archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Organiseren op z'n Cubaans Herman Frederiks

0514BS Orkaan
De Cubaanse leiders zijn meesters in het organiseren van grootschalige projecten. Als er een orkaan op komst is lukt het om op korte termijn massale evacuaties vanuit de bedreigde gebieden te regelen. Ik heb meegemaakt dat Fidel via de tv persoonlijk leiding gaf aan de noodmaatregelen. Dit zou een voorbeeld kunnen zijn voor de Amerikaanse overheid als ik terugdenk aan de chaos in New Orleans enkele jaren geleden. Toch weigerde Bush tijdens de ramp het aanbod van Fidel om ervaren medische teams in te zetten.
Iedere keer weer als een orkaan, zoals zo vaak via de Dominicaanse Republiek en Haïti, over Cuba raast volg ik de doden- en gewondencijfers. Het contrast is groot. Cuba met een veel grotere bevolking komt meestal weg met enkele doden terwijl de cijfers uit Haïti en de Dominicaanse Republiek meestal in de honderden lopen. Het is een van de weinige officiële cijfers van de Cubaanse overheid waar ik enig geloof aan hecht. Dit in tegenstelling tot de oncontroleerbare getallen over de lage kindersterfte en het hoge scholingsniveau van de Cubanen, waarmee de officiële propaganda koketteert. Dat soort cijfers kun je manipuleren, terwijl grote aantallen lijken niet gemakkelijk zijn weg te moffelen.

Ik heb indertijd in Havana van nabij meegemaakt hoe in een paar dagen tijd honderdduizenden mensen op de been werden gebracht voor demonstraties vóór de terugkeer van het jongetje Elian Gonzalez uit Florida. Die vonden plaats op de bekende plek op de Malecon waar de Amerikaanse delegatie is gevestigd. Inmiddels is daar een vaste plek ingericht met podia, vlaggen en mededelingen over de misdaden van Bush en zijn imperialistische trawanten. Nog jaren na de Elian-demonstraties zag je overal in Cuba mensen lopen met T-shirts met de inmiddels verbleekte beeltenis van Elian. Hoe ze toen die massale shirtproductie in zo’n korte tijd van de grond hebben gekregen is mij een raadsel als je ziet hoe weinig normaal gesproken in kledingwinkels te krijgen is. Mijn fantasie is dat indertijd een van die kilometerslange sweatshops in China, met duizenden werknemers, op bevel van de bevriende Chinese overheid is platgelegd, ten koste van de kleren voor bijvoorbeeld C&A, om binnen een week de honderdduizenden Elian shirts te produceren. Vervolgens zijn ze met reusachtige Antonov-vliegtuigen naar Havanna gebracht. Wie zal het zeggen?

Op het gebied van de organisatie van de economie heeft zoals bekend de Cubaanse overheid weinig te bieden. In mijn vorige brieven zijn daarvan veel staaltjes terug te vinden.
Het gewone dagelijkse leven is een grote chaos. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe groot daarbij de invloed is van de communistische levensstijl die zoals bekend tot afhankelijkheid, chaos en gescharrel leidt. Of dat de chaos ook verklaard moet worden uit de Caribische en Latijns-Amerikaanse we-zullen-wel-zien-levenshouding. Ik kwam juist nog een bekende tegen op straat met een T-shirt met de tekst: Don’t work for it, wait for it. Het is natuurlijk grappig bedoeld, maar het is zeker ook van toepassing op deze persoon die ik al langer ken. Hij blinkt niet uit door ambities. Waarschijnlijk wacht ook hij voortdurend tot de dollars van zijn familie uit0514BS Elian2 Miami zijn gearriveerd. Het zou me niet verbazen als ze hem ook dit shirt gestuurd hebben. Ik ga er niet vanuit dat de afdeling anti-communistische propaganda van de CIA er achter zit. De Cubaanse politieagenten, als ze de tekst al kunnen lezen, zullen het waarschijnlijk eens zijn met de tekst. Zij staan ook al jaren op iedere straathoek te wachten tot er iets gebeurt.

De afgelopen week maakte ik weer enkele voorbeelden mee van de chaos op microniveau. Toen de stroom overdag uitviel in het centrum van de stad sloten de winkels onmiddellijk hun deuren. Het personeel ging op de stoep zitten en voerde gezellige gesprekken over hun kinderen en de komende baseballwedstrijden. Omdat ik hoognodig een fles drinkwater nodig had vroeg ik, wijzend op hun voorraad, of ik niet gewoon kon betalen. Ze zouden dan een notitie kunnen maken om deze na de stroomstoring in de elektronische kassa in te voeren. Dit bleek volledig tegen alle voorschriften te zijn. Zonder elektronisch registratie geen verkopen, punt uit! En dan te bedenken dat hier gemiddeld nog steeds twee keer in de week de stroom uitvalt. Heel het raderwerk valt dan stil. Overigens gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de autoriteiten woord hebben gehouden met hun toezegging de elektriciteitsleverantie te verbeteren. De stroomstoringen zijn korter dan enkele jaren geleden, toen er soms hele dagen geen stroom was bij gebrek aan brandstof. De vriendschap met oliemagnaat Chavez zal hier een handje helpen.

Ook hadden we een dag met enkele stevige regenbuien. Geen noodweer, het waren gewone buien van het soort dat bij ons regelmatig voorkomt. Een bevriende musicus die ik belde over een concert die avond voorspelde dat het wel niet door zou gaan. Een deel van de bandleden moest uit de buitenwijken van Santiago komen. ‘De bussen zijn te vol omdat ze met dit weer niet met de motortaxi kunnen komen.’
Ik ken dit ook uit het onderwijs aan de universiteit. Regelmatig heb ik hier cursussen gegeven van meerdere dagen. De eerste dag zat de zaal vol. De dagen erna was het aantal deelnemers tot een kwart gereduceerd. Slecht weer, ziekte van familieleden en bussen die niet waren gekomen was de verklaring van mijn Cubaanse mededocent. Pas op de laatste dag van de cursus was plotseling iedereen aanwezig. Ik begreep hier niets van tot ik aan het einde van de dag de deelnemerscertificaten moest ondertekenen. Ik voelde weinig voor certificaten voor de afwezigen. De voorzitter van de faculteit moest er persoonlijk aan te pas komen om mij over te halen tot een soepele opstelling ‘gezien de moeilijke omstandigheden’.

Je moet er niet aan denken om met een blindedarmontsteking onder het mes te komen van een chirurg die ‘door moeilijke omstandigheden’ de colleges en demonstraties over de blindedarm operaties heeft gemist.
Had Bush dan toch gelijk dat hij de Cubaanse medische teams niet toeliet?
 
******************************************
Boekhandel van Rossum is gevestigd aan de
Beethovenstraat 32 in Amsterdam.
Ga voor informatie naar www.boekhandelvanrossum.nl


© 2008 Herman Frederiks meer Herman Frederiks - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Organiseren op z'n Cubaans Herman Frederiks
0514BS Orkaan
De Cubaanse leiders zijn meesters in het organiseren van grootschalige projecten. Als er een orkaan op komst is lukt het om op korte termijn massale evacuaties vanuit de bedreigde gebieden te regelen. Ik heb meegemaakt dat Fidel via de tv persoonlijk leiding gaf aan de noodmaatregelen. Dit zou een voorbeeld kunnen zijn voor de Amerikaanse overheid als ik terugdenk aan de chaos in New Orleans enkele jaren geleden. Toch weigerde Bush tijdens de ramp het aanbod van Fidel om ervaren medische teams in te zetten.
Iedere keer weer als een orkaan, zoals zo vaak via de Dominicaanse Republiek en Haïti, over Cuba raast volg ik de doden- en gewondencijfers. Het contrast is groot. Cuba met een veel grotere bevolking komt meestal weg met enkele doden terwijl de cijfers uit Haïti en de Dominicaanse Republiek meestal in de honderden lopen. Het is een van de weinige officiële cijfers van de Cubaanse overheid waar ik enig geloof aan hecht. Dit in tegenstelling tot de oncontroleerbare getallen over de lage kindersterfte en het hoge scholingsniveau van de Cubanen, waarmee de officiële propaganda koketteert. Dat soort cijfers kun je manipuleren, terwijl grote aantallen lijken niet gemakkelijk zijn weg te moffelen.

Ik heb indertijd in Havana van nabij meegemaakt hoe in een paar dagen tijd honderdduizenden mensen op de been werden gebracht voor demonstraties vóór de terugkeer van het jongetje Elian Gonzalez uit Florida. Die vonden plaats op de bekende plek op de Malecon waar de Amerikaanse delegatie is gevestigd. Inmiddels is daar een vaste plek ingericht met podia, vlaggen en mededelingen over de misdaden van Bush en zijn imperialistische trawanten. Nog jaren na de Elian-demonstraties zag je overal in Cuba mensen lopen met T-shirts met de inmiddels verbleekte beeltenis van Elian. Hoe ze toen die massale shirtproductie in zo’n korte tijd van de grond hebben gekregen is mij een raadsel als je ziet hoe weinig normaal gesproken in kledingwinkels te krijgen is. Mijn fantasie is dat indertijd een van die kilometerslange sweatshops in China, met duizenden werknemers, op bevel van de bevriende Chinese overheid is platgelegd, ten koste van de kleren voor bijvoorbeeld C&A, om binnen een week de honderdduizenden Elian shirts te produceren. Vervolgens zijn ze met reusachtige Antonov-vliegtuigen naar Havanna gebracht. Wie zal het zeggen?

Op het gebied van de organisatie van de economie heeft zoals bekend de Cubaanse overheid weinig te bieden. In mijn vorige brieven zijn daarvan veel staaltjes terug te vinden.
Het gewone dagelijkse leven is een grote chaos. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe groot daarbij de invloed is van de communistische levensstijl die zoals bekend tot afhankelijkheid, chaos en gescharrel leidt. Of dat de chaos ook verklaard moet worden uit de Caribische en Latijns-Amerikaanse we-zullen-wel-zien-levenshouding. Ik kwam juist nog een bekende tegen op straat met een T-shirt met de tekst: Don’t work for it, wait for it. Het is natuurlijk grappig bedoeld, maar het is zeker ook van toepassing op deze persoon die ik al langer ken. Hij blinkt niet uit door ambities. Waarschijnlijk wacht ook hij voortdurend tot de dollars van zijn familie uit0514BS Elian2 Miami zijn gearriveerd. Het zou me niet verbazen als ze hem ook dit shirt gestuurd hebben. Ik ga er niet vanuit dat de afdeling anti-communistische propaganda van de CIA er achter zit. De Cubaanse politieagenten, als ze de tekst al kunnen lezen, zullen het waarschijnlijk eens zijn met de tekst. Zij staan ook al jaren op iedere straathoek te wachten tot er iets gebeurt.

De afgelopen week maakte ik weer enkele voorbeelden mee van de chaos op microniveau. Toen de stroom overdag uitviel in het centrum van de stad sloten de winkels onmiddellijk hun deuren. Het personeel ging op de stoep zitten en voerde gezellige gesprekken over hun kinderen en de komende baseballwedstrijden. Omdat ik hoognodig een fles drinkwater nodig had vroeg ik, wijzend op hun voorraad, of ik niet gewoon kon betalen. Ze zouden dan een notitie kunnen maken om deze na de stroomstoring in de elektronische kassa in te voeren. Dit bleek volledig tegen alle voorschriften te zijn. Zonder elektronisch registratie geen verkopen, punt uit! En dan te bedenken dat hier gemiddeld nog steeds twee keer in de week de stroom uitvalt. Heel het raderwerk valt dan stil. Overigens gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de autoriteiten woord hebben gehouden met hun toezegging de elektriciteitsleverantie te verbeteren. De stroomstoringen zijn korter dan enkele jaren geleden, toen er soms hele dagen geen stroom was bij gebrek aan brandstof. De vriendschap met oliemagnaat Chavez zal hier een handje helpen.

Ook hadden we een dag met enkele stevige regenbuien. Geen noodweer, het waren gewone buien van het soort dat bij ons regelmatig voorkomt. Een bevriende musicus die ik belde over een concert die avond voorspelde dat het wel niet door zou gaan. Een deel van de bandleden moest uit de buitenwijken van Santiago komen. ‘De bussen zijn te vol omdat ze met dit weer niet met de motortaxi kunnen komen.’
Ik ken dit ook uit het onderwijs aan de universiteit. Regelmatig heb ik hier cursussen gegeven van meerdere dagen. De eerste dag zat de zaal vol. De dagen erna was het aantal deelnemers tot een kwart gereduceerd. Slecht weer, ziekte van familieleden en bussen die niet waren gekomen was de verklaring van mijn Cubaanse mededocent. Pas op de laatste dag van de cursus was plotseling iedereen aanwezig. Ik begreep hier niets van tot ik aan het einde van de dag de deelnemerscertificaten moest ondertekenen. Ik voelde weinig voor certificaten voor de afwezigen. De voorzitter van de faculteit moest er persoonlijk aan te pas komen om mij over te halen tot een soepele opstelling ‘gezien de moeilijke omstandigheden’.

Je moet er niet aan denken om met een blindedarmontsteking onder het mes te komen van een chirurg die ‘door moeilijke omstandigheden’ de colleges en demonstraties over de blindedarm operaties heeft gemist.
Had Bush dan toch gelijk dat hij de Cubaanse medische teams niet toeliet?
 
******************************************
Boekhandel van Rossum is gevestigd aan de
Beethovenstraat 32 in Amsterdam.
Ga voor informatie naar www.boekhandelvanrossum.nl
© 2008 Herman Frederiks
powered by CJ2