archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Waar zijn Dublins 'urban cowboys'? Frits Hoorweg

1020BS Dublin1
Het leek wel of de gastheer bij het Tourist Office in Dublin schrok. ‘Ballymun?!’, zei hij ons misprijzend na. De bedoelde stadswijk hoort duidelijk niet bij de erkende toeristische attracties. Mijn zoon had op Internet gelezen dat daar opmerkelijk veel paard wordt gereden, door jongelui die zich urban cowboys noemen. Niet op een geregelde manier bij maneges, maar op eigen paarden die een provisorisch onderkomen hebben in de achtertuin en/of de berging. ‘Nooit van gehoord,’ sprak hij bits. Toen we eigenwijs volhielden en naar een mogelijke busverbinding informeerden, verwees hij ons naar een mevrouw achter de balie.

Die toonde zich zo mogelijk nog verbaasder. ‘Oh, u bent geïnteresseerd in paarden. Weet u wat u dan kunt doen: de paardenmarkt aan Smithfield bezoeken. Die wordt iedere eerste zondag van de maand gehouden.’ Nu waren we toevallig al op Smithfield *) (foto 1) geweest en hadden daar ontdekt dat die eens beroemde paardenmarkt nog maar twee keer per jaar wordt gehouden. In een winkel sprak ik een beveiliger en die wist tevreden te melden dat die markt niks meer voorstelt sinds je een vergunning nodig hebt om er te mogen handelen. Die regel werd ingevoerd nadat er een paar heel vervelende incidenten waren geweest. Het gemeentebestuur van Dublin kreeg daarmee overigens een argument in handen dat misschien wel heel goed uitkwam. De investeerders die men nodig had om de buurt op te kalefateren waren, zeg maar, minder enthousiast over die markt.

Wij stelden de mevrouw achter balie beknopt van onze bevindingen op de hoogte, maar zij liet zich daardoor niet uit het veld slaan. ‘Dan heb ik hier nog de gegevens van een heel aardige manege in Kildare, die kan ik u echt aanraden.’ Inmiddels had zich een zekere baldadigheid van ons meester gemaakt. ‘Nee, dat klinkt veel te high brow, wij zijn meer geïnteresseerd in low life.’ Ze lachte besmuikt en maakte daarmee duidelijk dat ze ons daarin niet van dienst kon zijn. Vervolgens vroeg ze aan de dame naast haar: ‘Weet jij iets van paarden in Ballymun?’ Pas toen trad er een kanteling op. ‘Jazeker, ze binden die gewoon vast aan lantaarnpalen.’

Gewapend met1020BS Dublin2 haar aanwijzingen gingen we er op een zondag heen, met Bus 13, vol verwachting maar ook een beetje bevreesd. Het regende pijpenstelen en dat deed ons besluiten om de zaak vanuit de bus te onderzoeken; en zo lekker droog te blijven en ons niet bloot te stellen aan mogelijke gevaren. Stel je voor dat die cowboys bewapend waren! Bovendien: vanaf de bovenverdieping van de dubbeldekker hadden we een vorstelijk uitzicht (foto 2), althans nadat we de beslagen ramen hadden schoongeveegd.

Ballymun bleek, althans het gedeelte dat wij hebben kunnen inspecteren een deceptie. Je kunt ook zeggen dat het enorm meeviel. Het is zo’n nieuwe stadswijk met veel nette burgermanshuizen en een enkele flat die compleet uitgewoond is, en die klaar lijkt te staan voor de sloper. Er is vrij veel ‘groen’, of althans onbebouwde grond. Al met al oogt het niet onprettig, al doet het wat levenloos en ongezellig aan. Ik ken tientallen plaatsen in Nederland die je datzelfde gevoel geven. Misschien ziet het er wat slordiger uit, zoals heel veel in Ierland. Ergens stonden twee paarden in een landje, dat was alles; ‘tinker(zigeuner)paarden, volgens mijn zoon.

Aan de rand van de wijk, in een soort niemandsland, ligt een reusachtige vestiging van Ikea. De mevrouw bij het Tourist Office die ons uiteindelijk de weg had gewezen had ons nog gezegd: ‘Ik kom er alleen om naar Ikea te gaan.’ Mooi klinkt dat wel als een Ierse een beetje neerbuigend: ‘Ai-kie-ja’ zegt.

De vraag blijft natuurlijk wel wat er met die ‘urban cowboys’ is gebeurd. Ergens op het net vond ik een verklaring. Het Ierse parlement heeft (lang geleden al weer) een wet aangenomen die het de gemeenten mogelijk maakt tegen het verschijnsel op te treden. Ik heb het verhaal niet geverifieerd, maar het heeft er alle schijn van dat het stadsbestuur van Dublin van die mogelijkheid met succes gebruik heeft gemaakt.

*) Over Smithfield schreef Colin Murphy een mooi stuk voor de Dublin Review. Dat kunt u hier: Smithfield, tegen betaling, bestellen.
 
*************************
De foto's zijn van Cobi Hoorweg


© 2013 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Waar zijn Dublins 'urban cowboys'? Frits Hoorweg
1020BS Dublin1
Het leek wel of de gastheer bij het Tourist Office in Dublin schrok. ‘Ballymun?!’, zei hij ons misprijzend na. De bedoelde stadswijk hoort duidelijk niet bij de erkende toeristische attracties. Mijn zoon had op Internet gelezen dat daar opmerkelijk veel paard wordt gereden, door jongelui die zich urban cowboys noemen. Niet op een geregelde manier bij maneges, maar op eigen paarden die een provisorisch onderkomen hebben in de achtertuin en/of de berging. ‘Nooit van gehoord,’ sprak hij bits. Toen we eigenwijs volhielden en naar een mogelijke busverbinding informeerden, verwees hij ons naar een mevrouw achter de balie.

Die toonde zich zo mogelijk nog verbaasder. ‘Oh, u bent geïnteresseerd in paarden. Weet u wat u dan kunt doen: de paardenmarkt aan Smithfield bezoeken. Die wordt iedere eerste zondag van de maand gehouden.’ Nu waren we toevallig al op Smithfield *) (foto 1) geweest en hadden daar ontdekt dat die eens beroemde paardenmarkt nog maar twee keer per jaar wordt gehouden. In een winkel sprak ik een beveiliger en die wist tevreden te melden dat die markt niks meer voorstelt sinds je een vergunning nodig hebt om er te mogen handelen. Die regel werd ingevoerd nadat er een paar heel vervelende incidenten waren geweest. Het gemeentebestuur van Dublin kreeg daarmee overigens een argument in handen dat misschien wel heel goed uitkwam. De investeerders die men nodig had om de buurt op te kalefateren waren, zeg maar, minder enthousiast over die markt.

Wij stelden de mevrouw achter balie beknopt van onze bevindingen op de hoogte, maar zij liet zich daardoor niet uit het veld slaan. ‘Dan heb ik hier nog de gegevens van een heel aardige manege in Kildare, die kan ik u echt aanraden.’ Inmiddels had zich een zekere baldadigheid van ons meester gemaakt. ‘Nee, dat klinkt veel te high brow, wij zijn meer geïnteresseerd in low life.’ Ze lachte besmuikt en maakte daarmee duidelijk dat ze ons daarin niet van dienst kon zijn. Vervolgens vroeg ze aan de dame naast haar: ‘Weet jij iets van paarden in Ballymun?’ Pas toen trad er een kanteling op. ‘Jazeker, ze binden die gewoon vast aan lantaarnpalen.’

Gewapend met1020BS Dublin2 haar aanwijzingen gingen we er op een zondag heen, met Bus 13, vol verwachting maar ook een beetje bevreesd. Het regende pijpenstelen en dat deed ons besluiten om de zaak vanuit de bus te onderzoeken; en zo lekker droog te blijven en ons niet bloot te stellen aan mogelijke gevaren. Stel je voor dat die cowboys bewapend waren! Bovendien: vanaf de bovenverdieping van de dubbeldekker hadden we een vorstelijk uitzicht (foto 2), althans nadat we de beslagen ramen hadden schoongeveegd.

Ballymun bleek, althans het gedeelte dat wij hebben kunnen inspecteren een deceptie. Je kunt ook zeggen dat het enorm meeviel. Het is zo’n nieuwe stadswijk met veel nette burgermanshuizen en een enkele flat die compleet uitgewoond is, en die klaar lijkt te staan voor de sloper. Er is vrij veel ‘groen’, of althans onbebouwde grond. Al met al oogt het niet onprettig, al doet het wat levenloos en ongezellig aan. Ik ken tientallen plaatsen in Nederland die je datzelfde gevoel geven. Misschien ziet het er wat slordiger uit, zoals heel veel in Ierland. Ergens stonden twee paarden in een landje, dat was alles; ‘tinker(zigeuner)paarden, volgens mijn zoon.

Aan de rand van de wijk, in een soort niemandsland, ligt een reusachtige vestiging van Ikea. De mevrouw bij het Tourist Office die ons uiteindelijk de weg had gewezen had ons nog gezegd: ‘Ik kom er alleen om naar Ikea te gaan.’ Mooi klinkt dat wel als een Ierse een beetje neerbuigend: ‘Ai-kie-ja’ zegt.

De vraag blijft natuurlijk wel wat er met die ‘urban cowboys’ is gebeurd. Ergens op het net vond ik een verklaring. Het Ierse parlement heeft (lang geleden al weer) een wet aangenomen die het de gemeenten mogelijk maakt tegen het verschijnsel op te treden. Ik heb het verhaal niet geverifieerd, maar het heeft er alle schijn van dat het stadsbestuur van Dublin van die mogelijkheid met succes gebruik heeft gemaakt.

*) Over Smithfield schreef Colin Murphy een mooi stuk voor de Dublin Review. Dat kunt u hier: Smithfield, tegen betaling, bestellen.
 
*************************
De foto's zijn van Cobi Hoorweg
© 2013 Frits Hoorweg
powered by CJ2