archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Kunst en de hoge nood Willem Minderhout

2014BZ DuchampOnlangs besteedde het Algemeen Dagblad enige aandacht aan de sanitaire behoeften van de langzaam ouder wordende voormalige wethouder Constant Martini, die momenteel Raadslid is voor Hart voor Den Haag.
Den Haag heeft volgens hem te weinig toegankelijke openbare toiletten. ’Ouderen en invaliden kunnen in de problemen komen’, zegt Martini, ‘Bij mij kan het zo opkomen. Dan moet ik binnen drie minuten piesen, kan ik je vertellen. Er is behoefte aan meer wc’s én meer communicatie over waar ze te vinden zijn.’
Ondanks dat ik mijn plas nog steeds heel lang kan ophouden, herken ik dat probleem. Ik heb daar echter een oplossing voor gevonden die de heer Martini, die volgens het artikel op het Haagse Buitenhof naar een plasgelegenheid zocht, ook makkelijk in de praktijk had kunnen brengen.

Ik ontdekte mijn oplossing voor het gebrek aan openbaar sanitair tijdens een wandeling door de mooie stad Zierikzee. Ik was op weg naar mijn auto toen ik een enorme aandrang voelde om een toilet te bezoeken. Nu beschikt Zierikzee over de nodige horecagelegenheden, maar ik had geen behoefte aan een consumptie en ik ben te schijterig om zomaar naar een toilet te gaan. Wat te doen?
Het toeval wil dat ik tijdens mijn meest benauwde moment met dichtgeknepen billen langs het prachtige stadhuismuseum wankelde. ‘Ik heb mijn museumjaarkaart bij me!’, schoot het door me heen.  Ik vermande me, liep naar binnen en toonde mijn kaart. Tot mijn wanhoop begon de allervriendelijkste dame achter de kassa mij van alles en nog wat te vertellen over het museum. Ik probeerde beleefd te glimlachen en vertelde haar dat ik de collectie al kende. Gelukkig liet ze me gaan en kon ik eindelijk via de vestiaire het verlossende toilet bereiken.
Toen ik volledig opgekikkerd het toilet verliet stond ik echter wel voor de existentiële vraag hoe lang ik nou in dat museum moest verblijven om te verhullen dat het mij alleen om dat toilet van doen was. Ik had namelijk niet gelogen: ik kende de collectie inderdaad vrij goed omdat ik daar ooit tevergeefs op zoek was geweest naar een gedenksteen voor Plockhoy.
Desalniettemin was een rondje museum geen straf en na een kwartiertje durfde ik me weer naar buiten te begeven.

Sindsdien heeft de museumjaarkaart me uit menige benauwde situatie gered. Ik kan u verzekeren: de Nederlandse musea beschikken allemaal over fantastische sanitaire voorzieningen! De heer Martini, die vast ook over zo’n kaart beschikt, had in zijn queeste naar een toilet op het Buitenhof dus makkelijk even naar Museum de Gevangenpoort, of de Galerij Prins Willem V kunnen lopen om zijn piepers af te gieten.
Tegenwoordig ben ik ook ‘de schaamte voorbij’ en durf ik na de verlossende werkzaamheden onmiddellijk het museum te verlaten zonder allerlei semikunstminnende omwegen te maken. Het museum kan weer een bezoeker turven en ik voel me weer helemaal het mannetje. Win win!

Ik realiseer me wel dat dit in sommige kringen als een oplossing voor kakkers wordt gezien, want kunnen Henk en Ingrid zich wel een museumjaarkaart veroorloven? Ik denk het wel. Maar dan moet de marketing wel de extra voordelen van deze kaart voor het voetlicht brengen: ‘Je Museumkaart geeft toegang tot 450 musea en hun sanitaire voorzieningen!’ Als dat geen enorme stimulans voor een evenwichtige verspreiding van cultureel kapitaal is, dan weet ik het niet meer.


----------

Duchamps fountain komt van Wikimedia Commons.
© 2023 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
Kunst en de hoge nood Willem Minderhout
2014BZ DuchampOnlangs besteedde het Algemeen Dagblad enige aandacht aan de sanitaire behoeften van de langzaam ouder wordende voormalige wethouder Constant Martini, die momenteel Raadslid is voor Hart voor Den Haag.
Den Haag heeft volgens hem te weinig toegankelijke openbare toiletten. ’Ouderen en invaliden kunnen in de problemen komen’, zegt Martini, ‘Bij mij kan het zo opkomen. Dan moet ik binnen drie minuten piesen, kan ik je vertellen. Er is behoefte aan meer wc’s én meer communicatie over waar ze te vinden zijn.’
Ondanks dat ik mijn plas nog steeds heel lang kan ophouden, herken ik dat probleem. Ik heb daar echter een oplossing voor gevonden die de heer Martini, die volgens het artikel op het Haagse Buitenhof naar een plasgelegenheid zocht, ook makkelijk in de praktijk had kunnen brengen.

Ik ontdekte mijn oplossing voor het gebrek aan openbaar sanitair tijdens een wandeling door de mooie stad Zierikzee. Ik was op weg naar mijn auto toen ik een enorme aandrang voelde om een toilet te bezoeken. Nu beschikt Zierikzee over de nodige horecagelegenheden, maar ik had geen behoefte aan een consumptie en ik ben te schijterig om zomaar naar een toilet te gaan. Wat te doen?
Het toeval wil dat ik tijdens mijn meest benauwde moment met dichtgeknepen billen langs het prachtige stadhuismuseum wankelde. ‘Ik heb mijn museumjaarkaart bij me!’, schoot het door me heen.  Ik vermande me, liep naar binnen en toonde mijn kaart. Tot mijn wanhoop begon de allervriendelijkste dame achter de kassa mij van alles en nog wat te vertellen over het museum. Ik probeerde beleefd te glimlachen en vertelde haar dat ik de collectie al kende. Gelukkig liet ze me gaan en kon ik eindelijk via de vestiaire het verlossende toilet bereiken.
Toen ik volledig opgekikkerd het toilet verliet stond ik echter wel voor de existentiële vraag hoe lang ik nou in dat museum moest verblijven om te verhullen dat het mij alleen om dat toilet van doen was. Ik had namelijk niet gelogen: ik kende de collectie inderdaad vrij goed omdat ik daar ooit tevergeefs op zoek was geweest naar een gedenksteen voor Plockhoy.
Desalniettemin was een rondje museum geen straf en na een kwartiertje durfde ik me weer naar buiten te begeven.

Sindsdien heeft de museumjaarkaart me uit menige benauwde situatie gered. Ik kan u verzekeren: de Nederlandse musea beschikken allemaal over fantastische sanitaire voorzieningen! De heer Martini, die vast ook over zo’n kaart beschikt, had in zijn queeste naar een toilet op het Buitenhof dus makkelijk even naar Museum de Gevangenpoort, of de Galerij Prins Willem V kunnen lopen om zijn piepers af te gieten.
Tegenwoordig ben ik ook ‘de schaamte voorbij’ en durf ik na de verlossende werkzaamheden onmiddellijk het museum te verlaten zonder allerlei semikunstminnende omwegen te maken. Het museum kan weer een bezoeker turven en ik voel me weer helemaal het mannetje. Win win!

Ik realiseer me wel dat dit in sommige kringen als een oplossing voor kakkers wordt gezien, want kunnen Henk en Ingrid zich wel een museumjaarkaart veroorloven? Ik denk het wel. Maar dan moet de marketing wel de extra voordelen van deze kaart voor het voetlicht brengen: ‘Je Museumkaart geeft toegang tot 450 musea en hun sanitaire voorzieningen!’ Als dat geen enorme stimulans voor een evenwichtige verspreiding van cultureel kapitaal is, dan weet ik het niet meer.


----------

Duchamps fountain komt van Wikimedia Commons.
© 2023 Willem Minderhout
powered by CJ2