archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
We gaan zo weer terug Marianne Bernard

0701BS Gaat zo weer
Het was heet in Leipzig, eind augustus, boven de dertig graden. Wij lunchten aangenaam op een terras in de schaduw van de Thomaskirche, met uitzicht op de beroemde kerk en het Bach-standbeeld ervoor. Naast het beeld, ook in de schaduw, stond een jonge violiste prachtig te spelen: Bach uiteraard. De sfeer was even sereen als weldadig en vormde een merkwaardig contrast met onze ervaringen in de ochtend. We waren naar het Stasi Museum geweest, in het voormalige Stasi-gebouw, twee straten verderop. Daar werd huiveringwekkend nauwgezet het DDR-verleden van nog maar twintig jaar geleden zichtbaar en voelbaar gemaakt. De tentoonstelling verkeerde nog in het opbouwstadium, maar de knullige opzet maakte alles misschien wel extra realistisch.

Onze eerste avond was ook al aan Bach gewijd. In de Thomaskirche zijn iedere vrijdag- en zaterdagavond om 6 uur de zogenaamde Motette, orgelspel met koorzang en solisten, een uur lang genieten voor 2 Euro per persoon. Johann Sebastian Bach, die hier van 1723 tot zijn dood in 1750 Cantor is geweest, ligt in deze kerk begraven. Verse bloemen sieren zijn grafsteen.
In het oude centrum van Leipzig kun je heerlijk rondlopen. De stad staat helemaal vol bijzondere en historische gebouwen, die nu allemaal fraai zijn opgeknapt. Hier hebben ook Robert en Clara Schumann en Felix Mendelssohn Bartholdy hun sporen nagelaten, evenals de beroemde piano- en instrumentenbouwer Cristofori. Al hun huizen zijn te bezichtigen voor de liefhebber.

En er zijn ook historische, beroemde cafés en restaurants. Onze Leipziger vrienden namen ons mee uit dineren in de Auerbachs’ Keller, waar ook Goethe graag kwam eten. Het is een gigantische kelder, thans onder een modern winkelcentrum (je gaat met een roltrap omlaag), met antieke booggewelven en wandschilderingen. Die wandschilderingen zouden Goethe hebben geïnspireerd tot het schrijven van zijn Faust. Daarna gingen we koffiedrinken in een oeroud café: Coffe Baum, waar ook tal van historische beroemdheden hun voetstappen hebben liggen.
Een curieus uitstapje was een tochtje naar het 40 kilometer ten noorden van Leipzig gelegen boekendorpje Mühlbeck-Friedersdorf. Hier kon ik mooi toeslaan en voor een prikje vier nummers scoren van het felbegeerde Gourmet Magazin.
Als contrast gingen we een avond naar het cabaret Die Leipziger Pfeffermühle, ‘Kassa Blanka’, een nogal gênante voorstelling vol zure linksistische anti-humor over hoe slecht het gaat sinds de Wende. De voormalige Oost-Duitsers hebben kennelijk veel te klagen sinds ze van de dictatuur zijn bevrijd.

Weimar ligt maar 75 kilometer van Leipzig en is een logische kleine omweg als je toch met de auto bent. Het is een prachtig pittoresk stadje met een compact centrum vol historische gebouwen en standbeelden. Ook hier hebben vele grote Duitsers gewoond en hun sporen nagelaten: Johann Sebastian Bach woonde hier van 1708 tot 1717 (zijn zonen Carl Philipp Emanuel en Wilhelm Friedemann zijn in Weimar geboren), maar ook Schumann, Goethe, Schiller en Walter Gropius.
Diens Bauhaus-beweging is in Weimar begonnen. We bezochten het Bauhaus Museum, waar een tentoonstelling was over het curieuze maandblad die neue linie (geen hoofdletters – dat past niet in de Bauhaus-gedachte), dat tijdens het nazi-regime rustig kon doorgaan met zijn mondaine beeldvorming – geheel tegen het Germaanse schoonheidsideaal van de Bund Deutscher Mädel in. En er was precies negentig jaar geleden de stichting van de Weimar Republiek. In het Stadtmuseum was daar een interessante tentoonstelling aan gewijd.

Natuurlijk moet je bij een bezoek aan de voormalige DDR ook een supermarkt bezoeken. In de Real supermarkt bij Weimar kochten we specialiteiten uit het voormalige Oost-Duitsland, zoals bij voorbeeld dille-augurken en blikken bonensoep, maar ook al het moderne westerse eten was volop verkrijgbaar, en de prijzen zijn ongeveer de helft van die in het Westen. Verder hebben we goed en ook heel goedkoop in Thüringer stijl gegeten (ik veel Pfifferlinge, mijn man Bratwurst). We gaan zeker binnenkort nog eens terug.
 
***********************
Meer over Midden-Europa in:
Van de redactie, van Carlo van Praag
De brief van Katharina Kouwenhoven
De kookrubriek van Maeve van der Steen
Het Weense stoelenwonder Thonet, van Peter Schröder
Pas 64 jaar!, van Frits Hoorweg


© 2009 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
We gaan zo weer terug Marianne Bernard
0701BS Gaat zo weer
Het was heet in Leipzig, eind augustus, boven de dertig graden. Wij lunchten aangenaam op een terras in de schaduw van de Thomaskirche, met uitzicht op de beroemde kerk en het Bach-standbeeld ervoor. Naast het beeld, ook in de schaduw, stond een jonge violiste prachtig te spelen: Bach uiteraard. De sfeer was even sereen als weldadig en vormde een merkwaardig contrast met onze ervaringen in de ochtend. We waren naar het Stasi Museum geweest, in het voormalige Stasi-gebouw, twee straten verderop. Daar werd huiveringwekkend nauwgezet het DDR-verleden van nog maar twintig jaar geleden zichtbaar en voelbaar gemaakt. De tentoonstelling verkeerde nog in het opbouwstadium, maar de knullige opzet maakte alles misschien wel extra realistisch.

Onze eerste avond was ook al aan Bach gewijd. In de Thomaskirche zijn iedere vrijdag- en zaterdagavond om 6 uur de zogenaamde Motette, orgelspel met koorzang en solisten, een uur lang genieten voor 2 Euro per persoon. Johann Sebastian Bach, die hier van 1723 tot zijn dood in 1750 Cantor is geweest, ligt in deze kerk begraven. Verse bloemen sieren zijn grafsteen.
In het oude centrum van Leipzig kun je heerlijk rondlopen. De stad staat helemaal vol bijzondere en historische gebouwen, die nu allemaal fraai zijn opgeknapt. Hier hebben ook Robert en Clara Schumann en Felix Mendelssohn Bartholdy hun sporen nagelaten, evenals de beroemde piano- en instrumentenbouwer Cristofori. Al hun huizen zijn te bezichtigen voor de liefhebber.

En er zijn ook historische, beroemde cafés en restaurants. Onze Leipziger vrienden namen ons mee uit dineren in de Auerbachs’ Keller, waar ook Goethe graag kwam eten. Het is een gigantische kelder, thans onder een modern winkelcentrum (je gaat met een roltrap omlaag), met antieke booggewelven en wandschilderingen. Die wandschilderingen zouden Goethe hebben geïnspireerd tot het schrijven van zijn Faust. Daarna gingen we koffiedrinken in een oeroud café: Coffe Baum, waar ook tal van historische beroemdheden hun voetstappen hebben liggen.
Een curieus uitstapje was een tochtje naar het 40 kilometer ten noorden van Leipzig gelegen boekendorpje Mühlbeck-Friedersdorf. Hier kon ik mooi toeslaan en voor een prikje vier nummers scoren van het felbegeerde Gourmet Magazin.
Als contrast gingen we een avond naar het cabaret Die Leipziger Pfeffermühle, ‘Kassa Blanka’, een nogal gênante voorstelling vol zure linksistische anti-humor over hoe slecht het gaat sinds de Wende. De voormalige Oost-Duitsers hebben kennelijk veel te klagen sinds ze van de dictatuur zijn bevrijd.

Weimar ligt maar 75 kilometer van Leipzig en is een logische kleine omweg als je toch met de auto bent. Het is een prachtig pittoresk stadje met een compact centrum vol historische gebouwen en standbeelden. Ook hier hebben vele grote Duitsers gewoond en hun sporen nagelaten: Johann Sebastian Bach woonde hier van 1708 tot 1717 (zijn zonen Carl Philipp Emanuel en Wilhelm Friedemann zijn in Weimar geboren), maar ook Schumann, Goethe, Schiller en Walter Gropius.
Diens Bauhaus-beweging is in Weimar begonnen. We bezochten het Bauhaus Museum, waar een tentoonstelling was over het curieuze maandblad die neue linie (geen hoofdletters – dat past niet in de Bauhaus-gedachte), dat tijdens het nazi-regime rustig kon doorgaan met zijn mondaine beeldvorming – geheel tegen het Germaanse schoonheidsideaal van de Bund Deutscher Mädel in. En er was precies negentig jaar geleden de stichting van de Weimar Republiek. In het Stadtmuseum was daar een interessante tentoonstelling aan gewijd.

Natuurlijk moet je bij een bezoek aan de voormalige DDR ook een supermarkt bezoeken. In de Real supermarkt bij Weimar kochten we specialiteiten uit het voormalige Oost-Duitsland, zoals bij voorbeeld dille-augurken en blikken bonensoep, maar ook al het moderne westerse eten was volop verkrijgbaar, en de prijzen zijn ongeveer de helft van die in het Westen. Verder hebben we goed en ook heel goedkoop in Thüringer stijl gegeten (ik veel Pfifferlinge, mijn man Bratwurst). We gaan zeker binnenkort nog eens terug.
 
***********************
Meer over Midden-Europa in:
Van de redactie, van Carlo van Praag
De brief van Katharina Kouwenhoven
De kookrubriek van Maeve van der Steen
Het Weense stoelenwonder Thonet, van Peter Schröder
Pas 64 jaar!, van Frits Hoorweg
© 2009 Marianne Bernard
powered by CJ2