archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Elektronische apparatuur Nienke Nieuwenhuizen

1816BS ElectroDeze week veel bezigheden buitenshuis. Het begon op dinsdag met boodschappen doen in Alcoutim. Ik was al vroeg op de fiets vertrokken, tot ik me halverwege realiseerde dat ik vergeten was een volle accu op mijn fiets te doen. Eén volle accu (ik heb er twee) is precies genoeg om de afstand Guerreiros do Rio naar Alcoutim, heen en weer terug, te overbruggen. Ik moest dus weer naar huis om de volle te halen.

De kruidenier sluit om 12 uur en gaat weer open om drie. Ondanks alle inspanning nog op tijd te komen reed ik precies om 12 uur Alcoutim binnen en natuurlijk was de winkel al gesloten. Dan maar naar de bibliotheek om de tijd te overbruggen. In de bibliotheek hebben ze ook Duitse, Engelse en Hollandse boeken. Je mag die gratis meenemen en ook houden als je zelf weer wat boeken inbrengt.

Vaak zijn het niemendalletje, al zit er wel eens een goed boek tussen. Vandaag had ik geluk. Ik vond ‘Het Geheim’, een boek van Anna Enquist, en het Boekenweekgeschenk van 2018: ’Gezien de feiten’, van Griet Op de Beek.
Ik heb ooit maar één boek van Op de Beek gelezen. Het gaf me hetzelfde gevoel dat Hans Dorrestein met Meryl Streep heeft: ‘Meryl Streep, Meryl Streep, die Holywoodse neuspoliep´. Maar ik kwam tot de ontdekking dat Griet echt wel kan schrijven en las het boekje in één adem uit … onder de grote boom, op het terras aan het water, met uitzicht op Sanlucar en de Guadiana. Deze keer moest ik me dwingen af en toe mijn ogen van het boekje af te houden om het moois te zien. Toen ik uitgelezen was, was de kruidenier al een uur open. Griet schrijft in dit boekje over een oudere vrouw die het gevoel heeft onder curatele te staan. Een onderwerp dat me erg aanspreekt. Meryl Streep kan trouwens ook acteren! Ik zag haar eens in de film Ironweeds. Ze speelde daarin een zwerfster, samen met mijn twee favoriete acteurs Jack Nicholson en Tom Waits. Mijn zoon en ik hebben na ons bioscoopbezoek nog maanden in de sfeer van die film vastgezeten.

En nu ben ik al twee dagen achtereen in Vila Real de San Antonio. Dat houdt in dat ik om 6 uur op moet om de bus te halen. Ik had besloten een IPhone te kopen. En wat wil het toeval, precies op deze dag begon Black Friday en waren de telefoons tot 50% afgeprijsd. Mijn andere telefoon kon deze moderne tijd, qua gigabytes, niet meer aan. Herhaaldelijk moest ik bestanden weghalen om in ieder geval WhatsApp te hebben. En het is toch wel plezierig om met familie en vrienden in Nederland gratis te kunnen communiceren en vooral bereikbaar te zijn.

Ik had gister ook mijn badpak meegenomen om in zee te zwemmen. Maar toen ik de telefoondealer verliet regende het! In mei notabene! Ik had juist vanuit de bus vastgesteld dat alles buiten er zo droog uitzag en de bosbranden alweer op de loer zouden liggen. Toen, in plaats van het strand, maar een koffietentje opgezocht om het vruchtensap van de dag en mijn telefoon uit te testen. Het sap was heerlijk en ook de telefoon was te behappen. Het wees zich allemaal als vanzelf, tot ik thuiskwam en de telefoon weer op moest starten. Naast de toetsen voor de code zat een knopje, dat was op mijn eerdere toestel ook zo. Je toetste je code in en drukte op het naastgelegen knopje en het werkte. Ik deed het blindelings. Had ik dat maar niet gedaan, want naast dit knopje stond ´apagar´, maar dat kon ik niet zien zonder bril! Apagar betekent wissen in het Nederlands. Na enkele keren proberen, zonder resultaat, toch maar op zoek naar mijn bril.

Inmiddels stond op het scherm dat ik mijn Puk moest invullen. Mijn God wat is mijn Puk? Na de koop van het oude toestel in 2012 heb ik nog jaren een verfrommeld kaartje in mijn portefeuille gehad waar de Puk op stond. Alle kasten en laden nagesnuffeld maar geen Puk meer te vinden. Toen maar snel mijn bed opgezocht, want wederom moest ik om zes uur opstaan. Ik had nog vijf uur voor de wekker zou gaan.

De volgende dag stapte ik met angst in mijn brein de telefoonzaak binnen. Oh, geen probleem mevrouw, dat gebeurt vaker en een paar minuten later stond ik alweer buiten met een goed functionerende telefoon. Leve de techniek! Maar wat zouden we een hoop nodeloos verspilde tijd over hebben als we al die elektronische rotzooi niet hadden. Maar ook ik kan er niet meer buiten!

Dus schrijf ik mijn stukje van deze week nu in de bibliotheek van Vila Real de San Antonio. Het is weer 28 C. Gister met de regen had ik mijn zwemkleding bij me, nu niet. Ik zie hier vanuit het raam de vuurtoren op honderd meter afstand. Ik loop er nog maar even langs zo. En zal op het strand een verfrissing nemen en mezelf dwingen niet op mijn nieuwe I-IPhone te kijken.

------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com

© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Elektronische apparatuur Nienke Nieuwenhuizen
1816BS ElectroDeze week veel bezigheden buitenshuis. Het begon op dinsdag met boodschappen doen in Alcoutim. Ik was al vroeg op de fiets vertrokken, tot ik me halverwege realiseerde dat ik vergeten was een volle accu op mijn fiets te doen. Eén volle accu (ik heb er twee) is precies genoeg om de afstand Guerreiros do Rio naar Alcoutim, heen en weer terug, te overbruggen. Ik moest dus weer naar huis om de volle te halen.

De kruidenier sluit om 12 uur en gaat weer open om drie. Ondanks alle inspanning nog op tijd te komen reed ik precies om 12 uur Alcoutim binnen en natuurlijk was de winkel al gesloten. Dan maar naar de bibliotheek om de tijd te overbruggen. In de bibliotheek hebben ze ook Duitse, Engelse en Hollandse boeken. Je mag die gratis meenemen en ook houden als je zelf weer wat boeken inbrengt.

Vaak zijn het niemendalletje, al zit er wel eens een goed boek tussen. Vandaag had ik geluk. Ik vond ‘Het Geheim’, een boek van Anna Enquist, en het Boekenweekgeschenk van 2018: ’Gezien de feiten’, van Griet Op de Beek.
Ik heb ooit maar één boek van Op de Beek gelezen. Het gaf me hetzelfde gevoel dat Hans Dorrestein met Meryl Streep heeft: ‘Meryl Streep, Meryl Streep, die Holywoodse neuspoliep´. Maar ik kwam tot de ontdekking dat Griet echt wel kan schrijven en las het boekje in één adem uit … onder de grote boom, op het terras aan het water, met uitzicht op Sanlucar en de Guadiana. Deze keer moest ik me dwingen af en toe mijn ogen van het boekje af te houden om het moois te zien. Toen ik uitgelezen was, was de kruidenier al een uur open. Griet schrijft in dit boekje over een oudere vrouw die het gevoel heeft onder curatele te staan. Een onderwerp dat me erg aanspreekt. Meryl Streep kan trouwens ook acteren! Ik zag haar eens in de film Ironweeds. Ze speelde daarin een zwerfster, samen met mijn twee favoriete acteurs Jack Nicholson en Tom Waits. Mijn zoon en ik hebben na ons bioscoopbezoek nog maanden in de sfeer van die film vastgezeten.

En nu ben ik al twee dagen achtereen in Vila Real de San Antonio. Dat houdt in dat ik om 6 uur op moet om de bus te halen. Ik had besloten een IPhone te kopen. En wat wil het toeval, precies op deze dag begon Black Friday en waren de telefoons tot 50% afgeprijsd. Mijn andere telefoon kon deze moderne tijd, qua gigabytes, niet meer aan. Herhaaldelijk moest ik bestanden weghalen om in ieder geval WhatsApp te hebben. En het is toch wel plezierig om met familie en vrienden in Nederland gratis te kunnen communiceren en vooral bereikbaar te zijn.

Ik had gister ook mijn badpak meegenomen om in zee te zwemmen. Maar toen ik de telefoondealer verliet regende het! In mei notabene! Ik had juist vanuit de bus vastgesteld dat alles buiten er zo droog uitzag en de bosbranden alweer op de loer zouden liggen. Toen, in plaats van het strand, maar een koffietentje opgezocht om het vruchtensap van de dag en mijn telefoon uit te testen. Het sap was heerlijk en ook de telefoon was te behappen. Het wees zich allemaal als vanzelf, tot ik thuiskwam en de telefoon weer op moest starten. Naast de toetsen voor de code zat een knopje, dat was op mijn eerdere toestel ook zo. Je toetste je code in en drukte op het naastgelegen knopje en het werkte. Ik deed het blindelings. Had ik dat maar niet gedaan, want naast dit knopje stond ´apagar´, maar dat kon ik niet zien zonder bril! Apagar betekent wissen in het Nederlands. Na enkele keren proberen, zonder resultaat, toch maar op zoek naar mijn bril.

Inmiddels stond op het scherm dat ik mijn Puk moest invullen. Mijn God wat is mijn Puk? Na de koop van het oude toestel in 2012 heb ik nog jaren een verfrommeld kaartje in mijn portefeuille gehad waar de Puk op stond. Alle kasten en laden nagesnuffeld maar geen Puk meer te vinden. Toen maar snel mijn bed opgezocht, want wederom moest ik om zes uur opstaan. Ik had nog vijf uur voor de wekker zou gaan.

De volgende dag stapte ik met angst in mijn brein de telefoonzaak binnen. Oh, geen probleem mevrouw, dat gebeurt vaker en een paar minuten later stond ik alweer buiten met een goed functionerende telefoon. Leve de techniek! Maar wat zouden we een hoop nodeloos verspilde tijd over hebben als we al die elektronische rotzooi niet hadden. Maar ook ik kan er niet meer buiten!

Dus schrijf ik mijn stukje van deze week nu in de bibliotheek van Vila Real de San Antonio. Het is weer 28 C. Gister met de regen had ik mijn zwemkleding bij me, nu niet. Ik zie hier vanuit het raam de vuurtoren op honderd meter afstand. Ik loop er nog maar even langs zo. En zal op het strand een verfrissing nemen en mezelf dwingen niet op mijn nieuwe I-IPhone te kijken.

------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2