, maar ik ben makkelijker geworden. Ik pak gewoon een onderdeel of maak een afbeelding van het boek dat wordt besproken; zoiets. Waar ik geen zin meer in heb is portretjes maken. Dat is zo moeilijk, zeker vanaf een foto zoals wij moeten doen, en tijdrovend. Bovendien is de geportretteerde meestal ongelukkig met het resultaat.’

‘Het begon toen Theo Capel een keer binnenliep in Delft, bij Industriële Vormgeving. Hij zocht tekenaars voor een internetkrantje. Dat vond iedereen maar een raar verhaal, maar ik dacht: oh leuk! Ik was namelijk bezig met een promotieonderzoek en dat was allemaal moeilijk, moeilijk en daarom dacht ik: goh, lekker tekenen, dat is leuk ter afwisseling. Nou toen ben ik dus met wat tekeningen op ‘sollicitatiegesprek’ geweest bij Theo (ze spreekt deze zin op een bepaald toontje uit en er schalt een vrolijke lach door de kamer) en ik ben aangenomen. We moesten het maar eens proberen, zei hij geloof ik.’

‘Ik heb inderdaad in Delft gestudeerd (cum laude geslaagd!) en na wat omzwervingen (via San Fransisco, waar ze 1½ jaar heeft gewoond, Engeland en Liechtenstein) ben ik daar weer terecht gekomen, om een promotieonderzoek te doen en les te geven en zo. Nou, dat is een beetje op een drama uitgelopen. Na een jaar bleken mijn verwachtingen en die van mijn begeleider (een echte promotor was er nog even niet) zo ver uiteen te liggen dat ik er uiteindelijk mee gestopt ben. Maar ja, dat heeft toen nog wel anderhalf jaar geduurd, en het was geen pretje. Achteraf kun je zeggen dat ik er wel veel heb geleerd, hoor. Als vanuit mijn huidige werk ergens een verhaaltje moet worden gehouden dan komen ze meestal bij mij terecht. Dat heb ik toch mooi in die tijd geleerd. Maar ja, dat is natuurlijk achteraf praten. En je kunt ook zeggen dat ik er een deel van mijn spontaniteit ben kwijtgeraakt. Vroeger stapte ik overal zonder reserves in, maar dat doe ik niet meer.’

Zou dat laatste wel 100% waar zijn? Als ons gesprek ten einde loopt meldt haar dochtertje Anna, van iets meer dan één, zich. Vervolgens krijgen we gedemonstreerd dat spontaniteit blijkbaar een erfelijke eigenschap is. Of is het toch een kwestie van goed voorbeeld doet goed volgen?
Over erfopvolging gesproken: Lucia komt uit een familie van huisartsen.
‘Ja, mijn vader en mijn moeder waren beiden arts. Mijn vader had hier in dit huis, waar wij nu het bovenste gedeelte van hebben, zijn huisartsenpraktijk en we woonden hiernaast. Hij woont daar trouwens nog steeds. Mijn moeder leeft niet meer, die is vrij vroeg overleden, toen ik 17 was. Zij werkte overigens niet mee in de praktijk, maar combineerde verschillende banen, ze was onder andere consultatiearts. Het grappige is dat mijn broer ook weer huisarts is, niet hier, ergens anders in de stad. En nog sterker: mijn opa was ook huisarts. Ja, mijn broer heeft inderdaad kinderen, maar die zijn nog heel jong, daar is dus nog niks van te zeggen. Mijn zus wilde ook graag medicijnen gaan studeren maar die is toen uitgeloot. Mij heeft het nooit getrokken.’

Ze werkt tegenwoordig bij de Stichting Consument en Veiligheid, bij de afdeling Kinderen&Jeugd, die doet bijvoorbeeld onderzoek naar de veiligheid van speelgoed. Lucia zelf is op het moment min of meer gespecialiseerd in kinderzitjes op de fiets. Daar is ook van alles mee aan de hand.
‘Wist je dat de meeste ongelukken gebeuren doordat kinderen met hun voetjes tussen de spaken komen? Nee, die moderne bakfietsen blijken zeer veilig te zijn. Als er al eens een botsing is, en dat is slechts in een minderheid van de ongelukken het geval, dan schuift dat hele ding horizontaal weg en valt het letsel meestal erg mee. Terwijl als het kind op de fiets zit en die omvalt er vaak sprake is van hoofdletsel.’

We bladeren tot slot nog wat door de cahiers met tekeningen en geven met papiersnippers aan welke in de selectie terecht moeten komen. Die scant zij later en vervolgens krijgen we die via het net toegezonden. Hij is te bewonderen op: http://www.flickr.com/photos/33899366@N08/sets/72157611816939343/detail/


© 2009 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Galerie" -
Bezigheden > Galerie
Lucia Jonkhoff Frits Hoorweg
0606BZ Foto Lucia
Tekeningen zijn van het begin af aan een belangrijk onderdeel geweest van De Leunstoel. Aanvankelijk was het zelfs de bedoeling om enkel en alleen met originele, getekende illustraties te werken. Weliswaar zijn we daar op een gegeven moment van afgestapt maar we blijven die tekeningen als een gezichtsbepalend en onderscheidend onderdeel zien.
Om dat te benadrukken gaan we in de rubriek Galerie om te beginnen enkele tekenaars portretteren. Aan het einde van het interview vindt u een verwijzing naar een webpagina met een selectie uit het werk van de geportretteerde tekenaar. Zeg maar: het beste van …… .

Lucia Jonkhoff tekent al meer dan 5 jaar voor De Leunstoel. In nummer 1 van jaargang 1 was ze er direct bij. Een simpele rekensom leert dat ze inmiddels ruim 300 tekeningen op haar naam heeft staan. Desgewenst zouden we het makkelijk na kunnen tellen. Ze maakt de tekeningen namelijk in van die cahiers met een harde kaft die je in ramsch-boekwinkels kunt kopen. Het verzamelde werk lag in 5 banden op ons te wachten, toen we haar in Haarlem opzochten. Samen met haar man Ino had ze al geprobeerd er een selectie uit te maken, wij mochten de rest doen.

Zij maakt die tekeningen, in tegenstelling tot de meeste andere Leunstoel-tekenaars, dus eerst op papier en scant ze daarna. Daardoor zien ze er soms wat onafgewerkt uit, maar dat is dan ook weer de charme ervan. Ze lijkt een voorkeur te hebben voor het afbeelden van een ding en krijgt daardoor van de redactie nogal eens de vraag om iets te maken bij rubrieken als In de tuin en Koken. Sluit dat aan bij haar eigen voorkeuren?

‘Nou ja, ik leg graag een duidelijke relatie met het verhaal, maar zonder de clou weg te geven. Dan is een tekening van iets dat een rol speelt in het verhaal vaak een oplossing. Maar wat ik ook erg leuk vind is het maken van kaartjes, veelal voor de wandelrubriek. Dan kijk ik gezellig op Google Earth en als ik de omgeving zelf ken is het helemaal genieten. De wat abstractere verhalen, ja …. In het verleden had ik daar meer moeite mee. Dan zat ik maar te tobben over wat en hoe, maar ik ben makkelijker geworden. Ik pak gewoon een onderdeel of maak een afbeelding van het boek dat wordt besproken; zoiets. Waar ik geen zin meer in heb is portretjes maken. Dat is zo moeilijk, zeker vanaf een foto zoals wij moeten doen, en tijdrovend. Bovendien is de geportretteerde meestal ongelukkig met het resultaat.’

‘Het begon toen Theo Capel een keer binnenliep in Delft, bij Industriële Vormgeving. Hij zocht tekenaars voor een internetkrantje. Dat vond iedereen maar een raar verhaal, maar ik dacht: oh leuk! Ik was namelijk bezig met een promotieonderzoek en dat was allemaal moeilijk, moeilijk en daarom dacht ik: goh, lekker tekenen, dat is leuk ter afwisseling. Nou toen ben ik dus met wat tekeningen op ‘sollicitatiegesprek’ geweest bij Theo (ze spreekt deze zin op een bepaald toontje uit en er schalt een vrolijke lach door de kamer) en ik ben aangenomen. We moesten het maar eens proberen, zei hij geloof ik.’

‘Ik heb inderdaad in Delft gestudeerd (cum laude geslaagd!) en na wat omzwervingen (via San Fransisco, waar ze 1½ jaar heeft gewoond, Engeland en Liechtenstein) ben ik daar weer terecht gekomen, om een promotieonderzoek te doen en les te geven en zo. Nou, dat is een beetje op een drama uitgelopen. Na een jaar bleken mijn verwachtingen en die van mijn begeleider (een echte promotor was er nog even niet) zo ver uiteen te liggen dat ik er uiteindelijk mee gestopt ben. Maar ja, dat heeft toen nog wel anderhalf jaar geduurd, en het was geen pretje. Achteraf kun je zeggen dat ik er wel veel heb geleerd, hoor. Als vanuit mijn huidige werk ergens een verhaaltje moet worden gehouden dan komen ze meestal bij mij terecht. Dat heb ik toch mooi in die tijd geleerd. Maar ja, dat is natuurlijk achteraf praten. En je kunt ook zeggen dat ik er een deel van mijn spontaniteit ben kwijtgeraakt. Vroeger stapte ik overal zonder reserves in, maar dat doe ik niet meer.’

Zou dat laatste wel 100% waar zijn? Als ons gesprek ten einde loopt meldt haar dochtertje Anna, van iets meer dan één, zich. Vervolgens krijgen we gedemonstreerd dat spontaniteit blijkbaar een erfelijke eigenschap is. Of is het toch een kwestie van goed voorbeeld doet goed volgen?
Over erfopvolging gesproken: Lucia komt uit een familie van huisartsen.
‘Ja, mijn vader en mijn moeder waren beiden arts. Mijn vader had hier in dit huis, waar wij nu het bovenste gedeelte van hebben, zijn huisartsenpraktijk en we woonden hiernaast. Hij woont daar trouwens nog steeds. Mijn moeder leeft niet meer, die is vrij vroeg overleden, toen ik 17 was. Zij werkte overigens niet mee in de praktijk, maar combineerde verschillende banen, ze was onder andere consultatiearts. Het grappige is dat mijn broer ook weer huisarts is, niet hier, ergens anders in de stad. En nog sterker: mijn opa was ook huisarts. Ja, mijn broer heeft inderdaad kinderen, maar die zijn nog heel jong, daar is dus nog niks van te zeggen. Mijn zus wilde ook graag medicijnen gaan studeren maar die is toen uitgeloot. Mij heeft het nooit getrokken.’

Ze werkt tegenwoordig bij de Stichting Consument en Veiligheid, bij de afdeling Kinderen&Jeugd, die doet bijvoorbeeld onderzoek naar de veiligheid van speelgoed. Lucia zelf is op het moment min of meer gespecialiseerd in kinderzitjes op de fiets. Daar is ook van alles mee aan de hand.
‘Wist je dat de meeste ongelukken gebeuren doordat kinderen met hun voetjes tussen de spaken komen? Nee, die moderne bakfietsen blijken zeer veilig te zijn. Als er al eens een botsing is, en dat is slechts in een minderheid van de ongelukken het geval, dan schuift dat hele ding horizontaal weg en valt het letsel meestal erg mee. Terwijl als het kind op de fiets zit en die omvalt er vaak sprake is van hoofdletsel.’

We bladeren tot slot nog wat door de cahiers met tekeningen en geven met papiersnippers aan welke in de selectie terecht moeten komen. Die scant zij later en vervolgens krijgen we die via het net toegezonden. Hij is te bewonderen op: http://www.flickr.com/photos/33899366@N08/sets/72157611816939343/detail/
© 2009 Frits Hoorweg
powered by CJ2