archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Shakespeare en de moerbeiboom Peter Riemersma

0301 Stratford-upon-Avon
Shakespeare, wie kent hem niet? In Stratford-upon-Avon staat veel in het teken van de zo beroemde (toneel-)schrijver William Shakespeare, die in dit middeleeuwse marktstadje werd geboren in 1564 en waar hij 52 jaar later ook stierf. In de Holy Trinity Church is zijn graf te zien en in zijn geboortehuis het wiegje waarin hij heeft gelegen. Tussen wieg en graf was Shakespeare een kwart eeuw in de grote stad Londen om toneel te spelen en gelukkig ook om te schrijven. Overigens niet alleen maar voor toneel, al zijn die werken het bekendst. Shakespeare schreef ook sonetten bijvoorbeeld. Bijna vierhonderd jaar na zijn dood staan zijn toneelstukken nog steeds op het repertoire van menig gezelschap.

In Stratford-upon-Avon zelf is er veel dat herinnert aan de schrijver. Een moerbeiboom die ook vandaag nog de heerlijkste vruchten voortbrengt en mensen verleidt zijn sappige trosjes te plukken en op te eten, spreekt misschien wel het meest tot de verbeelding. Men moet hoog reiken om de vruchten te kunnen pakken. Mensen raken vaak zo in de ban van het heerlijks boven hun hoofd, dat zij alles om zich heen vergeten. Gebeurt dat omdat de vruchten zo lekker zijn – wat ze zijn – of vanwege het verhaal dat men zojuist heeft vernomen?

De moerbeiboom op de plaats van New Place, waar Shakespeare tijdens het laatste deel van zijn leven woonde, is weliswaar niet zelf door de schrijver geplant, maar zou een afstammeling zijn van een boom die de schrijver wel eigenhandig op zijn oude dag in de tuin heeft gezet. Het zou kunnen: anno 2005 moerbeien waar Shakespeare nog de hand in heeft gehad plukken en eten. Hoe dan ook, het schijnt vast te staan dat de schrijver ooit een moerbeiboom heeft geplant. Deze heeft ook gestaan in de tuin waar nu nog steeds een stokoud exemplaar pronkt, maar dit kan onmogelijk de boom zijn die Shakespeare zelf heeft geplant. Vandaar ook dat gidsen bezoekers vertellen dat de moerbeiboom die zij zien mogelijk afstamt van een boom die daar eerder heeft gestaan.

Shakespeare’s boom is namelijk in 1756 gekapt door de toenmalige eigenaar van New Place om een in onze ogen belachelijke reden: uit woede over de Shakespeare-pelgrims die anderhalve eeuw na de dood van de schrijver maar bleven toestromen en zo zijn woongenot aantastten. Het kappen van de boom leidde natuurlijk niet tot het indammen van de stroom pelgrims. De getergde bewoner van New Place nam een nog drastischer maatregel: hij liet drie jaar later zijn eigen huis (Shakespeare’s sterfhuis dus) tot de grond toe afbreken. Ook dat heeft niet geholpen. Nog steeds is Stratford-upon-Avon een pelgrimsoord voor Shakespeare liefhebbers.

Menigeen krijgt al smullend van de moerbeiboom die zou afstammen van de boom die de schrijver zelf heeft geplant een verwijzing te slikken naar zijn eigen menselijke zwakheden. Een moerbeiboom laat zijn overrijpe vruchten namelijk gemakkelijk vallen. In de oogsttijd ligt de grond bezaaid en wie daar niet op let en zelf nieuwe vruchten plukt heeft al gauw een dikke drab van platgetrapte moerbeien onder zijn schoenzolen. Schoonmaken zonder zelf rood te kleuren door het overdadige sap is onmogelijk. Wie van de moerbeiboom snoept, staat er dan ook gekleurd op. Shakespeare zou dit ‘boontje komt om zijn loontje’ in een toneelstuk hebben kunnen verwerken. Het lijkt erop dat zijn geest bijna vierhonderd jaar na zijn dood herkenbaar is. Hij liet immers zien wat mensen beweegt.
 
*******************************************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered. Ga voor nadere informatie over dat bureau


© 2005 Peter Riemersma meer Peter Riemersma - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Shakespeare en de moerbeiboom Peter Riemersma
0301 Stratford-upon-Avon
Shakespeare, wie kent hem niet? In Stratford-upon-Avon staat veel in het teken van de zo beroemde (toneel-)schrijver William Shakespeare, die in dit middeleeuwse marktstadje werd geboren in 1564 en waar hij 52 jaar later ook stierf. In de Holy Trinity Church is zijn graf te zien en in zijn geboortehuis het wiegje waarin hij heeft gelegen. Tussen wieg en graf was Shakespeare een kwart eeuw in de grote stad Londen om toneel te spelen en gelukkig ook om te schrijven. Overigens niet alleen maar voor toneel, al zijn die werken het bekendst. Shakespeare schreef ook sonetten bijvoorbeeld. Bijna vierhonderd jaar na zijn dood staan zijn toneelstukken nog steeds op het repertoire van menig gezelschap.

In Stratford-upon-Avon zelf is er veel dat herinnert aan de schrijver. Een moerbeiboom die ook vandaag nog de heerlijkste vruchten voortbrengt en mensen verleidt zijn sappige trosjes te plukken en op te eten, spreekt misschien wel het meest tot de verbeelding. Men moet hoog reiken om de vruchten te kunnen pakken. Mensen raken vaak zo in de ban van het heerlijks boven hun hoofd, dat zij alles om zich heen vergeten. Gebeurt dat omdat de vruchten zo lekker zijn – wat ze zijn – of vanwege het verhaal dat men zojuist heeft vernomen?

De moerbeiboom op de plaats van New Place, waar Shakespeare tijdens het laatste deel van zijn leven woonde, is weliswaar niet zelf door de schrijver geplant, maar zou een afstammeling zijn van een boom die de schrijver wel eigenhandig op zijn oude dag in de tuin heeft gezet. Het zou kunnen: anno 2005 moerbeien waar Shakespeare nog de hand in heeft gehad plukken en eten. Hoe dan ook, het schijnt vast te staan dat de schrijver ooit een moerbeiboom heeft geplant. Deze heeft ook gestaan in de tuin waar nu nog steeds een stokoud exemplaar pronkt, maar dit kan onmogelijk de boom zijn die Shakespeare zelf heeft geplant. Vandaar ook dat gidsen bezoekers vertellen dat de moerbeiboom die zij zien mogelijk afstamt van een boom die daar eerder heeft gestaan.

Shakespeare’s boom is namelijk in 1756 gekapt door de toenmalige eigenaar van New Place om een in onze ogen belachelijke reden: uit woede over de Shakespeare-pelgrims die anderhalve eeuw na de dood van de schrijver maar bleven toestromen en zo zijn woongenot aantastten. Het kappen van de boom leidde natuurlijk niet tot het indammen van de stroom pelgrims. De getergde bewoner van New Place nam een nog drastischer maatregel: hij liet drie jaar later zijn eigen huis (Shakespeare’s sterfhuis dus) tot de grond toe afbreken. Ook dat heeft niet geholpen. Nog steeds is Stratford-upon-Avon een pelgrimsoord voor Shakespeare liefhebbers.

Menigeen krijgt al smullend van de moerbeiboom die zou afstammen van de boom die de schrijver zelf heeft geplant een verwijzing te slikken naar zijn eigen menselijke zwakheden. Een moerbeiboom laat zijn overrijpe vruchten namelijk gemakkelijk vallen. In de oogsttijd ligt de grond bezaaid en wie daar niet op let en zelf nieuwe vruchten plukt heeft al gauw een dikke drab van platgetrapte moerbeien onder zijn schoenzolen. Schoonmaken zonder zelf rood te kleuren door het overdadige sap is onmogelijk. Wie van de moerbeiboom snoept, staat er dan ook gekleurd op. Shakespeare zou dit ‘boontje komt om zijn loontje’ in een toneelstuk hebben kunnen verwerken. Het lijkt erop dat zijn geest bijna vierhonderd jaar na zijn dood herkenbaar is. Hij liet immers zien wat mensen beweegt.
 
*******************************************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered. Ga voor nadere informatie over dat bureau
© 2005 Peter Riemersma
powered by CJ2