archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Portugal: Een lans breken voor Daisja Nienke Nieuwenhuizen

1814BS DaisjaVandaag wil ik een lans breken voor mijn vriendin Daisja, die in oktober overleed. Ik leerde haar kennen toen ik nog in Barão de São João woonde.
Op mijn mountainbike reed ik wekelijks naar de Barragem Bravoura. Een mooi ritje van ongeveer 10 kilometer via Bensafrim, met uitzicht over het water en de heuvels. In die tijd heette het restaurant dat bij de barrage is gevestigd: ‘Hans en Grietje´. Ik nam een kopje koffie en de eigenaresse van het etablissement, ik zal maar zeggen, Grietje, sprak mij aan. Ze zei: ‘Er is hier een, oudere vrouw met een Renault Bestel. Ze heeft het autootje omgebouwd tot een kleine ‘campervan’, is daarmee vanuit Nederland hiernaar toegereden en ik wil jullie graag met elkaar in contact brengen.

Het klikte inderdaad onmiddellijk tussen ons. Ze had ook een hond bij zich ´Mundi. Daisja en ik spraken met elkaar en een paar dagen later stond ze samen met haar onafscheidelijke huisdier voor mijn deur. Een andere vriendin van me zou die avond haar 50e verjaardag vieren in de Atabay. Ze zong jazz en de eigenaar van het café, Zé Manel, hield van jazz en lieftallige dames, dus de voorstelling ter ere van de verjaardag was beklonken. Ze zong met een trio, piano, saxofoon en bas. Het werd een verrukkelijke en spraakmakende avond.

Daisja danste net als ik graag! Ze was wel 5 jaar ouder en liep al tegen de 80, maar was sierlijk en nog los in de heupen. Eén meter zestig lang was ze, vandaar dat ze in de bestelbus paste. Aan haar rechterhand miste ze anderhalf vingerkootje. Het was afgebeten in haar kindertijd door een aap in Artis.
We bleven elkaar ontmoeten, ook als we beiden in Nederland waren zagen we elkaar. Ze had niet alleen haar autootje vindingrijk verbouwd en gezellig ingericht met veelkleurige kussens, een bureautje voor haar laptop en zonne-energie op het dak, ook haar heerlijke benedenhuis in Amsterdam was een paradijsje. Ze deed alles zelf, ze kon bouwen als een professionele bouwwerker, klom op daken en stellingen.

Als ze met haar hond door de stad liep, vond ze altijd wel weer een plank, paal of lat, waar ze haar zoveelste schuurtje mee kon bouwen of uitbreiden. Ze had een voorkeur voor kleine ruimtes om zich in op te sluiten. Maar die waren dan zo knus en gezellig, dat het geen straf was erin te verblijven. Ik weet die manie aan haar kindertijd. Als kind had ze met haar moeder veel gezworven en ze hadden zich, in de oorlog, vaak moeten verbergen. Na de oorlog werd ze opgevoed door een tante en werd ze handwerkjuffrouw op een school. Ook dat kon ze allemaal, met die kleine knuistjes van haar. Schilderen en tekenen kon ze ook, ze gaf daar ook les in, in haar zelfgebouwde atelier, dat achter het huis stond. Ze had een uitzonderlijk gevoel voor kleur. En van haar reizen, onder andere naar Nepal, had ze prachtige snuisterijen meegenomen, die dan weer precies op een plek stonden of hingen waar ze het beste uitkwamen. Ze had altijd overal zin in en leek nooit moe!

Samen met haar heb ik enkele onvergetelijke reizen gemaakt. Naar de Atlas in Marokko en door Colombia in Zuid-Amerika. Ze was sterk en lenig. Ze had een aantal malen in Nepal op grote hoogte vertoeft. Ze kon klimmen als een gems. Ik kon haar vaak niet bijhouden, al was ik vijf jaar jonger. In Zuid-Amerika lieten we ons vervoeren achterop brommers, motoren en paarden. En ook daar was zij behendiger in dan ik.

In 2019 kwam ze me in Guerreiros opzoeken. Ze sliep in haar autootje naast Bar do Rio en ging af en toe een paar dagen naar Alcoutim, om daar bij de Beachbar te staan. Of ze sliep in Mertóla, of Santo Antonio. In die tijd reisden we ook samen een paar dagen door Spanje. Zij sliep in de auto en ik in verschillende hotels. Mundi moest overdag voor mij zijn voorstoel afstaan en lag dan, achter ons op het bed. Normaal was de voorstoel helemaal ingericht als zijn verblijfplaats, compleet met etensbak, etc.

Afgelopen jaar zou ze in december 85 worden, dat wilde ze met haar familie vieren in mijn huis. Maar plotseling en nooit verwacht kreeg ze longkanker. Ze had nooit gerookt, het bleek dan ook te komen door asbest! Haar talloze verbouwingen zouden daar weleens debet aan kunnen zijn ...

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer infromatie: lindahulshof71@gmail.com



© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Portugal: Een lans breken voor Daisja Nienke Nieuwenhuizen
1814BS DaisjaVandaag wil ik een lans breken voor mijn vriendin Daisja, die in oktober overleed. Ik leerde haar kennen toen ik nog in Barão de São João woonde.
Op mijn mountainbike reed ik wekelijks naar de Barragem Bravoura. Een mooi ritje van ongeveer 10 kilometer via Bensafrim, met uitzicht over het water en de heuvels. In die tijd heette het restaurant dat bij de barrage is gevestigd: ‘Hans en Grietje´. Ik nam een kopje koffie en de eigenaresse van het etablissement, ik zal maar zeggen, Grietje, sprak mij aan. Ze zei: ‘Er is hier een, oudere vrouw met een Renault Bestel. Ze heeft het autootje omgebouwd tot een kleine ‘campervan’, is daarmee vanuit Nederland hiernaar toegereden en ik wil jullie graag met elkaar in contact brengen.

Het klikte inderdaad onmiddellijk tussen ons. Ze had ook een hond bij zich ´Mundi. Daisja en ik spraken met elkaar en een paar dagen later stond ze samen met haar onafscheidelijke huisdier voor mijn deur. Een andere vriendin van me zou die avond haar 50e verjaardag vieren in de Atabay. Ze zong jazz en de eigenaar van het café, Zé Manel, hield van jazz en lieftallige dames, dus de voorstelling ter ere van de verjaardag was beklonken. Ze zong met een trio, piano, saxofoon en bas. Het werd een verrukkelijke en spraakmakende avond.

Daisja danste net als ik graag! Ze was wel 5 jaar ouder en liep al tegen de 80, maar was sierlijk en nog los in de heupen. Eén meter zestig lang was ze, vandaar dat ze in de bestelbus paste. Aan haar rechterhand miste ze anderhalf vingerkootje. Het was afgebeten in haar kindertijd door een aap in Artis.
We bleven elkaar ontmoeten, ook als we beiden in Nederland waren zagen we elkaar. Ze had niet alleen haar autootje vindingrijk verbouwd en gezellig ingericht met veelkleurige kussens, een bureautje voor haar laptop en zonne-energie op het dak, ook haar heerlijke benedenhuis in Amsterdam was een paradijsje. Ze deed alles zelf, ze kon bouwen als een professionele bouwwerker, klom op daken en stellingen.

Als ze met haar hond door de stad liep, vond ze altijd wel weer een plank, paal of lat, waar ze haar zoveelste schuurtje mee kon bouwen of uitbreiden. Ze had een voorkeur voor kleine ruimtes om zich in op te sluiten. Maar die waren dan zo knus en gezellig, dat het geen straf was erin te verblijven. Ik weet die manie aan haar kindertijd. Als kind had ze met haar moeder veel gezworven en ze hadden zich, in de oorlog, vaak moeten verbergen. Na de oorlog werd ze opgevoed door een tante en werd ze handwerkjuffrouw op een school. Ook dat kon ze allemaal, met die kleine knuistjes van haar. Schilderen en tekenen kon ze ook, ze gaf daar ook les in, in haar zelfgebouwde atelier, dat achter het huis stond. Ze had een uitzonderlijk gevoel voor kleur. En van haar reizen, onder andere naar Nepal, had ze prachtige snuisterijen meegenomen, die dan weer precies op een plek stonden of hingen waar ze het beste uitkwamen. Ze had altijd overal zin in en leek nooit moe!

Samen met haar heb ik enkele onvergetelijke reizen gemaakt. Naar de Atlas in Marokko en door Colombia in Zuid-Amerika. Ze was sterk en lenig. Ze had een aantal malen in Nepal op grote hoogte vertoeft. Ze kon klimmen als een gems. Ik kon haar vaak niet bijhouden, al was ik vijf jaar jonger. In Zuid-Amerika lieten we ons vervoeren achterop brommers, motoren en paarden. En ook daar was zij behendiger in dan ik.

In 2019 kwam ze me in Guerreiros opzoeken. Ze sliep in haar autootje naast Bar do Rio en ging af en toe een paar dagen naar Alcoutim, om daar bij de Beachbar te staan. Of ze sliep in Mertóla, of Santo Antonio. In die tijd reisden we ook samen een paar dagen door Spanje. Zij sliep in de auto en ik in verschillende hotels. Mundi moest overdag voor mij zijn voorstoel afstaan en lag dan, achter ons op het bed. Normaal was de voorstoel helemaal ingericht als zijn verblijfplaats, compleet met etensbak, etc.

Afgelopen jaar zou ze in december 85 worden, dat wilde ze met haar familie vieren in mijn huis. Maar plotseling en nooit verwacht kreeg ze longkanker. Ze had nooit gerookt, het bleek dan ook te komen door asbest! Haar talloze verbouwingen zouden daar weleens debet aan kunnen zijn ...

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer infromatie: lindahulshof71@gmail.com

© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2