archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Europa. Jezus, Lieve Willem (8) Marcel Duyvestijn

1004BS Marceleuro
Europa. Jezus. Daar wil je het over hebben. Ergo; je wilt me winnen voor de bewieroking ervan. Europa. Het is inmiddels een soort vox pop geworden. Zo’n microfoon onder je neus en dan de vraag: Europa, wat vindt u?

Eerst mijn gevoel. Toen ik halverwege de twintig was, reisde ik veel. En altijd als ik met Duitsers, Engelsen, Fransen of wat dan ook aan de tierelier was in een muffe kroeg ergens in Bangkok of Sydney voelde ik trots: wij zijn één land. Niet zelden sloeg ik mijn Europese vrienden op de schouders. Als ik een vrouw zou zijn, zou ik huilen. Soms haakten we in en riepen we – niet toonvast – dat we allemaal brüder zijn.

Das war einmal.

Dan de instituten. Want daar gaat het om. Misschien is het dat ik ouder word en daardoor rechtser, maar vooral sceptischer. Het rücksichtlose omhelzen van alles wat met Europa te maken heeft, begint te jeuken. Vooral met die argumenten dat we dankzij Europa vrede hebben. Zo’n Nobelprijs is helemaal tenenkrommend.

Natuurlijk. Het idee is uitstekend. En als ze Robert Schuman (God zij met hem) postuum die prijs hadden gegeven, zou ik dat toejuichen. Maar nu geef je die prijs aan een Barosso of (nog erger) aan Van Rompuy – het voorbeeld van de slappe lul die Europa is geworden. Daarmee geef je aan dat het een politieke prijs is geworden. Om mensen te helpen. Een paar jaar terug had Barack Obama dat steuntje in de rug kennelijk nodig, nu was het de zieke oude man die Europa is geworden. Wat mij betreft, is de Nobelprijs definitief gedevalueerd tot een kroegprijs. Jammer, want wat zou het mooi zijn als ze zo’n mooie prijs echt aan mensen geven die echt dingen willen veranderen, met gevaar voor eigen leven. Neem dat meisje Malala, die in Pakistan kinderrechten als onderwijs voor meisjes propageerde en werd neergeschoten door de Taliban. Zij verdient een Nobelprijs. Kijk. Dan geef je een signaal af.

Ik dwaal af. Terug naar Brussel. De stad alleen al. Zo krachtig als het ooit was. Europa. Ik was er trots op. Maar het is tandeloos. Het inspireert niet. Het is log. Bureaucratisch. Inmiddels is de Europese Unie verworden tot een lachertje. Neem die tops. Of supertops, zoals ze tegenwoordig heten. Continu wordt er geroepen dat we het geld van de Grieken terug krijgen, terwijl iedereen weet dat dat niet zo is. Ook de argumenten die erbij geleverd worden, kloppen niet. Altijd die enorme overdrijving dat heel Europa down the drain gaat als we elkaar niet helpen.

Hè. Nu ga ik toch zitten mokken. Straks haal ik Rene Cuperus er weer bij, dat ook de verworpene der aarde er niks aan heeft, die Europese droom. En dat moet niet. Ik wil niet mokken. Ik wil niet zeuren. Dat doen mijn leeftijdsgenoten al te vaak.

Dat is ook direct waar ik je achter wil laten. Het zeuren. Het pessimisme. Het zwartgallige. Wordt dat erger met de jaren of zit daar een bepaalde curve naar boven toe in?

Liefs,

Je Marcel
 
*********************************
De illustratie is gemaakt door Henk Klaren


© 2012 Marcel Duyvestijn meer Marcel Duyvestijn - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Europa. Jezus, Lieve Willem (8) Marcel Duyvestijn
1004BS Marceleuro
Europa. Jezus. Daar wil je het over hebben. Ergo; je wilt me winnen voor de bewieroking ervan. Europa. Het is inmiddels een soort vox pop geworden. Zo’n microfoon onder je neus en dan de vraag: Europa, wat vindt u?

Eerst mijn gevoel. Toen ik halverwege de twintig was, reisde ik veel. En altijd als ik met Duitsers, Engelsen, Fransen of wat dan ook aan de tierelier was in een muffe kroeg ergens in Bangkok of Sydney voelde ik trots: wij zijn één land. Niet zelden sloeg ik mijn Europese vrienden op de schouders. Als ik een vrouw zou zijn, zou ik huilen. Soms haakten we in en riepen we – niet toonvast – dat we allemaal brüder zijn.

Das war einmal.

Dan de instituten. Want daar gaat het om. Misschien is het dat ik ouder word en daardoor rechtser, maar vooral sceptischer. Het rücksichtlose omhelzen van alles wat met Europa te maken heeft, begint te jeuken. Vooral met die argumenten dat we dankzij Europa vrede hebben. Zo’n Nobelprijs is helemaal tenenkrommend.

Natuurlijk. Het idee is uitstekend. En als ze Robert Schuman (God zij met hem) postuum die prijs hadden gegeven, zou ik dat toejuichen. Maar nu geef je die prijs aan een Barosso of (nog erger) aan Van Rompuy – het voorbeeld van de slappe lul die Europa is geworden. Daarmee geef je aan dat het een politieke prijs is geworden. Om mensen te helpen. Een paar jaar terug had Barack Obama dat steuntje in de rug kennelijk nodig, nu was het de zieke oude man die Europa is geworden. Wat mij betreft, is de Nobelprijs definitief gedevalueerd tot een kroegprijs. Jammer, want wat zou het mooi zijn als ze zo’n mooie prijs echt aan mensen geven die echt dingen willen veranderen, met gevaar voor eigen leven. Neem dat meisje Malala, die in Pakistan kinderrechten als onderwijs voor meisjes propageerde en werd neergeschoten door de Taliban. Zij verdient een Nobelprijs. Kijk. Dan geef je een signaal af.

Ik dwaal af. Terug naar Brussel. De stad alleen al. Zo krachtig als het ooit was. Europa. Ik was er trots op. Maar het is tandeloos. Het inspireert niet. Het is log. Bureaucratisch. Inmiddels is de Europese Unie verworden tot een lachertje. Neem die tops. Of supertops, zoals ze tegenwoordig heten. Continu wordt er geroepen dat we het geld van de Grieken terug krijgen, terwijl iedereen weet dat dat niet zo is. Ook de argumenten die erbij geleverd worden, kloppen niet. Altijd die enorme overdrijving dat heel Europa down the drain gaat als we elkaar niet helpen.

Hè. Nu ga ik toch zitten mokken. Straks haal ik Rene Cuperus er weer bij, dat ook de verworpene der aarde er niks aan heeft, die Europese droom. En dat moet niet. Ik wil niet mokken. Ik wil niet zeuren. Dat doen mijn leeftijdsgenoten al te vaak.

Dat is ook direct waar ik je achter wil laten. Het zeuren. Het pessimisme. Het zwartgallige. Wordt dat erger met de jaren of zit daar een bepaalde curve naar boven toe in?

Liefs,

Je Marcel
 
*********************************
De illustratie is gemaakt door Henk Klaren
© 2012 Marcel Duyvestijn
powered by CJ2