archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Cocaïnesporen in Bolivia Hans Meijer

0406BS Brief
Can you help me? Thought you were my friend! klinkt het half smekend, half verwijtend uit de luidsprekers van het busje dat ons naar de Chapare brengt. Ik herken de stem van prince of darkness Ozzy Osbourne die Paranoid, de Black Sabbath hit uit 1970, zingt. Een overdaad aan drank en cocaïne werd hem bijna noodlottig en het was dat Sharon Arden zijn smeekbede beantwoordde anders had hij nu nog in de goot gelegen. Het toeval wil dat we samen met Ozzy in het busje op weg zijn naar een van de twee gebieden in Bolivia waar men cocaplanten, de grondstof voor cocaïne, verbouwt. Na drie uur rijden, waarbij we van 2500 meter naar 300 meter afdalen, komen we bij hotel Las Pozas in Shinahota aan. Gloria, de zus van mijn vrouw Gardenia, zwaait er de scepter.
Vanuit dit hotel hebben we een schitterend uitzicht op de Chapare rivier. Een van de vele machtige rivieren die deel uitmaken van de Amazone delta. Alles is groen, alleen het water is blauw. Las Pozas, het gelijknamige gebied dat vijfenzestig hectare groot is, bestaat voor een groot deel uit vrijwel ontoegankelijk woud. En niet alleen woud. Op een satellietfoto die Gloria niet zo lang geleden toegespeeld kreeg waren twee pozas de maceracion te zien die door drugshandelaren (narcotraficantes) gebruikt worden om cocabladeren om te laten zetten in pasta base. Aangifte volgde en nadat Gloria de politie geld toegeschoven had werden beide pozas geruimd.

Mario en Beatriz, die beiden voor Las Pozas werken, trouwen de volgende dag. Beatriz is een knappe jonge vrouw die samen met haar toekomstige echtgenoot, naar de lokale gewoonte, al twee kinderen heeft. Mario, een grote breedgeschouderde man, blijkt secretario ejecutivo van een vakbond te zijn. Een belangrijke functie in de Chapare. Hij komt in die functie op voor de belangen van de boeren (campesinos) die leven van de opbrengst van hun bananen, citrusvruchten, ananas, palmito en niet te vergeten coca. Elke campesino familie mag legaal een cato de coca (veertig bij veertig meter) verbouwen. Per maand levert dat ruwweg geschat twaalfhonderd pesos (honderdtwintig euro) op. Net genoeg om van te leven. Op de bruiloft, die zoals de traditie vereist drie dagen zal duren, treffen we op de eerste avond enkele honderden gasten aan. Campesinos met hun vrouwen en kinderen. Wij zijn de vreemde eenden in de bijt maar niemand die daarom maalt. Gloria is een gewaardeerde madrina (beschermvrouwe) van het huwelijk van Beatriz en dat telt. Als ik het bruidspaar feliciteer speld ik, net als iedereen, een bankbiljet op het pak van de bruidegom en daarna een op de witte jurk van de bruid. Mario oogt tevreden. Beatriz straalt.
 
Als eerste carrièrestap is vakbondsleider van cocaboeren (cocaleros) een uitstekende keuze. Evo Morales, in Bolivia kortweg Evo, de leider van de campesinos in de Chapare, is de huidige president van Bolivia. Met als slogan coca si, cocaíne no wil hij de cocaplant van de lijst van door de Verenigde Naties verboden planten afkrijgen. ´Waarom is coca legaal voor Coca Cola maar niet voor andere toepassingen?´ vroeg hij in september van dit jaar aan de leden van de VN. Een interessante vraag. Hoe heeft Coca Cola dat in 1961 voor elkaar weten te krijgen? Er zijn een paar andere legale toepassingen van coca. In Bolivia kauwen campesinos en mijnwerkers (mineros) al eeuwenlang op cocabladeren (la hoja milenaria). In Zuid Afrika, dat de VN conventie nooit ondertekende, Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia, kan je verkwikkende coca-thee drinken. Als het aan Evo ligt volgen Nederland en de rest van de wereld spoedig hun voorbeeld.
 
Met lede ogen heeft Amerika moeten aanzien dat de politiek van geen coca (coca cero) van de vorige presidenten door Evo verlaten is. Niet dat de coca zero politiek veel hielp want voor elke hectare die geruimd werd kwam er elders, in een nog ontoegankelijker gebied, een in de plaats. De Amerikaanse ambassadeur in Bolivia stelde dat alle extra coca voor cocaïne bestemd is. Hij heeft ongetwijfeld gelijk. Evo reageerde met het verzoek aan Amerika om de vraag naar cocaïne te doen verminderen. Ook Evo heeft gelijk. Hun gelijk doet er weinig toe. In hogere zin is de strijd tegen de cocaïne allang verloren. Overal vindt men cocaïnesporen. Op bankbiljetten en in toiletten van New York tot Urk. Wereldwijd neemt de vraag naar cocaïne nog steeds toe en de drugshandelaren zorgen er wel voor dat het aanbod hoe dan ook op het door de gebruikers gewenste peil blijft.

Drugshandelaren beschikken over veel geld. Absurd veel geld. Een van onze vrienden, liet zich vijftien jaar geleden strikken door een drugsbende. Met een groepje van tien man waren ze door een Arubaan geronseld om een lading van honderd kilo cocaïne, straatwaarde toen zes miljoen gulden, in Antwerpen op te halen. De cocaïne was onder de romp van een zeeschip verstopt. Hij was chauffeur. De beloofde verdiensten vijftig duizend gulden de man voor één nacht werken. De Belgische politie, die kennelijk getipt was, kreeg bijna alle betrokkenen te pakken. Een week later werd bekend dat ze in België vastzaten. Groot was mijn verbazing toen hun pro-deoadvocaat vervangen werd door een bekende Nederlandse strafpleiter. Voor het voeren van hun verdediging kreeg hij volgens eigen zeggen vijftigduizend gulden in contanten. Ik vroeg Gardenia of zijn cliënten niet beter meteen schuldig op hun voorhoofd konden schrijven. Gardenia, die een aantal zittingen in België bijwoonde, was onder de indruk van zijn kundig optreden. Het was alleen jammer dat sommige Belgische rechters hun ogen tijdens zijn pleidooien niet open konden houden. Aan het einde van de rechtszaak vroeg een van de rechters aan de verdachten of ze nog iets wilden zeggen. Men keek naar elkaar en er werd wat schaapachtig gelachen. De afspraak was dat iedereen zou zwijgen. ´Lachen jullie? Dan zal het lachen jullie wel snel vergaan!´ reageerde de rechter en veroordeelde hen een voor een tot tien jaar gevangenisstraf. Na drieëneenhalf jaar werd onze vriend wegens goed gedrag vrijgelaten.

Alle anti-coca en anti-cocaïne strategieën hebben tot nu toe gefaald. De sleutel voor een echte oplossing lijkt bij de rijke gebruikers in het noorden te liggen. Gerichte harde campagnes zijn nodig om het aantal gebruikers terug te dringen. Dat zal niet eenvoudig zijn maar af en toe gloort er hoop. She don´t lie, she don´t lie, she don´t lie; cocaine! zong Eric Clapton vroeger. Clapton, die het nummer Cocaine van J.J. Cale beroemd maakte, interpreteert het nu als een anti-drug song, hoewel je dat op het eerste gehoor niet zou zeggen. Hij voegt, om elk misverstand te voorkomen, tegenwoordig tijdens zijn optredens de regel dirty cocaine aan het refrein toe zoals op YouTube te horen is. Clapton is afgekickt. Nu de rest van de gebruikers nog. Bolivia zal hen hiervoor erkentelijk zijn want en passant voorkomen ze zo dat dit land weer een narcostaat wordt. Een gevaar dat permanent op de loer ligt.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2007 Hans Meijer meer Hans Meijer - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Cocaïnesporen in Bolivia Hans Meijer
0406BS Brief
Can you help me? Thought you were my friend! klinkt het half smekend, half verwijtend uit de luidsprekers van het busje dat ons naar de Chapare brengt. Ik herken de stem van prince of darkness Ozzy Osbourne die Paranoid, de Black Sabbath hit uit 1970, zingt. Een overdaad aan drank en cocaïne werd hem bijna noodlottig en het was dat Sharon Arden zijn smeekbede beantwoordde anders had hij nu nog in de goot gelegen. Het toeval wil dat we samen met Ozzy in het busje op weg zijn naar een van de twee gebieden in Bolivia waar men cocaplanten, de grondstof voor cocaïne, verbouwt. Na drie uur rijden, waarbij we van 2500 meter naar 300 meter afdalen, komen we bij hotel Las Pozas in Shinahota aan. Gloria, de zus van mijn vrouw Gardenia, zwaait er de scepter.
Vanuit dit hotel hebben we een schitterend uitzicht op de Chapare rivier. Een van de vele machtige rivieren die deel uitmaken van de Amazone delta. Alles is groen, alleen het water is blauw. Las Pozas, het gelijknamige gebied dat vijfenzestig hectare groot is, bestaat voor een groot deel uit vrijwel ontoegankelijk woud. En niet alleen woud. Op een satellietfoto die Gloria niet zo lang geleden toegespeeld kreeg waren twee pozas de maceracion te zien die door drugshandelaren (narcotraficantes) gebruikt worden om cocabladeren om te laten zetten in pasta base. Aangifte volgde en nadat Gloria de politie geld toegeschoven had werden beide pozas geruimd.

Mario en Beatriz, die beiden voor Las Pozas werken, trouwen de volgende dag. Beatriz is een knappe jonge vrouw die samen met haar toekomstige echtgenoot, naar de lokale gewoonte, al twee kinderen heeft. Mario, een grote breedgeschouderde man, blijkt secretario ejecutivo van een vakbond te zijn. Een belangrijke functie in de Chapare. Hij komt in die functie op voor de belangen van de boeren (campesinos) die leven van de opbrengst van hun bananen, citrusvruchten, ananas, palmito en niet te vergeten coca. Elke campesino familie mag legaal een cato de coca (veertig bij veertig meter) verbouwen. Per maand levert dat ruwweg geschat twaalfhonderd pesos (honderdtwintig euro) op. Net genoeg om van te leven. Op de bruiloft, die zoals de traditie vereist drie dagen zal duren, treffen we op de eerste avond enkele honderden gasten aan. Campesinos met hun vrouwen en kinderen. Wij zijn de vreemde eenden in de bijt maar niemand die daarom maalt. Gloria is een gewaardeerde madrina (beschermvrouwe) van het huwelijk van Beatriz en dat telt. Als ik het bruidspaar feliciteer speld ik, net als iedereen, een bankbiljet op het pak van de bruidegom en daarna een op de witte jurk van de bruid. Mario oogt tevreden. Beatriz straalt.
 
Als eerste carrièrestap is vakbondsleider van cocaboeren (cocaleros) een uitstekende keuze. Evo Morales, in Bolivia kortweg Evo, de leider van de campesinos in de Chapare, is de huidige president van Bolivia. Met als slogan coca si, cocaíne no wil hij de cocaplant van de lijst van door de Verenigde Naties verboden planten afkrijgen. ´Waarom is coca legaal voor Coca Cola maar niet voor andere toepassingen?´ vroeg hij in september van dit jaar aan de leden van de VN. Een interessante vraag. Hoe heeft Coca Cola dat in 1961 voor elkaar weten te krijgen? Er zijn een paar andere legale toepassingen van coca. In Bolivia kauwen campesinos en mijnwerkers (mineros) al eeuwenlang op cocabladeren (la hoja milenaria). In Zuid Afrika, dat de VN conventie nooit ondertekende, Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia, kan je verkwikkende coca-thee drinken. Als het aan Evo ligt volgen Nederland en de rest van de wereld spoedig hun voorbeeld.
 
Met lede ogen heeft Amerika moeten aanzien dat de politiek van geen coca (coca cero) van de vorige presidenten door Evo verlaten is. Niet dat de coca zero politiek veel hielp want voor elke hectare die geruimd werd kwam er elders, in een nog ontoegankelijker gebied, een in de plaats. De Amerikaanse ambassadeur in Bolivia stelde dat alle extra coca voor cocaïne bestemd is. Hij heeft ongetwijfeld gelijk. Evo reageerde met het verzoek aan Amerika om de vraag naar cocaïne te doen verminderen. Ook Evo heeft gelijk. Hun gelijk doet er weinig toe. In hogere zin is de strijd tegen de cocaïne allang verloren. Overal vindt men cocaïnesporen. Op bankbiljetten en in toiletten van New York tot Urk. Wereldwijd neemt de vraag naar cocaïne nog steeds toe en de drugshandelaren zorgen er wel voor dat het aanbod hoe dan ook op het door de gebruikers gewenste peil blijft.

Drugshandelaren beschikken over veel geld. Absurd veel geld. Een van onze vrienden, liet zich vijftien jaar geleden strikken door een drugsbende. Met een groepje van tien man waren ze door een Arubaan geronseld om een lading van honderd kilo cocaïne, straatwaarde toen zes miljoen gulden, in Antwerpen op te halen. De cocaïne was onder de romp van een zeeschip verstopt. Hij was chauffeur. De beloofde verdiensten vijftig duizend gulden de man voor één nacht werken. De Belgische politie, die kennelijk getipt was, kreeg bijna alle betrokkenen te pakken. Een week later werd bekend dat ze in België vastzaten. Groot was mijn verbazing toen hun pro-deoadvocaat vervangen werd door een bekende Nederlandse strafpleiter. Voor het voeren van hun verdediging kreeg hij volgens eigen zeggen vijftigduizend gulden in contanten. Ik vroeg Gardenia of zijn cliënten niet beter meteen schuldig op hun voorhoofd konden schrijven. Gardenia, die een aantal zittingen in België bijwoonde, was onder de indruk van zijn kundig optreden. Het was alleen jammer dat sommige Belgische rechters hun ogen tijdens zijn pleidooien niet open konden houden. Aan het einde van de rechtszaak vroeg een van de rechters aan de verdachten of ze nog iets wilden zeggen. Men keek naar elkaar en er werd wat schaapachtig gelachen. De afspraak was dat iedereen zou zwijgen. ´Lachen jullie? Dan zal het lachen jullie wel snel vergaan!´ reageerde de rechter en veroordeelde hen een voor een tot tien jaar gevangenisstraf. Na drieëneenhalf jaar werd onze vriend wegens goed gedrag vrijgelaten.

Alle anti-coca en anti-cocaïne strategieën hebben tot nu toe gefaald. De sleutel voor een echte oplossing lijkt bij de rijke gebruikers in het noorden te liggen. Gerichte harde campagnes zijn nodig om het aantal gebruikers terug te dringen. Dat zal niet eenvoudig zijn maar af en toe gloort er hoop. She don´t lie, she don´t lie, she don´t lie; cocaine! zong Eric Clapton vroeger. Clapton, die het nummer Cocaine van J.J. Cale beroemd maakte, interpreteert het nu als een anti-drug song, hoewel je dat op het eerste gehoor niet zou zeggen. Hij voegt, om elk misverstand te voorkomen, tegenwoordig tijdens zijn optredens de regel dirty cocaine aan het refrein toe zoals op YouTube te horen is. Clapton is afgekickt. Nu de rest van de gebruikers nog. Bolivia zal hen hiervoor erkentelijk zijn want en passant voorkomen ze zo dat dit land weer een narcostaat wordt. Een gevaar dat permanent op de loer ligt.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2007 Hans Meijer
powered by CJ2