archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Buitenlandse zaken | ||||
Wat de media achterhouden over Obama | Felix Huijgen | |||
U hebt geluk dat u De Leunstoel leest, want ik ga u nu vertellen wat de traditionele media in zowel Nederland als Amerika verzwijgen: Hillary Clinton heeft al verloren. Als er geen ingrijpende dingen (zoals een groot schandaal) gebeuren, dan is Obama de Democratische kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap.
De voorverkiezingen gaan om gedelegeerden: wie de meerderheid wint van de in totaal 4049 gedelegeerden die naar de partijconventie gaan (waarop de kandidaat officieel aangewezen wordt), wordt de Democratische kandidaat. Een complicerende factor vormen de zogenaamde superdelegates, de 795 gedelegeerden uit het totaal die niet door kiezers in de voorverkiezingen aangewezen worden, maar uit hoofde van hun functie (bijvoorbeeld als gouverneur of Congreslid) automatisch stemrecht hebben op de partijconventie. Zij kunnen stemmen op wie ze willen. 213 van deze partijbonzen hebben zich inmiddels al voor Obama uitgesproken, tegenover 248 voor Clinton. Daarbij heeft Obama tot nu toe 1415 gekozen gedelegeerden weten te winnen in de voorverkiezingen en Clinton 1245. Dat lijkt een kleine voorsprong, maar als je bedenkt dat er in het voorverkiezingsproces nog maar negen van de vijftig staten te gaan zijn, dan is de achterstand voor Clinton vrijwel niet meer in te lopen.
Van de 594 gekozen gedelegeerden die er nog te gaan zijn, zou ze dan 64 procent moeten winnen, een resultaat dat ze tot nu toe alleen in haar voormalige thuisstaat Arkansas wist te behalen. Obama lijkt dus zeker te zijn van een meerderheid van gekozen gedelegeerden, en de superdelegates weten heel goed dat ze splijting van de partij zouden riskeren als ze de wil van de kiezer zouden overtroeven door toch Clinton als winnaar aan te wijzen. Zwarte kiezers, die een essentieel onderdeel vormen van de Democratische achterban, zouden het weleens kunnen interpreteren als een coup van de blanke elite; dit zou Clinton nagenoeg onverkiesbaar maken in november.
Ja, geeft de Clinton-campagne toe, qua gekozen gedelegeerden is Obama inderdaad bijna niet in te halen, maar wat nu als we hem inhalen qua totaal aantal uitgebrachte stemmen? In dat geval zijn de superdelegates toch zeker wel gerechtvaardigd om Clinton aan te wijzen? Maar wie naar de cijfers kijkt, ziet dat Obama ook in dat opzicht duidelijk voorloopt. Als je Michigan en Florida niet meerekent, die van hun gedelegeerden zijn ontdaan omdat ze tegen de regels van de Democratische partij hun voorverkiezingen vóór 5 februari hadden geplaatst (en waar dan ook geen campagne gevoerd is), heeft Obama een voorsprong van zo’n 700.000 à 800.000 stemmen. Clinton lobbyt nog altijd om die twee staten wel mee te tellen. Het is evenwel voor iedereen duidelijk dat ze dit alleen wil omdat ze in die twee staten gewonnen heeft en nu achterstaat, en de regels zullen niet ineens veranderd worden omdat één kandidaat dat wenst.
Als je Florida toch meerekent, zoals Clinton zou willen – in Michigan stond Obama niet eens op het stembriefje vermeld – dan slinkt zijn voorsprong tot 400.000, nog altijd behoorlijk. Ook deze achterstand is door Clinton dus niet meer in te halen, tenzij Obama implodeert.
Daarbij heeft hij nu ook al een absolute meerderheid van de staten gewonnen, namelijk 26, en blijkt uit peilingen dat hij het beter doet dan Clinton tegen McCain. Ook haalt hij veel meer geld binnen dan beide campagnes: in februari nog 55 miljoen dollar, een record. De Clinton-campagne brengt daar wanhopig tegenin dat staten die ze verloor ‘onbelangrijk’ zijn – ze zegt dat alleen de ‘grote staten’ die zij heeft gewonnen, zoals New York, Californië, New Jersey en Ohio, er werkelijk toe doen, omdat die essentieel zouden zijn voor een Democratische overwinning in november. Dit is echter geen overtuigend argument, omdat het resultaat in de voorverkiezingen niets zegt over het resultaat in de verkiezingen in november. De Democratische kandidaat Dukakis bijvoorbeeld won in 1988 Pennsylvania in de voorverkiezingen met grote overmacht maar verloor dezelfde staat in november.
Tekenend waren de recente uitspraken van Nancy Pelosi (voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en daarmee de belangrijkste superdelegate), die neutraal is in de voorverkiezingen. Afgelopen week schoot ze het proefballonnetje van Clinton af, dat zij eventueel Obama als vicepresidentskandidaat zou nemen (om stemmers te winnen die niet konden kiezen tussen die twee), door te zeggen dat daarvan geen sprake kon zijn omdat Clinton gezegd had dat de Republikein John McCain geschikter zou zijn als baas van het leger (‘commander-in-chief’, een van de verantwoordelijkheden van het presidentschap) dan Obama. Een paar dagen later zei ze dat het schadelijk zou zijn voor de partij als de superdelegates tegen de meerderheid van de gekozen gedelegeerden in zouden gaan. Daarmee wijst ze in feite Obama al aan als kandidaat, en het zou me niet verbazen als de meeste neutrale superdelegates er net zo over denken. De cijfers bevestigen dit: sinds 17 februari hebben 48 nieuwe superdelegates zich voor Obama uitgesproken, tegenover slechts zes nieuwe aanwinsten voor Clinton.
Als Obama al gewonnen heeft, waarom duren de voorverkiezingen dan voort? Clinton hoopt waarschijnlijk dat Obama implodeert en probeert hem daarbij een handje te helpen door hem voortdurend van allerlei dingen te beschuldigen. Kwade tongen beweren zelfs dat zij op die manier zijn positie probeert te verzwakken, waardoor uiteindelijk McCain van hem zou winnen en zij nog een kans zou krijgen in 2012. Als dat inderdaad het geval is, dan moeten de partijbonzen Clinton verzoeken hiermee op te houden, omdat ze zich anders onmiddellijk achter Obama zullen scharen, waardoor Clinton uit de race wordt gedwongen. Maar zolang het een fatsoenlijke strijd blijft waarbij debatten gevoerd worden over inhoudelijke verschillen, kan het geen kwaad dat de rivaliteit voortduurt – het houdt de media-aandacht op de Democraten, en weg van McCain.
Dat de media niet aankondigen dat Obama gewonnen heeft, komt waarschijnlijk doordat ze bang zijn om Clinton te onderschatten, omdat ze zo lang deel heeft uitgemaakt van de Democratische elite en een vaste schare trouwe kiezers heeft die haar door dik en dun blijft steunen (waardoor ze in maart nog Ohio kon winnen en volgende maand waarschijnlijk Pennsylvania zal winnen). Bovendien is het spannender (en beter voor de kijkcijfers) om te doen alsof er sprake is van een nek-aan-nekrace.
Ik zie uit naar een interessant debat tussen Obama en McCain, dat niet zal gaan over de rare politieke ideeën van de dominee van de eerste of over de leeftijd van de laatste, maar over de grote problemen waar de Amerikaanse samenleving nu voor staat. Gezien het rechtschapen karakter van beide kandidaten heb ik er alle vertrouwen in. De komende weken kunnen we Hillary’s zwanenzang aanschouwen: zal die schril en afgunstig klinken, of zal ze met een gracieus gebaar Obama omarmen? De Democraten hopen op het laatste.
**********************************************
‘Springveren, het beste uit de leunstoel,’ is te koop.
Luister op die site naar ‘De mannenpil,’ een van de bijdragen,
voorgelezen door Maeve van der Steen.
Of ga naar de boekhandel, ISBN 978 90 5972 195 1 . |
||||
© 2008 Felix Huijgen | ||||
powered by CJ2 |