archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Opruimwoede of groeipijn Julius Pasgeld

1920BZ Opruimwoede
Al enige tijd word ik thuis geteisterd door opruimwoede. Het liefst zou ik, met uitzondering van mevrouw Pasgeld natuurlijk, alles weggooien. Mijn hele archief, al het meubilair, mijn auto, mijn scootertje, alle boeken, mijn voltallige technische apparatuur. Gewoon alles naar de stortplaats van het groot vuil in de buurt. En dan op jeugdige leeftijd weer opnieuw beginnen.
Beginnen! Want ik kan me nog goed herinneren dat dat indertijd een geweldig leuke uitdaging was.
Diploma’s halen. Een baantje zoeken. Langzaam maar zeker m’n weg in de maatschappij vinden. Al doende ervaring opdoen met seks en andere relationele vreugde. Goed van kwaad leren onderscheiden. M’n grenzen opzoeken. Wat was dat indertijd toch allemaal geweldig! Wat heb ik ervan genoten!
Maar opnieuw beginnen kan natuurlijk niet meer. Sterker nog: het enige dat mij thans nog rest is een periode waarin ik juist afscheid van alles moet nemen.

's Nachts

In m’n dromen ben ik daar al druk mee bezig. 
Er gaat geen nacht voorbij of ik ben aan het opruimen. Diverse belangrijke lokaties en omgevingen uit mijn verleden dienen zich in mijn dromen aan om de door elkaar geslingerde troep die ik van het leven heb gemaakt weer te ordenen. Vaak zit die levensmassa onder een dikke laag modder. En onder toezicht van mijn vroegere leermeesters moet alles weer netjes op orde worden gebracht. Opnieuw opgestapeld, overzichtelijk gerangschikt en wat weg kan moet weg. Er komt geen einde aan. Almaar opruimen. De ene plek is nauwelijks netjes of de volgende chaos dient zich weer aan. Het is alsof ik ’s nachts alles wat ik in mijn leven verkeerd deed weer moet goedmaken.

Overdag

Overdag is het eigenlijk niet anders. Ik ben nu al weken bezig mijn archief opnieuw te ordenen. Nieuwe, kleinere en overzichtelijkere systemen van opbergen, moeten de vorige vervangen. Daarbij dient veel weggegooid te worden. Wat heb ik nou immers nog aan al m’n diploma’s? Wat moet ik nog met de stapel liefdesbrieven die ik ooit schreef en ontving? En met de emoties die daarmee gepaard gingen? En met die 18 alfabetische adreslijsten die ik ooit van mijn kennissenkring maakte? En dan zwijg ik nog maar over de kopieën van al die columns die ik ooit schreef. Weg ermee!

Laatst drong het ineens tot me door dat ik in al die dromen ’s nachts en met al dat schiften van zaken overdag, een soort afscheid aan het nemen ben. Want de categorie ‘Belangrijk! Bewaren!’ wordt steeds kleiner. En de stapel met het etiket ‘Onbelangrijk. Weggooien!’wordt steeds groter.
Totdat ik zelf de enige zal zijn die de categorie ‘Belangrijk’ nog belangrijk zal vinden. En er verder niemand meer in geïnteresseerd zal zijn.
Het is dus zaak om met dat opruimen zo lang mogelijk bezig te zijn. Want als ik daarmee klaar ben valt er niets meer op te ruimen.
En dan? 

----------

De tekening is gemaakt door Marcia Meerum Terwogt.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com


© 2022 Julius Pasgeld meer Julius Pasgeld - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
Opruimwoede of groeipijn Julius Pasgeld
1920BZ Opruimwoede
Al enige tijd word ik thuis geteisterd door opruimwoede. Het liefst zou ik, met uitzondering van mevrouw Pasgeld natuurlijk, alles weggooien. Mijn hele archief, al het meubilair, mijn auto, mijn scootertje, alle boeken, mijn voltallige technische apparatuur. Gewoon alles naar de stortplaats van het groot vuil in de buurt. En dan op jeugdige leeftijd weer opnieuw beginnen.
Beginnen! Want ik kan me nog goed herinneren dat dat indertijd een geweldig leuke uitdaging was.
Diploma’s halen. Een baantje zoeken. Langzaam maar zeker m’n weg in de maatschappij vinden. Al doende ervaring opdoen met seks en andere relationele vreugde. Goed van kwaad leren onderscheiden. M’n grenzen opzoeken. Wat was dat indertijd toch allemaal geweldig! Wat heb ik ervan genoten!
Maar opnieuw beginnen kan natuurlijk niet meer. Sterker nog: het enige dat mij thans nog rest is een periode waarin ik juist afscheid van alles moet nemen.

's Nachts

In m’n dromen ben ik daar al druk mee bezig. 
Er gaat geen nacht voorbij of ik ben aan het opruimen. Diverse belangrijke lokaties en omgevingen uit mijn verleden dienen zich in mijn dromen aan om de door elkaar geslingerde troep die ik van het leven heb gemaakt weer te ordenen. Vaak zit die levensmassa onder een dikke laag modder. En onder toezicht van mijn vroegere leermeesters moet alles weer netjes op orde worden gebracht. Opnieuw opgestapeld, overzichtelijk gerangschikt en wat weg kan moet weg. Er komt geen einde aan. Almaar opruimen. De ene plek is nauwelijks netjes of de volgende chaos dient zich weer aan. Het is alsof ik ’s nachts alles wat ik in mijn leven verkeerd deed weer moet goedmaken.

Overdag

Overdag is het eigenlijk niet anders. Ik ben nu al weken bezig mijn archief opnieuw te ordenen. Nieuwe, kleinere en overzichtelijkere systemen van opbergen, moeten de vorige vervangen. Daarbij dient veel weggegooid te worden. Wat heb ik nou immers nog aan al m’n diploma’s? Wat moet ik nog met de stapel liefdesbrieven die ik ooit schreef en ontving? En met de emoties die daarmee gepaard gingen? En met die 18 alfabetische adreslijsten die ik ooit van mijn kennissenkring maakte? En dan zwijg ik nog maar over de kopieën van al die columns die ik ooit schreef. Weg ermee!

Laatst drong het ineens tot me door dat ik in al die dromen ’s nachts en met al dat schiften van zaken overdag, een soort afscheid aan het nemen ben. Want de categorie ‘Belangrijk! Bewaren!’ wordt steeds kleiner. En de stapel met het etiket ‘Onbelangrijk. Weggooien!’wordt steeds groter.
Totdat ik zelf de enige zal zijn die de categorie ‘Belangrijk’ nog belangrijk zal vinden. En er verder niemand meer in geïnteresseerd zal zijn.
Het is dus zaak om met dat opruimen zo lang mogelijk bezig te zijn. Want als ik daarmee klaar ben valt er niets meer op te ruimen.
En dan? 

----------

De tekening is gemaakt door Marcia Meerum Terwogt.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com
© 2022 Julius Pasgeld
powered by CJ2