archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Seniel Nienke Nieuwenhuizen

2006BS Seniel

 Ik werd op 1 december, jongstleden, met een schok wakker. Het was 1 uur in de nacht. Vertrek naar Nederland op 1 december om 1u35 in de middag? Dan kan ik nooit, met ook nog eens 6 uur tijdsverschil, op 2 december in Nederland zijn! Ik raadpleegde mijn reispapieren. En inderdaad, ik had deze nacht om 1u35 moeten vertrekken uit Quito!

 In een soort van vreselijke nachtmerrie kleedde ik me aan. Mijn tassen en koffers waren al gepakt. Ik had echt heel erg op tijd kunnen zijn! En nu moest ik weer, wat ik al twee keer eerder had gedaan, de verschrikkelijk aardige staf van het hostel wakker maken. Om deze tijd lagen ze dus net in diepe slaap. Ik moest tot drie keer op de bel drukken voor ze nog helemaal in de slaapstand aan kwamen sloffen. De man, in pyjama, liep met me mee naar buiten en wachtte daar al bibberend met me tot er een taxi stopte. Hij sprak een leuke prijs voor me af! Het vliegveld ligt ver van het centrum. Een dikke 30 km. 20 dollar!

Het geluk van een vertraging had ik niet! En er was ook geen mens meer van United Airlines! Wat nu? Ik keek voor andere vluchten. KLM was te duur. Ik had ook het ongeluk dat mijn betaalpas juist in deze periode was verlopen en dat op mijn creditcard nog maar 600 € stond. Ik heb de restende 23 uur op het vliegveld doorgebracht. Daar was ik alleen bezig met vluchten bekijken en proberen mijn creditcard aan te vullen tot het limiet. Maar het lukte niet. Kreeg steeds de melding dat het gironummer om de kaart aan te vullen niet klopte. Bellen lukte ook niet, dan maar chatten. De zogenaamde Lisa waar ik mee chatte, bleek een digitale juffrouw te zijn. Toen ze me doorverbond met digitale Anna had dat hetzelfde effect. Alleen keuzevragen werden me voorgelegd waar ik niets mee kon.

Ik zag dat een nieuwe vlucht met United Airlines die elke nacht om 1 uur vertrekt, met die wachttijd in Houston, op zo'n 800 € zou komen. Wat een zondegeld. Ik had nog 200 € cash. Die maar gewisseld, met veel verlies. Samen met die creditcard zou ik dan net genoeg hebben. Een juffrouw van de KLM die ik raadpleegde, hielp me ook uit deze droom door te vertellen dat voor betalingen, alleen creditcards worden geaccepteerd.
Mijn kinderen had ik al voorgelogen dat de vlucht was gecanceld en ik een dag later zou komen! Nu zou dan toch aan het licht komen dat hun moeder een seniele oude taart was!

Gelaten en toch onder de indruk van de schoonheid van de ligging van het vliegveld en het uitzicht, liet ik het verder maar op zijn beloop! Ik zag mezelf al met een bakje en een kartonnen bordje op straat zitten!
Ik bedacht me dat ik uiteindelijk voor hulp wel naar de ambassade zou moeten.  Ik moest er niet aan denken. Ik was al zo moe. Het werd later en om tien uur kon ik naar de balie van United Airlines. Hoe vertel je zo´n verhaal in gebrekkig Spaans? De man pakte mijn papieren en vroeg of ik bij het raam wilde zitten. Typte het een en ander en overhandigde me twee instapkaarten. Ik kon hem wel zoenen. Ik sliep heerlijk en uitgerust kwam ik in Houston aan. Naar de bathroom. Mezelf opgefrist. Ontbijtje en daarna in een stoel geslapen tot een uur of elf.

Om twee uur locale tijd in Houston kon ik inchecken voor dat vliegtuig en anderhalf uur later vertrok ik. De volgende ochtend om half negen kwam ik aan op Schiphol. Nog op tijd om de wekelijkse koffieochtend als ik in Nederland ben met mijn kids door te brengen! En terug te kijken op weer een hele fijne vakantie in Zuid-Amerika.

----------

De illustratie is van Coc van Duijn.

Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/





© 2022 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Seniel Nienke Nieuwenhuizen
2006BS Seniel

 Ik werd op 1 december, jongstleden, met een schok wakker. Het was 1 uur in de nacht. Vertrek naar Nederland op 1 december om 1u35 in de middag? Dan kan ik nooit, met ook nog eens 6 uur tijdsverschil, op 2 december in Nederland zijn! Ik raadpleegde mijn reispapieren. En inderdaad, ik had deze nacht om 1u35 moeten vertrekken uit Quito!

 In een soort van vreselijke nachtmerrie kleedde ik me aan. Mijn tassen en koffers waren al gepakt. Ik had echt heel erg op tijd kunnen zijn! En nu moest ik weer, wat ik al twee keer eerder had gedaan, de verschrikkelijk aardige staf van het hostel wakker maken. Om deze tijd lagen ze dus net in diepe slaap. Ik moest tot drie keer op de bel drukken voor ze nog helemaal in de slaapstand aan kwamen sloffen. De man, in pyjama, liep met me mee naar buiten en wachtte daar al bibberend met me tot er een taxi stopte. Hij sprak een leuke prijs voor me af! Het vliegveld ligt ver van het centrum. Een dikke 30 km. 20 dollar!

Het geluk van een vertraging had ik niet! En er was ook geen mens meer van United Airlines! Wat nu? Ik keek voor andere vluchten. KLM was te duur. Ik had ook het ongeluk dat mijn betaalpas juist in deze periode was verlopen en dat op mijn creditcard nog maar 600 € stond. Ik heb de restende 23 uur op het vliegveld doorgebracht. Daar was ik alleen bezig met vluchten bekijken en proberen mijn creditcard aan te vullen tot het limiet. Maar het lukte niet. Kreeg steeds de melding dat het gironummer om de kaart aan te vullen niet klopte. Bellen lukte ook niet, dan maar chatten. De zogenaamde Lisa waar ik mee chatte, bleek een digitale juffrouw te zijn. Toen ze me doorverbond met digitale Anna had dat hetzelfde effect. Alleen keuzevragen werden me voorgelegd waar ik niets mee kon.

Ik zag dat een nieuwe vlucht met United Airlines die elke nacht om 1 uur vertrekt, met die wachttijd in Houston, op zo'n 800 € zou komen. Wat een zondegeld. Ik had nog 200 € cash. Die maar gewisseld, met veel verlies. Samen met die creditcard zou ik dan net genoeg hebben. Een juffrouw van de KLM die ik raadpleegde, hielp me ook uit deze droom door te vertellen dat voor betalingen, alleen creditcards worden geaccepteerd.
Mijn kinderen had ik al voorgelogen dat de vlucht was gecanceld en ik een dag later zou komen! Nu zou dan toch aan het licht komen dat hun moeder een seniele oude taart was!

Gelaten en toch onder de indruk van de schoonheid van de ligging van het vliegveld en het uitzicht, liet ik het verder maar op zijn beloop! Ik zag mezelf al met een bakje en een kartonnen bordje op straat zitten!
Ik bedacht me dat ik uiteindelijk voor hulp wel naar de ambassade zou moeten.  Ik moest er niet aan denken. Ik was al zo moe. Het werd later en om tien uur kon ik naar de balie van United Airlines. Hoe vertel je zo´n verhaal in gebrekkig Spaans? De man pakte mijn papieren en vroeg of ik bij het raam wilde zitten. Typte het een en ander en overhandigde me twee instapkaarten. Ik kon hem wel zoenen. Ik sliep heerlijk en uitgerust kwam ik in Houston aan. Naar de bathroom. Mezelf opgefrist. Ontbijtje en daarna in een stoel geslapen tot een uur of elf.

Om twee uur locale tijd in Houston kon ik inchecken voor dat vliegtuig en anderhalf uur later vertrok ik. De volgende ochtend om half negen kwam ik aan op Schiphol. Nog op tijd om de wekelijkse koffieochtend als ik in Nederland ben met mijn kids door te brengen! En terug te kijken op weer een hele fijne vakantie in Zuid-Amerika.

----------

De illustratie is van Coc van Duijn.

Meer informatie: http://cocvanduijn.nl/



© 2022 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2