archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
Doe er nog maar één. Dorpsleven (6) Haitze Meurs

1010BZ Dorp6
Welke huisvrouw met een trosje kinderen aan haar rokken verlangt niet af en toe naar wat rust, of naar een echtgenoot die even bijspringt in de huishouding? De echtgenoot kan zich op eenvoudige wijze eeuwige roem verwerven bij zijn partner door haar te verrassen met een dineetje in een restaurant, daarmee de zorg voor het koken en vooral voor de smadelijke vaat na het eten weg te nemen.

Dergelijke kleine momenten van rust vormen een oase van genot in het noeste bestaan van een huisvrouw met een trosje kleine kinderen om haar heen. Zo ook voor de zwaar belaste moeder en echtgenote van een zekere Johannes ergens in de Betuwe. Johannes, een kleine zelfstandige, had het niet zo begrepen op uit dineren gaan, om in de Betuwe bekende redenen van economische aard. Anderzijds vormde een aanbod van Johannes om voor het gezin te koken (‘Ik wil wel proberen te koken, maar dan moet jij ook proberen het op te eten!’) eerder een dreigement. Reden waarom af en toe de diensten van een cafetaria cq kwalitaria benut werden om op gemakkelijke wijze een maaltijd op tafel te krijgen. Zo ook op de bewuste vrijdag, waarop Johannes door vrouwlief naar het cafetaria gestuurd werd voor een gezinspak patatfriet. Een afstandje van niets, dat snel met de auto overwonnen werd.

Bij de friettent aangekomen ontwaarde Johannes al snel zijn vriend Felix, overbuurman en plaatsgenoot, die hij toch zeker al twee dagen niet gesproken had, met in zijn hand een biertje. Een pose, die in de Betuwe op vrijdagavond vlak na werktijd zeer regelmatig waargenomen kan worden. Johannes voegde zich zonder dralen in dit volksgebruik door het biertje van Felix aan te nemen, want de patatten moesten toch nog helemaal gebakken worden, best een tijdrovend klusje!

Zoals zo vaak in deze wereld, maar met name in de Betuwe, kent gezelligheid geen tijd. Na het eerste biertje was het de beurt aan Johannes om Felix er een terug te geven, onder het motto : ‘op één been kun je niet staan’. Vervolgens werd een derde biertje noodzakelijk geacht, want die verrekte patatten waren toch wel bar heet. Te heet om te vervoeren was de stelling. Johannes kweet zich vervolgens van zijn plicht om de balans naar Felix toe weer te herstellen, wat als leidend motto gold voor biertje vier en wat door Felix hogelijk gewaardeerd werd. Het probleem ontstond pas echt toen er een biertje op kosten van het huis getapt werd. Hierdoor voelden zowel Johannes als Felix zich verplicht deze warme geste te belonen met een nieuw rondje ‘op het huis’.

Tot dan waren alleen nog de problemen besproken waar de kleine middenstander dagelijks mee geconfronteerd wordt en werd met ronde acht de discussie over de overheid geopend. Zo ernstig was men verdiept in de gespreksstof dat de friettenthouder rond 10.30 uur de bestelling van Johannes al geruisloos in de afvalbak had laten glijden. Warm vergde het al de nodige moed om ze te verteren, maar koud waren ze gewoon gevaarlijk voor de gezondheid. Daarnaast voorkwam het dat Johannes plotseling zou merken waarvoor hij gekomen was!

Het duurde tot sluitingstijd om 01.30 uur eer Johannes zich vaag begon te herinneren hoe hij bij de friettent beland was en wat zijn oorspronkelijke missie was. Felix overkwam een soortgelijk proces toen hij zich de belofte aan zijn vrouw herinnerde om vroeg thuis te komen en daarbij had zijn vrouw Mia zeker niet op de volgende dag gedoeld. Aan alle zorgen, die met elkaar gedeeld waren, kon nu nog een uiterst actuele zorg toegevoegd worden, namelijk hoe zo onopvallend mogelijk het echtelijk huis binnen te sluipen.

Het duurde drie dagen voordat de twee vrienden elkaar weer zagen. Felix was nieuwsgierig hoe het Johannes vergaan was na zijn thuiskomst. ‘En wat zei Sophie tegen je?’ ‘Die zei niets,’ aldus de korte verklaring van Johannes. ‘Niets? Allemachtig. Je had Mia eens te keer moeten horen gaan! Ik heb enorm op mijn donder gehad en ik had zeker twee uur nodig voordat ik de varkens weer in het hok had. (= Betuws voor: de zaken weer onder controle krijgen.) Dus Sophie zei echt niets?’ ‘Nee, echt niet,’ zei Johannes.‘Mazzelkont, doe mij ook zo´n vrouw. Wow, waarom heb ik altijd zo´n gezeur thuis als iets eens wat uitloopt en heb jij geen enkele last? Dus Sophie heeft er echt helemaal niets van gezegd? Dat wil ik nu wel even zeker weten!’ ‘Ja,’ zei Johannes ‘Sophie heeft echt op zeker er helemaal niets van gezegd. Trouwens…., ze zegt nog steeds niets!’

Noot van de redactie
Dit verhaal doet sterk denken aan een klassieker van Frank O’Conner: 'Fish for Friday'.
De auteur kende dat verhaal niet, aangenomen moet dus worden dat sommige verhaallijnen steeds terugkeren, zelfs in de werkelijkheid.
 
*********************************
De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl


© 2013 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Feuilleton" -
Bezigheden > Feuilleton
Doe er nog maar één. Dorpsleven (6) Haitze Meurs
1010BZ Dorp6
Welke huisvrouw met een trosje kinderen aan haar rokken verlangt niet af en toe naar wat rust, of naar een echtgenoot die even bijspringt in de huishouding? De echtgenoot kan zich op eenvoudige wijze eeuwige roem verwerven bij zijn partner door haar te verrassen met een dineetje in een restaurant, daarmee de zorg voor het koken en vooral voor de smadelijke vaat na het eten weg te nemen.

Dergelijke kleine momenten van rust vormen een oase van genot in het noeste bestaan van een huisvrouw met een trosje kleine kinderen om haar heen. Zo ook voor de zwaar belaste moeder en echtgenote van een zekere Johannes ergens in de Betuwe. Johannes, een kleine zelfstandige, had het niet zo begrepen op uit dineren gaan, om in de Betuwe bekende redenen van economische aard. Anderzijds vormde een aanbod van Johannes om voor het gezin te koken (‘Ik wil wel proberen te koken, maar dan moet jij ook proberen het op te eten!’) eerder een dreigement. Reden waarom af en toe de diensten van een cafetaria cq kwalitaria benut werden om op gemakkelijke wijze een maaltijd op tafel te krijgen. Zo ook op de bewuste vrijdag, waarop Johannes door vrouwlief naar het cafetaria gestuurd werd voor een gezinspak patatfriet. Een afstandje van niets, dat snel met de auto overwonnen werd.

Bij de friettent aangekomen ontwaarde Johannes al snel zijn vriend Felix, overbuurman en plaatsgenoot, die hij toch zeker al twee dagen niet gesproken had, met in zijn hand een biertje. Een pose, die in de Betuwe op vrijdagavond vlak na werktijd zeer regelmatig waargenomen kan worden. Johannes voegde zich zonder dralen in dit volksgebruik door het biertje van Felix aan te nemen, want de patatten moesten toch nog helemaal gebakken worden, best een tijdrovend klusje!

Zoals zo vaak in deze wereld, maar met name in de Betuwe, kent gezelligheid geen tijd. Na het eerste biertje was het de beurt aan Johannes om Felix er een terug te geven, onder het motto : ‘op één been kun je niet staan’. Vervolgens werd een derde biertje noodzakelijk geacht, want die verrekte patatten waren toch wel bar heet. Te heet om te vervoeren was de stelling. Johannes kweet zich vervolgens van zijn plicht om de balans naar Felix toe weer te herstellen, wat als leidend motto gold voor biertje vier en wat door Felix hogelijk gewaardeerd werd. Het probleem ontstond pas echt toen er een biertje op kosten van het huis getapt werd. Hierdoor voelden zowel Johannes als Felix zich verplicht deze warme geste te belonen met een nieuw rondje ‘op het huis’.

Tot dan waren alleen nog de problemen besproken waar de kleine middenstander dagelijks mee geconfronteerd wordt en werd met ronde acht de discussie over de overheid geopend. Zo ernstig was men verdiept in de gespreksstof dat de friettenthouder rond 10.30 uur de bestelling van Johannes al geruisloos in de afvalbak had laten glijden. Warm vergde het al de nodige moed om ze te verteren, maar koud waren ze gewoon gevaarlijk voor de gezondheid. Daarnaast voorkwam het dat Johannes plotseling zou merken waarvoor hij gekomen was!

Het duurde tot sluitingstijd om 01.30 uur eer Johannes zich vaag begon te herinneren hoe hij bij de friettent beland was en wat zijn oorspronkelijke missie was. Felix overkwam een soortgelijk proces toen hij zich de belofte aan zijn vrouw herinnerde om vroeg thuis te komen en daarbij had zijn vrouw Mia zeker niet op de volgende dag gedoeld. Aan alle zorgen, die met elkaar gedeeld waren, kon nu nog een uiterst actuele zorg toegevoegd worden, namelijk hoe zo onopvallend mogelijk het echtelijk huis binnen te sluipen.

Het duurde drie dagen voordat de twee vrienden elkaar weer zagen. Felix was nieuwsgierig hoe het Johannes vergaan was na zijn thuiskomst. ‘En wat zei Sophie tegen je?’ ‘Die zei niets,’ aldus de korte verklaring van Johannes. ‘Niets? Allemachtig. Je had Mia eens te keer moeten horen gaan! Ik heb enorm op mijn donder gehad en ik had zeker twee uur nodig voordat ik de varkens weer in het hok had. (= Betuws voor: de zaken weer onder controle krijgen.) Dus Sophie zei echt niets?’ ‘Nee, echt niet,’ zei Johannes.‘Mazzelkont, doe mij ook zo´n vrouw. Wow, waarom heb ik altijd zo´n gezeur thuis als iets eens wat uitloopt en heb jij geen enkele last? Dus Sophie heeft er echt helemaal niets van gezegd? Dat wil ik nu wel even zeker weten!’ ‘Ja,’ zei Johannes ‘Sophie heeft echt op zeker er helemaal niets van gezegd. Trouwens…., ze zegt nog steeds niets!’

Noot van de redactie
Dit verhaal doet sterk denken aan een klassieker van Frank O’Conner: 'Fish for Friday'.
De auteur kende dat verhaal niet, aangenomen moet dus worden dat sommige verhaallijnen steeds terugkeren, zelfs in de werkelijkheid.
 
*********************************
De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl
© 2013 Haitze Meurs
powered by CJ2