archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
En dan ben je ineens 80 Nienke Nieuwenhuizen

1813BZ 80De familie zit vast in Nederland. Je had het je anders voorgesteld. Je had bedacht dat kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind je allemaal zouden komen bezoeken in Portugal. Misschien je laatste grote verjaardagsfeest! Je weet maar nooit en ik vier alleen nog de lustrums. Maar vandaag was alles anders. De huidige versie begon eigenlijk al op vrijdag met Hollandse vrienden uit Silves, die op koffiebezoek kwamen. De reden daarvan was dat je hier in Portugal niet van de ene stad naar de andere mag reizen in het weekend. Om diezelfde reden kwamen ook twee Duitse boezemvriendinnen, uit de Barões, al op vrijdag. Zij zouden het hele weekend blijven.

Er was koffie met gebak. En na de lunch, met soep en lekkere broodjes, moest er traditiegetrouw gewandeld worden. De natuur is hier op het moment uitbundig, zowel qua geur als qua kleur! ‘Mijn bloem’, de cystes-roos, is in deze tijd niet te temmen! In bloei staan op dit moment verder: lupine, kuiflavendel, kleine irisjes, kamille, gele klaver en oh, nog zo veel meer waar ik de naam niet van weet! De wandeling over de heuvels met zicht op de Guadiana is te midden van de bloemenpracht een sprookje.

Na die heerlijke wandeling kwam er nog een Ierse vriendin met haar camper uit Tavira gereden. Ook zij zou langer blijven. De vrienden uit Silves vertrokken en wij gebruikten met ons vieren het diner op het terras in de avondschemering. Er viel heel wat bij te praten alvorens we het bed indoken. Mijn ‘echte’ 80e verjaardag begon de volgende dag met een aubade van ukelele en zang, onder leiding van de Ierse vriendin.

En toen bleek mijn telefoon, juist op deze dag, helemaal vol te zitten, waardoor ik geen What’s App kon ontvangen Mijn dochter Katinka belde via de vriendinnen en wees erop dat ze filmpjes had verstuurd. Ze zou ze nu via Messenger sturen, zodat ik ze op de computer kon openen! We bekeken die filmpjes gezamenlijk de eerste keer. Ik zag ze door een mist van tranen. Alleen al het feit dat er op afstand mensen bezig zijn aan jou te denken en zich voor je in te spannen, is een overweldigend idee. Als het geheel dan ook nog begint met een filmpje van je oudste kleindochter, haar man en mijn achterkleinzoon Finn, die me een kushandje toewerpt, snapt iedereen dat de tranen niet meer te bedwingen zijn!

Heel veel anekdotes, episodes en lachwekkende situaties uit mijn leven passeerden de revue! Mijn oudste dochter verhaalde daarover, met bloemen in de hand, te midden van man en zoon met 'flowers in their hair'. Mijn oudste zoon haalde herinneringen op aan komische, fysiek gevaarlijke, maar wel overleefde ongelukken. De jongste dochter, onze cabaretière, bracht een zelfgemaakt lied. Jongste zoon, onze computertechneut, bekende me lachend dat zijn filmpje mislukt was. Ik zal jullie de anekdotes over familie en vrienden besparen.

En dan gaat je verjaardag verder met weer een wandeling en een bezoek aan mijn caravan bij de rivier. We zouden daar lunchen. Maar dat werd een slapstick met een sleutel die nergens te vinden was. Eerst zou één van de vriendinnen de sleutel even halen, maar ondanks mijn aanwijzingen kon ze hem niet vinden. Daarna ging ikzelf en kon hem ook niet vinden. Dus gingen we maar weer terug naar mijn huis in het dorp. Om later uit te vinden dat de sleutel al die tijd onderin een emmer op mijn land had gelegen.

Vier uur die middag zou het defilé langs mijn huis plaatsvinden. Ik had bedacht, in verband met Corona, dat de mensen uit het dorp dan met mij konden proosten. Maar een Hollandse vriend van me kwam met een cadeau van vier extra stoelen en mijn Deense vriendin, haar man en onze gezamenlijke Engelse vriendin kwamen met heerlijke happen, champagne en wijn aan; dus geen defilé, iedereen bleef gewoon. Wel zo gezellig en min of meer gerechtvaardigd, want vanaf afgelopen maandag mag er meer in Portugal. Het aantal zieken is sterk gedaald en in ons dorp is in al die tijd nog geen enkele vorm van Corona waargenomen.

Ierse Alison trad voor ons op met microfoon en ukelele. Ze had, op de rivier, weer andere Ieren met een boot leren kennen en die kwamen ook voor de party. Verschillende Portugese buren bleven hangen en zo waren we bij elkaar wel met 20 man/vrouw. Heel gezellig, er werd ook gedanst en mijn vriendinnen Monika en Ingrid namen me alle werk uit handen. Gelukkig, want met alle emoties die ik moest doorstaan liep ik met mijn hoofd in de wolken en kon daardoor zelf bijna geen initiatieven meer aan de dag leggen!

Maandag vertrokken deze lieverds weer in de richting van de Barões, ze wilden de lange weg over de N124 nemen en vonden het jammer dat er onderweg geen café of restaurant open was voor een koffie. De vrienden uit Silves brachten uitkomst, zij wonen halverwege! Ik kwam op het idee mee te gaan in de auto en dan terug te reizen met de trein vanuit Alcantarilla: een prachtige rit door ongerepte natuur! Drie herten die de weg overstaken lieten ons in verbazing achter! Wat een prachtig schouwspel!

Alison bleef hier nog in haar camper. Dinsdag mochten we met de Ierse zeilers mee voor een tochtje over de rivier, met diner op de boot als sluitstuk! En woensdag moest St. Patricks Day gevierd worden. Ik had geen tijd om mijn nagels te knippen en begon een beetje terug te verlangen naar een algehele Lock-down! Na nog een heerlijke dag, samen met Alison, aan het strand in Praia Verde waar ik voor de eerste keer dit jaar weer heb gezwommen, zette ik een punt achter het bijna een week durende festijn!

--------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
En dan ben je ineens 80 Nienke Nieuwenhuizen
1813BZ 80De familie zit vast in Nederland. Je had het je anders voorgesteld. Je had bedacht dat kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind je allemaal zouden komen bezoeken in Portugal. Misschien je laatste grote verjaardagsfeest! Je weet maar nooit en ik vier alleen nog de lustrums. Maar vandaag was alles anders. De huidige versie begon eigenlijk al op vrijdag met Hollandse vrienden uit Silves, die op koffiebezoek kwamen. De reden daarvan was dat je hier in Portugal niet van de ene stad naar de andere mag reizen in het weekend. Om diezelfde reden kwamen ook twee Duitse boezemvriendinnen, uit de Barões, al op vrijdag. Zij zouden het hele weekend blijven.

Er was koffie met gebak. En na de lunch, met soep en lekkere broodjes, moest er traditiegetrouw gewandeld worden. De natuur is hier op het moment uitbundig, zowel qua geur als qua kleur! ‘Mijn bloem’, de cystes-roos, is in deze tijd niet te temmen! In bloei staan op dit moment verder: lupine, kuiflavendel, kleine irisjes, kamille, gele klaver en oh, nog zo veel meer waar ik de naam niet van weet! De wandeling over de heuvels met zicht op de Guadiana is te midden van de bloemenpracht een sprookje.

Na die heerlijke wandeling kwam er nog een Ierse vriendin met haar camper uit Tavira gereden. Ook zij zou langer blijven. De vrienden uit Silves vertrokken en wij gebruikten met ons vieren het diner op het terras in de avondschemering. Er viel heel wat bij te praten alvorens we het bed indoken. Mijn ‘echte’ 80e verjaardag begon de volgende dag met een aubade van ukelele en zang, onder leiding van de Ierse vriendin.

En toen bleek mijn telefoon, juist op deze dag, helemaal vol te zitten, waardoor ik geen What’s App kon ontvangen Mijn dochter Katinka belde via de vriendinnen en wees erop dat ze filmpjes had verstuurd. Ze zou ze nu via Messenger sturen, zodat ik ze op de computer kon openen! We bekeken die filmpjes gezamenlijk de eerste keer. Ik zag ze door een mist van tranen. Alleen al het feit dat er op afstand mensen bezig zijn aan jou te denken en zich voor je in te spannen, is een overweldigend idee. Als het geheel dan ook nog begint met een filmpje van je oudste kleindochter, haar man en mijn achterkleinzoon Finn, die me een kushandje toewerpt, snapt iedereen dat de tranen niet meer te bedwingen zijn!

Heel veel anekdotes, episodes en lachwekkende situaties uit mijn leven passeerden de revue! Mijn oudste dochter verhaalde daarover, met bloemen in de hand, te midden van man en zoon met 'flowers in their hair'. Mijn oudste zoon haalde herinneringen op aan komische, fysiek gevaarlijke, maar wel overleefde ongelukken. De jongste dochter, onze cabaretière, bracht een zelfgemaakt lied. Jongste zoon, onze computertechneut, bekende me lachend dat zijn filmpje mislukt was. Ik zal jullie de anekdotes over familie en vrienden besparen.

En dan gaat je verjaardag verder met weer een wandeling en een bezoek aan mijn caravan bij de rivier. We zouden daar lunchen. Maar dat werd een slapstick met een sleutel die nergens te vinden was. Eerst zou één van de vriendinnen de sleutel even halen, maar ondanks mijn aanwijzingen kon ze hem niet vinden. Daarna ging ikzelf en kon hem ook niet vinden. Dus gingen we maar weer terug naar mijn huis in het dorp. Om later uit te vinden dat de sleutel al die tijd onderin een emmer op mijn land had gelegen.

Vier uur die middag zou het defilé langs mijn huis plaatsvinden. Ik had bedacht, in verband met Corona, dat de mensen uit het dorp dan met mij konden proosten. Maar een Hollandse vriend van me kwam met een cadeau van vier extra stoelen en mijn Deense vriendin, haar man en onze gezamenlijke Engelse vriendin kwamen met heerlijke happen, champagne en wijn aan; dus geen defilé, iedereen bleef gewoon. Wel zo gezellig en min of meer gerechtvaardigd, want vanaf afgelopen maandag mag er meer in Portugal. Het aantal zieken is sterk gedaald en in ons dorp is in al die tijd nog geen enkele vorm van Corona waargenomen.

Ierse Alison trad voor ons op met microfoon en ukelele. Ze had, op de rivier, weer andere Ieren met een boot leren kennen en die kwamen ook voor de party. Verschillende Portugese buren bleven hangen en zo waren we bij elkaar wel met 20 man/vrouw. Heel gezellig, er werd ook gedanst en mijn vriendinnen Monika en Ingrid namen me alle werk uit handen. Gelukkig, want met alle emoties die ik moest doorstaan liep ik met mijn hoofd in de wolken en kon daardoor zelf bijna geen initiatieven meer aan de dag leggen!

Maandag vertrokken deze lieverds weer in de richting van de Barões, ze wilden de lange weg over de N124 nemen en vonden het jammer dat er onderweg geen café of restaurant open was voor een koffie. De vrienden uit Silves brachten uitkomst, zij wonen halverwege! Ik kwam op het idee mee te gaan in de auto en dan terug te reizen met de trein vanuit Alcantarilla: een prachtige rit door ongerepte natuur! Drie herten die de weg overstaken lieten ons in verbazing achter! Wat een prachtig schouwspel!

Alison bleef hier nog in haar camper. Dinsdag mochten we met de Ierse zeilers mee voor een tochtje over de rivier, met diner op de boot als sluitstuk! En woensdag moest St. Patricks Day gevierd worden. Ik had geen tijd om mijn nagels te knippen en begon een beetje terug te verlangen naar een algehele Lock-down! Na nog een heerlijke dag, samen met Alison, aan het strand in Praia Verde waar ik voor de eerste keer dit jaar weer heb gezwommen, zette ik een punt achter het bijna een week durende festijn!

--------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2