archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Wintervakantie Bram Schilperoord

1905BS Wintervakantie
Het is altijd weer een deceptie en zelden een verrassing als je ergens in lange tijd niet bent geweest te constateren hoe de moderniteit weer heeft toegeslagen. 

Gelukkig niet het hotel in Portugal, waar ik volgens hun nauwkeurig bijgehouden administratie ook zes jaar geleden een paar weken heb doorgebracht. Hier was alles nog bij het oude gelaten. Hooguit waren in een groot aantal kamers de badkuipen verwijderd om plaats te maken voor douches. Om reden dat de doorgaans bejaarde gasten die hier de wintermaanden doorbrengen eenmaal gerieflijk gezeten in de badkuip er dikwijls met moeite weer uit kunnen komen.

Het was eertijds een chic hotel waar een halve eeuw geleden koningin Juliana regelmatig placht te logeren (als haar echtgenoot andere zaken aan zijn hoofd had ergens in Zuid-Amerika of Afrikaanse landen).

Monte Gordo is de plaats. Vasco da Gama heet het hotel. Op het strand aan de Atlantische kust waar destijds hare majesteitelijke blik op ruste, bevonden zich toen niet meer dan enkele strandstoelen, parasols en een enkel strandtentje waar verfrissingen werden aangeboden. Een halve eeuw later, ten tijde van mijn verblijf in 2015, lag het strand er nog net zo maagdelijk bij. En nu, dus geen 6 jaar later, zijn er een achttal grote restaurants verrezen, onderling verbonden door een verhoogd breed houten wandelpad dat om de 200 meter een uitgang heeft naar de stad, zodat je met je nette schoenen niet meer op dat ‘enge strand’ hoeft te lopen.

Op ditzelfde strand van deze badplaats dat volgens zeggen zomers overvol schijnt te zijn, vertoont zich nu in de laatste week van november geen levend wezen. Oké, toegegeven, het zijn geen zomerse temperaturen, maar met een windjakkie aan heb je geen klagen. Voor de rest wil ik mijn lezers niet al te jaloers maken, maar ‘op ons balkon, zittend in de zon’ (rijmpje) en met 180 graden uitzicht op de Atlantische Oceaan blijft er wat mij betreft weinig te wensen over. Als je het stadje Monte Gordo mist hoeft dat je niet te spijten want het is als gebruikelijk net als alle kuststroken in Portugal en Spanje volgeplemt met lelijke 10 tot 12 verdiepingen hoge flathotels. Die in dit seizoen vrijwel allemaal leeg staan en die ‘s avonds lopend door de straten een macabere indruk maken.

Back to the beach liepen we op de eerder genoemde cederhouten walkway, bekostigd met een ruimhartige subsidie van de EU, en zowaar helemaal aan het einde zag ik als een déjà vu het eettentje waar ik zes jaar geleden menig biertje dronk en een bijpassende visschotel placht te nuttigen, tevens vaste stek van vissers die daar na een nacht op zee hun bootje met een tractor het strand op laten trekken. Als enige oude strandtent gespaard voor de vernieuwingsdrift van het gemeentebestuur. Een bord gevuld met een pas gevangen stuk kabeljauw, in olie gedrenkte ongeschilde aardappelen, een gevarieerde groentesalade, voorafgegaan door het gebruikelijke schoteltje met en paar blikjes paté, brood en olijven, alsook een groot glas Super Bock bier. Dat deed ‘t wel allemaal. Ik voelde me 6 jaar jonger.

(Wordt vervolgd)

----------
Het winterse knipsel komt van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com


© 2021 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Wintervakantie Bram Schilperoord
1905BS Wintervakantie
Het is altijd weer een deceptie en zelden een verrassing als je ergens in lange tijd niet bent geweest te constateren hoe de moderniteit weer heeft toegeslagen. 

Gelukkig niet het hotel in Portugal, waar ik volgens hun nauwkeurig bijgehouden administratie ook zes jaar geleden een paar weken heb doorgebracht. Hier was alles nog bij het oude gelaten. Hooguit waren in een groot aantal kamers de badkuipen verwijderd om plaats te maken voor douches. Om reden dat de doorgaans bejaarde gasten die hier de wintermaanden doorbrengen eenmaal gerieflijk gezeten in de badkuip er dikwijls met moeite weer uit kunnen komen.

Het was eertijds een chic hotel waar een halve eeuw geleden koningin Juliana regelmatig placht te logeren (als haar echtgenoot andere zaken aan zijn hoofd had ergens in Zuid-Amerika of Afrikaanse landen).

Monte Gordo is de plaats. Vasco da Gama heet het hotel. Op het strand aan de Atlantische kust waar destijds hare majesteitelijke blik op ruste, bevonden zich toen niet meer dan enkele strandstoelen, parasols en een enkel strandtentje waar verfrissingen werden aangeboden. Een halve eeuw later, ten tijde van mijn verblijf in 2015, lag het strand er nog net zo maagdelijk bij. En nu, dus geen 6 jaar later, zijn er een achttal grote restaurants verrezen, onderling verbonden door een verhoogd breed houten wandelpad dat om de 200 meter een uitgang heeft naar de stad, zodat je met je nette schoenen niet meer op dat ‘enge strand’ hoeft te lopen.

Op ditzelfde strand van deze badplaats dat volgens zeggen zomers overvol schijnt te zijn, vertoont zich nu in de laatste week van november geen levend wezen. Oké, toegegeven, het zijn geen zomerse temperaturen, maar met een windjakkie aan heb je geen klagen. Voor de rest wil ik mijn lezers niet al te jaloers maken, maar ‘op ons balkon, zittend in de zon’ (rijmpje) en met 180 graden uitzicht op de Atlantische Oceaan blijft er wat mij betreft weinig te wensen over. Als je het stadje Monte Gordo mist hoeft dat je niet te spijten want het is als gebruikelijk net als alle kuststroken in Portugal en Spanje volgeplemt met lelijke 10 tot 12 verdiepingen hoge flathotels. Die in dit seizoen vrijwel allemaal leeg staan en die ‘s avonds lopend door de straten een macabere indruk maken.

Back to the beach liepen we op de eerder genoemde cederhouten walkway, bekostigd met een ruimhartige subsidie van de EU, en zowaar helemaal aan het einde zag ik als een déjà vu het eettentje waar ik zes jaar geleden menig biertje dronk en een bijpassende visschotel placht te nuttigen, tevens vaste stek van vissers die daar na een nacht op zee hun bootje met een tractor het strand op laten trekken. Als enige oude strandtent gespaard voor de vernieuwingsdrift van het gemeentebestuur. Een bord gevuld met een pas gevangen stuk kabeljauw, in olie gedrenkte ongeschilde aardappelen, een gevarieerde groentesalade, voorafgegaan door het gebruikelijke schoteltje met en paar blikjes paté, brood en olijven, alsook een groot glas Super Bock bier. Dat deed ‘t wel allemaal. Ik voelde me 6 jaar jonger.

(Wordt vervolgd)

----------
Het winterse knipsel komt van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2021 Bram Schilperoord
powered by CJ2