archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
In de knop gebroken Willem Minderhout

0913BS Willemdubbel
Lieve Marcel,
 
Wederom zijn we elkaar misgelopen. Wederom kwam ik te laat. Toen ik arriveerde op de ‘toogdag’ van de Zuid-Hollandse PvdA was jij al weer verdwenen zodat jouw stichtende woorden over ware liefde en provinciale politiek mij toen niet hebben bereikt. Nu ik je column teruglees realiseer ik me wat een kans ik gemist heb. Ik ben uiteraard die avond heel vriendelijk geweest, maar ik betwijfel of ik onderdeel was van de ‘cirkel van liefde’ die jij bepleitte.  1)
 
Ik ben wel heel blij dat niet alleen in je columns maar ook in je dagelijks leven de echte liefde weer is teruggekeerd. Liefde voor het volk is mooi, maar er moet wel bij gevreeën kunnen worden. En dan nog wel met een meisje dat Van Loenen heet. Zoenen onder de Jan Schaeffer-brug, las ik op je website Ik doe het je niet meer na! 2)
 
Ja, vroeger! Toen ik nog net zo’n goddelijk lichaam had als jij nu, toen waren er nog wel eens dames van het vrouwelijk geslacht die zich speciaal voor mij opdoften en zich inpakten als cadeautjes om door mij uitgepakt te worden. Het wonder! De hemel! Ik als uitverkorene! Als MAN, de bron van genot voor een VROUW. Liefhebbende jager en willige prooi in een onontwarbaar kluwen verenigd. Duizenden, miljoenen gedichten en liederen zijn erover geschreven. Het is dan ook de puurste religieuze ervaring die iemand in zijn leven kan overkomen. Het mooiste Bijbelboek is niet voor niets het ‘Hooglied’:
 
'Hoe schoon zijn uw gangen in de schoenen, gij prinsendochter! de omdraaiingen uwer heupen zijn als kostelijke ketens, zijnde het werk van de handen eens kunstenaars. Uw navel is als een ronde beker, dien geen drank ontbreekt; uw buik is als een hoop tarwe, rondom bezet met lelien. Uw twee borsten zijn als twee welpen, tweelingen van een ree. Uw hals is als een elpenbenen toren, uw ogen zijn als de vijvers te Hesbon, bij de poort van Bath-rabbim; uw neus is als de toren van Libanon, die tegen Damaskus ziet.'

Nog mooier verwoord Captain Beefheart het: 'Deep down in your heart you know you're a girl / When I know I'm a man.'  3)
 
Je vraagt me nu hoe je er voor kunt zorgen dat die prille liefde niet wegwaait. Daar vraag je me wat. Blijft het ook zo overdonderend als die eerste uren, dagen, nachten? Ik ben bang van niet. Voor je het weet begin je in je overmoed aan kinderen. Het staat jou vast en zeker nog veel helderder voor de geest dan mij dat de liefde wel baby’s tot leven wekt, maar dat baby’s niet bepaald bevorderlijk zijn voor je liefdesleven. Je hebt ’s nachts wel wat anders te doen. Je krijgt er wel heel wat moois voor terug, da’s waar, maar tegen de tijd dat die oogappels hun eigen weg gaan en je weer tijd krijgt voor elkaar is het moeilijk het oude vuur weer op te porren. En dan? Is er dan nog iets over van die ‘prille liefde’? Kijk naar je kinderen en je weet dat je voor altijd verbonden zult zijn. Maar kijk naar je omgeving en je ziet hoeveel mensen juist in die fase besluiten om uit elkaar te gaan. Sommige mannen beginnen zelfs weer aan een ‘tweede leg’. Ik moet er niet aan denken. Waar ik wel naar verlang is die ‘religieuze extase’ van de prille verliefdheid. Zou ik dat nog mee mogen maken voordat ik me, net als onze vaders, als ‘opa’ tevreden mijmerend in mijn leunstoel terugtrek?
 
Welke liefdes blijven dan wel jong en fris? Daar kan ik duidelijk over zijn: voortijdig afgebroken liefdes! Dat soort liefdes hebben de tijd niet gehad om te verslijten en blijven eeuwig sprankelen. Ze doen ook pijn, hartverscheurend pijn zelfs, maar die pijn wordt altijd verzacht door de herinneringen. Willem Kloos heeft dat prachtig in een beroemd gedicht verwoord.
 
Ik ween om bloemen in de knop gebroken
En vóór den ochtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan.

Andere liefdes die je eeuwig bijblijven zijn onbeantwoorde liefdes. Maar die kennen de verzachting van de herinnering niet. Als prille liefde het paradijs, dan is voortijdig afgebroken liefdes de verdrijving uit het paradijs. Bij onbeantwoorde liefde kun je het paradijs zien liggen, maar blijft het onbereikbaar! Een Tantaluskwelling!
Edoch en desalniettemin. Ik had me eigenlijk voorgenomen om je een bloedserieuze brief te schrijven. Een brief over liefde en dood en een van de vreselijkste dingen die me ooit is overkomen. Over een vriendin, een van de mooiste meisjes die ik ooit heb gekend, waarmee ik een zeer heftige relatie had en die plotseling uit mijn leven verdween. Ik deed nog regelmatig navraag naar haar, ze verdween nooit uit mijn gedachten, maar ze leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Ik vreesde dat het niet goed met haar ging. Misschien was ze er wel niet meer.
 
Eindelijk, na meer dan vijfentwintig jaar, vond ik haar terug op een ‘sociaal medium’. Het ging inderdaad niet zo goed met haar. Ik heb haar nog een keer in leven gezien. In een koffiehuis in jouw woonplaats H. Ze was, leek het, onherkenbaar veranderd door een hersenbloeding. Ik schrijf ‘leek het’, want na enige tijd zag ik daar dwars doorheen het meisje weer dat ze ooit geweest was. Er bleek tussen ons in al die tijd eigenlijk niets veranderd te zijn.
 
Niet lang daarna werd kanker bij haar geconstateerd. Ik zou haar opzoeken in het ziekenhuis, maar dat is er nooit van gekomen. De laatste keer dat ik haar zag, lag ze in een kist op een stil kerkhof in het provinciestadje C. Zelfs als uitgemergeld lijk, je kon zien hoe ze geleden had, vond ik haar nog prachtig. Ze was omringd door alleraardigste, maar mij volstrekt onbekende, mensen. Ik ontmoette haar man en haar zoon. Ik voelde dat ik daar niet echt bij hoorde en ben vrij snel weer weggegaan.
 
Ik weet dat ze, ondanks alles, die laatste jaren een goed leven had gehad. En toch dacht ik: ‘Wat als ik toen …? Wat als zij toen …? Wat als wij toen …?’ Begrijp je dat, Marcel? Het lukt me niet om dit gedetailleerder en duidelijker op te schrijven dan op deze summiere wijze. Deze liefde is altijd pril gebleven en kan nooit meer wegwaaien. Maar tegen welke prijs?
 
Volgende keer wil ik het graag met je hebben over geluk. Volgens Aristoteles is genot de laagste vorm van geluk. Daarboven staan respect en vooral wijsheid. Vind jij dat ook?
 
Willem
 
1) Marcel Duyvestijn, ‘Jeltje en de snor van woorden’, http://www.liefdevollid.nl/content/view/962/8/
2) Marcel Duyvestijn, ‘Liefde op de Jan Schaefferbrug’, http://www.liefdevollid.nl/content/view/960/8/
3) Captain Beefheart, 'You know you're a man' , http://youtu.be/kLRntctkRa0 

****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Jan Hoorweg, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Barbara Muller, Joop Quint, Gerda-Joke Zwart, Michiel Hoorweg, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg, Tom Duijkers, Haitze Meurs en Ruud Klein.


© 2012 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
In de knop gebroken Willem Minderhout
0913BS Willemdubbel
Lieve Marcel,
 
Wederom zijn we elkaar misgelopen. Wederom kwam ik te laat. Toen ik arriveerde op de ‘toogdag’ van de Zuid-Hollandse PvdA was jij al weer verdwenen zodat jouw stichtende woorden over ware liefde en provinciale politiek mij toen niet hebben bereikt. Nu ik je column teruglees realiseer ik me wat een kans ik gemist heb. Ik ben uiteraard die avond heel vriendelijk geweest, maar ik betwijfel of ik onderdeel was van de ‘cirkel van liefde’ die jij bepleitte.  1)
 
Ik ben wel heel blij dat niet alleen in je columns maar ook in je dagelijks leven de echte liefde weer is teruggekeerd. Liefde voor het volk is mooi, maar er moet wel bij gevreeën kunnen worden. En dan nog wel met een meisje dat Van Loenen heet. Zoenen onder de Jan Schaeffer-brug, las ik op je website Ik doe het je niet meer na! 2)
 
Ja, vroeger! Toen ik nog net zo’n goddelijk lichaam had als jij nu, toen waren er nog wel eens dames van het vrouwelijk geslacht die zich speciaal voor mij opdoften en zich inpakten als cadeautjes om door mij uitgepakt te worden. Het wonder! De hemel! Ik als uitverkorene! Als MAN, de bron van genot voor een VROUW. Liefhebbende jager en willige prooi in een onontwarbaar kluwen verenigd. Duizenden, miljoenen gedichten en liederen zijn erover geschreven. Het is dan ook de puurste religieuze ervaring die iemand in zijn leven kan overkomen. Het mooiste Bijbelboek is niet voor niets het ‘Hooglied’:
 
'Hoe schoon zijn uw gangen in de schoenen, gij prinsendochter! de omdraaiingen uwer heupen zijn als kostelijke ketens, zijnde het werk van de handen eens kunstenaars. Uw navel is als een ronde beker, dien geen drank ontbreekt; uw buik is als een hoop tarwe, rondom bezet met lelien. Uw twee borsten zijn als twee welpen, tweelingen van een ree. Uw hals is als een elpenbenen toren, uw ogen zijn als de vijvers te Hesbon, bij de poort van Bath-rabbim; uw neus is als de toren van Libanon, die tegen Damaskus ziet.'

Nog mooier verwoord Captain Beefheart het: 'Deep down in your heart you know you're a girl / When I know I'm a man.'  3)
 
Je vraagt me nu hoe je er voor kunt zorgen dat die prille liefde niet wegwaait. Daar vraag je me wat. Blijft het ook zo overdonderend als die eerste uren, dagen, nachten? Ik ben bang van niet. Voor je het weet begin je in je overmoed aan kinderen. Het staat jou vast en zeker nog veel helderder voor de geest dan mij dat de liefde wel baby’s tot leven wekt, maar dat baby’s niet bepaald bevorderlijk zijn voor je liefdesleven. Je hebt ’s nachts wel wat anders te doen. Je krijgt er wel heel wat moois voor terug, da’s waar, maar tegen de tijd dat die oogappels hun eigen weg gaan en je weer tijd krijgt voor elkaar is het moeilijk het oude vuur weer op te porren. En dan? Is er dan nog iets over van die ‘prille liefde’? Kijk naar je kinderen en je weet dat je voor altijd verbonden zult zijn. Maar kijk naar je omgeving en je ziet hoeveel mensen juist in die fase besluiten om uit elkaar te gaan. Sommige mannen beginnen zelfs weer aan een ‘tweede leg’. Ik moet er niet aan denken. Waar ik wel naar verlang is die ‘religieuze extase’ van de prille verliefdheid. Zou ik dat nog mee mogen maken voordat ik me, net als onze vaders, als ‘opa’ tevreden mijmerend in mijn leunstoel terugtrek?
 
Welke liefdes blijven dan wel jong en fris? Daar kan ik duidelijk over zijn: voortijdig afgebroken liefdes! Dat soort liefdes hebben de tijd niet gehad om te verslijten en blijven eeuwig sprankelen. Ze doen ook pijn, hartverscheurend pijn zelfs, maar die pijn wordt altijd verzacht door de herinneringen. Willem Kloos heeft dat prachtig in een beroemd gedicht verwoord.
 
Ik ween om bloemen in de knop gebroken
En vóór den ochtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan.

Andere liefdes die je eeuwig bijblijven zijn onbeantwoorde liefdes. Maar die kennen de verzachting van de herinnering niet. Als prille liefde het paradijs, dan is voortijdig afgebroken liefdes de verdrijving uit het paradijs. Bij onbeantwoorde liefde kun je het paradijs zien liggen, maar blijft het onbereikbaar! Een Tantaluskwelling!
Edoch en desalniettemin. Ik had me eigenlijk voorgenomen om je een bloedserieuze brief te schrijven. Een brief over liefde en dood en een van de vreselijkste dingen die me ooit is overkomen. Over een vriendin, een van de mooiste meisjes die ik ooit heb gekend, waarmee ik een zeer heftige relatie had en die plotseling uit mijn leven verdween. Ik deed nog regelmatig navraag naar haar, ze verdween nooit uit mijn gedachten, maar ze leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Ik vreesde dat het niet goed met haar ging. Misschien was ze er wel niet meer.
 
Eindelijk, na meer dan vijfentwintig jaar, vond ik haar terug op een ‘sociaal medium’. Het ging inderdaad niet zo goed met haar. Ik heb haar nog een keer in leven gezien. In een koffiehuis in jouw woonplaats H. Ze was, leek het, onherkenbaar veranderd door een hersenbloeding. Ik schrijf ‘leek het’, want na enige tijd zag ik daar dwars doorheen het meisje weer dat ze ooit geweest was. Er bleek tussen ons in al die tijd eigenlijk niets veranderd te zijn.
 
Niet lang daarna werd kanker bij haar geconstateerd. Ik zou haar opzoeken in het ziekenhuis, maar dat is er nooit van gekomen. De laatste keer dat ik haar zag, lag ze in een kist op een stil kerkhof in het provinciestadje C. Zelfs als uitgemergeld lijk, je kon zien hoe ze geleden had, vond ik haar nog prachtig. Ze was omringd door alleraardigste, maar mij volstrekt onbekende, mensen. Ik ontmoette haar man en haar zoon. Ik voelde dat ik daar niet echt bij hoorde en ben vrij snel weer weggegaan.
 
Ik weet dat ze, ondanks alles, die laatste jaren een goed leven had gehad. En toch dacht ik: ‘Wat als ik toen …? Wat als zij toen …? Wat als wij toen …?’ Begrijp je dat, Marcel? Het lukt me niet om dit gedetailleerder en duidelijker op te schrijven dan op deze summiere wijze. Deze liefde is altijd pril gebleven en kan nooit meer wegwaaien. Maar tegen welke prijs?
 
Volgende keer wil ik het graag met je hebben over geluk. Volgens Aristoteles is genot de laagste vorm van geluk. Daarboven staan respect en vooral wijsheid. Vind jij dat ook?
 
Willem
 
1) Marcel Duyvestijn, ‘Jeltje en de snor van woorden’, http://www.liefdevollid.nl/content/view/962/8/
2) Marcel Duyvestijn, ‘Liefde op de Jan Schaefferbrug’, http://www.liefdevollid.nl/content/view/960/8/
3) Captain Beefheart, 'You know you're a man' , http://youtu.be/kLRntctkRa0 

****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Jan Hoorweg, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Barbara Muller, Joop Quint, Gerda-Joke Zwart, Michiel Hoorweg, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg, Tom Duijkers, Haitze Meurs en Ruud Klein.
© 2012 Willem Minderhout
powered by CJ2