Ik was tijdens en rondom de Paas wederom tien dagen in Nederland. Ik had gedacht daar enkele verjaardagen van familie en vrienden te vieren, maar Corona diende zich al in de avond, bij de viering van de eerste verjaardag, rillerig en uitgeblust aan. Ik had de hele reis eigenlijk beter kunnen laten. Financieel hakte het er niet in, maar goed voor het milieu was het vast niet. 

Aan de andere kant kon ik me heerlijk laten gaan wat verzorging betreft. Ik was bijna te lamlendig een kopje op een schoteltje te zetten. Mijn zoon werkte vanuit huis om mijn virus niet over te dragen op zijn werk en heeft mij tevens op alle fronten prima bijgestaan. Zelf is hij niet ziek geworden, gelukkig.

Al met al werd het een gezellige keutelweek, zo samen. Met veel spelletjes op de I-Phone en later, toen ik weer wat tot mijn hersenpan kon toelaten, het lezen van een aantal heerlijke boeken.

Wel jammer dat ik mijn pasgeboren achterkleindochter, die ik nog maar één keer heb kunnen vasthouden en haar leuke broer, die zich nu verwondert dat elk mens uit een buik is gekomen, niet meer heb kunnen zien. 

De voorlaatste dag, voor vertrek, kreeg ik wel weer zin om me te verplaatsen en dacht daarbij aan een kleine wandeling door Haaldersbroek, een settlement aan de Zaan, niet ver van de Zaanse Schans. Ik heb daar Paas-jeugdherinneringen aan, met Ot en Sien-achtige taferelen. Madeliefjes, boterbloemen, zuring, jonge lammetjes en Zaans-groen houten huisjes, met molen de Dood en voetbalclub Zaandijk op loopafstand.

Deze nostalgische herinneringen, zullen echter, net als Jan Terlouw’s touwtje uit de brievenbus, nooit meer werkelijkheid worden. Een kilometer voor de Kalverringdijk stonden we al in een hermetische file. De Zaanse Schans, aan onze rechterzijde, was niet meer te ontdekken tussen de mensenmassa. Alle parkeerplaatsen in de wijde omgeving waren overvol, waardoor ook de Kalverringdijk niet meer te nemen viel. Over de Julianabrug kwamen ons andere stoeten mensen tegemoet. 

Je wilt het niet dromen!

Gister de dag van vertrek, was mijn test negatief en kon ik weer veilig terug naar mijn woonland.

En vandaag in Portugal werd de nostalgie werkelijkheid.

Aan de weg langs de rivier hier staat alles in bloei. Je kunt midden op de rijweg lopen zonder verkeer. Ik had echter na tien dagen Nederland geen boodschap meer in huis. Mijn lunch had ik, gezellig, met andere buren genuttigd bij onze bar aan de rivier en in de namiddag wachtte ik op de bus naar Azinhal, om daar bij de Amanhecer boodschappen te doen. De buschauffeur liet mij binnen en vroeg hoe mijn uitstap naar het ´koude´ Nederland was geweest. Nadat ik had verteld over mijn ziekte en dat het weer in Nederland mooier en warmer was dan hier, ging onze vervoerder zelf eerst nog even een wijntje drinken bij de bar. Aan de twee Fransen die in de bus zaten vroeg hij of ze ook mee wilden, nadat hij hen verteld had dat de wijn bij Bar do Rio, niet te versmaden was. Ze keken hem wat vreemd aan en zeiden dat ze in de bus op hem zouden wachten. Na twintig minuten, net toen ik dacht dat deze handeling van onze chauffeur misschien toch een beetje vreemd over moest komen naar mijn medepassagiers toe, kwam de chauffeur terug met mijn strooien hoed op, want die was ik tijdens de lunch vergeten.

----------

De nostalgische hoed is vormgegeven door Linda Hulshof,