archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Mussen Nienke Nieuwenhuizen

1903BS Mussen
Ik ging vandaag tegen zessen naar Bar do Rio. Alle mannen uit de Montes do Rio waren daar samengekomen om de wedstrijd Spartac Moskou – Benfica op TV te zien. Tot de rust was het denk ik een saaie wedstrijd geweest. Er was iemand die een grote Benfica-vlag had meegenomen en die tegen de voorpui van de bar had gezet. In de pauze draaide hij besmuikt en mopperend de vlag weer om de provisorische stok (gemaakt van een lange tak) en stak hem, met de vlag naar beneden, door het raam van zijn auto. Zelf nam hij plaats op de zitplaats achter het stuur en reed weg. Inmiddels was de tweede helft gestart en niet lang daarna werd de eerste goal gemaakt. Gejuich ging op. Uiteindelijk zou Benfica winnen met 2-0.
Voor mij is het altijd leuk om te zien hoe mensen op een wedstrijd reageren. Maar vandaag werd ik erg afgeleid. Bij de rivier zag ik vandaag vluchten van duizenden mussen overtrekken. Waar gaan ze naar toe? Wordt het te heet in Marokko en Spanje en zoeken ze de koelte op weg naar het Noorden?
Ik moet daar toch eens meer over lezen.
In Nederland heb ik wel eens gehoord dat de mus uitsterft. Nou, dat zou je vandaag niet gezegd hebben.

Soms zou ik ook willen dat ik kon vliegen, hoe graag ik hier ook woon. Af en toe is het niet zo leuk om op het openbaar vervoer aangewezen te zijn.
Gister ging ik naar Vila Real de San Antonio. Naast wat levensmiddelen moest ik ook een band voor mijn fiets kopen. Drie weken terug had ik een lekke voorband en zag dat ook de buitenband totaal versleten was. In Vila Real de S.A. is een fietsenmaker en daar kon ik toen de juiste buitenband kopen. Er zijn ook Chinese winkels met van alles, ook banden, maar die hebben nooit de juiste maat voor mijn fiets. 
Toen mijn zoon twee weken geleden naar hier kwam heeft hij die nieuwe voorband samen met een nieuwe binnenband om mijn voorwiel gelegd. Hij zei toen tegen me dat ook mijn achter-buitenband aan vernieuwing toe was.
Het liefste zou ik mijn fiets daarvoor naar Martin´s Bike in Almancil brengen. Dan weet ik zeker dat het goed komt. Maar dan moet ik op de fiets naar VRSA, daar de trein nemen met mijn fiets tot Almancil, om hem dan twee dagen later, na reparatie, in omgekeerde volgorde op te halen. Om de fiets in de trein te krijgen heb ik hulp nodig, dat is tot nu toe altijd gelukt, maar het blijft een onzekere factor.
Daarom  vroeg ik aan een Engelsman hier in de buurt of hij me kon helpen. Hij heeft zelf zijn gewone mountainbike omgebouwd tot een elektrische fiets, en ik heb wel vertrouwen in hem. Hij dacht dat hij de klus wel kon klaren.

Zodoende toog ik gister met de bus, die nu maar twee keer in de week rijdt, vanwege de schoolvakantie, naar de echte fietsenmaker in VRSA om wederom een band te halen. De fietsenmaker is op leeftijd en een beetje apart. Eigenlijk had hij middagpauze toen ik kwam. Maar moederdevrouw zei dat ik verder mocht komen. De buitenband was gauw gevonden. Ik vroeg of hij ook een binnenband voor me had. Daarvoor moest hij naar het magazijn boven. Daar hoorde ik wat Malle-Pietje geluiden. Toen hij terugkwam met een binnenband in een doosje, bleek hij niet de juiste maat binnenband te hebben. Het doosje werd met geweld op de grond gesmeten. Was het mijn schuld, of de schuld van de leverancier dat hij boos werd? Ik zei maar snel dat de binnenband niet kapot was, maar dat ik voor alle zekerheid een nieuwe binnenband had gewild.
Met de band om mijn schouder en een rugzak met boodschappen liep ik naar de kruidenier voor de laatste voedingsmiddelen, die ik aan een tas in mijn hand zou meenemen.

De bus zou, naar mijn informatie, om 17.10 vertrekken. Ik was er al om 16.45. Geduldig stond ik te wachten tot ik om 17.30 hoorde dat mijn bus al om 16.30 was vertrokken en de bus die ik aanhield naar Vaqueiros zou gaan. Deze bus stopt wel in Azinhal, op 10 km van Guerreiros. Ik bedacht wie me eventueel zou kunnen ophalen vandaar en belde als eerste mijn naaste buurman. Tot mijn opluchting had hij tijd en niet veel later stond hij met zijn auto voor mijn neus. Het werd nog gezellig ook, we maakten een omweg via Almada de Ouro en passeerden nog twee cafés voor we thuis waren. Eén in Alcaria, met uitzicht op het dal en één in Álamo met uitzicht op de rivier.

Vanmorgen bij de afspraak in onze bar, werd ik al opgewacht door de Engelsman. Een wonder, want hier moet je met afspraken altijd afwachten of ze worden nagekomen. Het komt uiteindelijk altijd wel goed, maar je moet een lange adem hebben. Deze Engelsman is kennelijk nog niet aangestoken door dat virus. Gezamenlijk gingen we naar mijn garage. Wat was het heet! Gelukkig had ik wel koude watertjes in mijn koelkast en was de reparateur nog niet gesmolten voor de klus was geklaard. Wat een lieverd.
Het bleek wel meer werk dan hij had gedacht. Vooral de kettingkast kostte hoofdbrekens. Maar uiteindelijk bij de test reed mijn fiets weer als een zonnetje! Alles deed het en ik registreerde geen verdachte geluiden of andere ongemakken Bij het, na afloop, opruimen van de schuur kwam ik echter nog wel een moer tegen…

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/


© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Mussen Nienke Nieuwenhuizen
1903BS Mussen
Ik ging vandaag tegen zessen naar Bar do Rio. Alle mannen uit de Montes do Rio waren daar samengekomen om de wedstrijd Spartac Moskou – Benfica op TV te zien. Tot de rust was het denk ik een saaie wedstrijd geweest. Er was iemand die een grote Benfica-vlag had meegenomen en die tegen de voorpui van de bar had gezet. In de pauze draaide hij besmuikt en mopperend de vlag weer om de provisorische stok (gemaakt van een lange tak) en stak hem, met de vlag naar beneden, door het raam van zijn auto. Zelf nam hij plaats op de zitplaats achter het stuur en reed weg. Inmiddels was de tweede helft gestart en niet lang daarna werd de eerste goal gemaakt. Gejuich ging op. Uiteindelijk zou Benfica winnen met 2-0.
Voor mij is het altijd leuk om te zien hoe mensen op een wedstrijd reageren. Maar vandaag werd ik erg afgeleid. Bij de rivier zag ik vandaag vluchten van duizenden mussen overtrekken. Waar gaan ze naar toe? Wordt het te heet in Marokko en Spanje en zoeken ze de koelte op weg naar het Noorden?
Ik moet daar toch eens meer over lezen.
In Nederland heb ik wel eens gehoord dat de mus uitsterft. Nou, dat zou je vandaag niet gezegd hebben.

Soms zou ik ook willen dat ik kon vliegen, hoe graag ik hier ook woon. Af en toe is het niet zo leuk om op het openbaar vervoer aangewezen te zijn.
Gister ging ik naar Vila Real de San Antonio. Naast wat levensmiddelen moest ik ook een band voor mijn fiets kopen. Drie weken terug had ik een lekke voorband en zag dat ook de buitenband totaal versleten was. In Vila Real de S.A. is een fietsenmaker en daar kon ik toen de juiste buitenband kopen. Er zijn ook Chinese winkels met van alles, ook banden, maar die hebben nooit de juiste maat voor mijn fiets. 
Toen mijn zoon twee weken geleden naar hier kwam heeft hij die nieuwe voorband samen met een nieuwe binnenband om mijn voorwiel gelegd. Hij zei toen tegen me dat ook mijn achter-buitenband aan vernieuwing toe was.
Het liefste zou ik mijn fiets daarvoor naar Martin´s Bike in Almancil brengen. Dan weet ik zeker dat het goed komt. Maar dan moet ik op de fiets naar VRSA, daar de trein nemen met mijn fiets tot Almancil, om hem dan twee dagen later, na reparatie, in omgekeerde volgorde op te halen. Om de fiets in de trein te krijgen heb ik hulp nodig, dat is tot nu toe altijd gelukt, maar het blijft een onzekere factor.
Daarom  vroeg ik aan een Engelsman hier in de buurt of hij me kon helpen. Hij heeft zelf zijn gewone mountainbike omgebouwd tot een elektrische fiets, en ik heb wel vertrouwen in hem. Hij dacht dat hij de klus wel kon klaren.

Zodoende toog ik gister met de bus, die nu maar twee keer in de week rijdt, vanwege de schoolvakantie, naar de echte fietsenmaker in VRSA om wederom een band te halen. De fietsenmaker is op leeftijd en een beetje apart. Eigenlijk had hij middagpauze toen ik kwam. Maar moederdevrouw zei dat ik verder mocht komen. De buitenband was gauw gevonden. Ik vroeg of hij ook een binnenband voor me had. Daarvoor moest hij naar het magazijn boven. Daar hoorde ik wat Malle-Pietje geluiden. Toen hij terugkwam met een binnenband in een doosje, bleek hij niet de juiste maat binnenband te hebben. Het doosje werd met geweld op de grond gesmeten. Was het mijn schuld, of de schuld van de leverancier dat hij boos werd? Ik zei maar snel dat de binnenband niet kapot was, maar dat ik voor alle zekerheid een nieuwe binnenband had gewild.
Met de band om mijn schouder en een rugzak met boodschappen liep ik naar de kruidenier voor de laatste voedingsmiddelen, die ik aan een tas in mijn hand zou meenemen.

De bus zou, naar mijn informatie, om 17.10 vertrekken. Ik was er al om 16.45. Geduldig stond ik te wachten tot ik om 17.30 hoorde dat mijn bus al om 16.30 was vertrokken en de bus die ik aanhield naar Vaqueiros zou gaan. Deze bus stopt wel in Azinhal, op 10 km van Guerreiros. Ik bedacht wie me eventueel zou kunnen ophalen vandaar en belde als eerste mijn naaste buurman. Tot mijn opluchting had hij tijd en niet veel later stond hij met zijn auto voor mijn neus. Het werd nog gezellig ook, we maakten een omweg via Almada de Ouro en passeerden nog twee cafés voor we thuis waren. Eén in Alcaria, met uitzicht op het dal en één in Álamo met uitzicht op de rivier.

Vanmorgen bij de afspraak in onze bar, werd ik al opgewacht door de Engelsman. Een wonder, want hier moet je met afspraken altijd afwachten of ze worden nagekomen. Het komt uiteindelijk altijd wel goed, maar je moet een lange adem hebben. Deze Engelsman is kennelijk nog niet aangestoken door dat virus. Gezamenlijk gingen we naar mijn garage. Wat was het heet! Gelukkig had ik wel koude watertjes in mijn koelkast en was de reparateur nog niet gesmolten voor de klus was geklaard. Wat een lieverd.
Het bleek wel meer werk dan hij had gedacht. Vooral de kettingkast kostte hoofdbrekens. Maar uiteindelijk bij de test reed mijn fiets weer als een zonnetje! Alles deed het en ik registreerde geen verdachte geluiden of andere ongemakken Bij het, na afloop, opruimen van de schuur kwam ik echter nog wel een moer tegen…

------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2