Reviews, ik word er bijkans gek van. Sinds de dag dat we via internet spullen kopen en thuis laten bezorgen door zzp’ende slaven van PostNL, of DPD, worden we bedolven onder de vragen of we ‘een korte vragenlijst’ willen invullen ‘omdat we onze dienstverlening nóg beter willen afstellen op uw behoeften’. En dus volgt na de aankoop van sokken, hardloopschoenen, een doos wijn of een e-book een questionnaire.

Toen het verschijnsel opkwam, was ik nog zo iemand die domweg ‘ja’ klikte zodat er een vragenlijst opdook. Tegenwoordig klik ik zo’n ongevraagde enquête weg, gevolgd door een soms geïrriteerd gemompeld: ‘sodemieter op met je vragenlijst’.

Want als ik ergens schoenen koop, en de meneer van de pakketjesdienst deze keurig de volgende dag aflevert en ik na opening van de doos vaststel dat het om de goede maat gaat en dat de kleur me bevalt, dan is wat mij betreft de deal rond. Dan hoef ik niet zo nodig nog vragen in te vullen om mijn ‘aankoopervaring’ te beschrijven en antwoord te geven op vragen als ‘is de kans aanwezig dat u andere mensen ons webadres aanbeveelt’ of ‘denkt u de volgende keer weer bij ons te komen shoppen?’

Soms evenwel, betreur ik dat er niet zo’n vragenlijst komt. Niet eens omdat ik stoom af wil blazen omdat er een slechte service is verleend. Nee, soms wíl ik juist mijn tevredenheid laten blijken. En in dat geval zit ik verlangend, bijna smekend naar mijn mailbox te staren. Kom op, bedrijf X, stuur in hemelsnaam een teken van leven… zend me een lijst met vragen na een geleverde dienst.

Maar tussen alle gevraagde en ongevraagde zit van alles, behalve een enquête die ‘hooguit vijf minuten van mijn tijd vergt’. Misschien omdat het betreffende bedrijf te bescheiden is, of dat het zo overtuigd is van de eigen kwaliteit dat niemand er op het idee komt om een vragenlijst de wereld in te sturen.

Het overkwam me onlangs. Ik woon al een flink aantal jaren in een wijk waar de waterdruk echt laag is. Toen ik er nog alleen woonde, was dat geen probleem. Immers, als ik douchte hoefde ik de kraan in de keuken niet te laten lopen, laat staan dat ik het toilet wilde doorspoelen. Dat veranderde natuurlijk toen we met z’n tweeën gingen wonen. Het gemopper over de waterdruk nam hand over hand toe. En het was natuurlijk ronduit irritant dat het warme water uit de douche door de geringe waterdruk in de cv-ketel koud werd. Wie ik bij ons in de straat ook sprak over het probleem: allemaal zeiden ze ‘dat dat er nu eenmaal bij hoort, als je aan het eind van een leiding woont’. Dat hoorden we keer op keer. En dus legden we ons erbij neer. Niet tevreden, dat wel.

Tot we op het huis van een van de buren moesten passen. Daar was wel voldoende water. Twee kranen open? Geen probleem. Dan ook nog de wc doortrekken? Het verschil was niet merkbaar. Waarop we besloten het waterleidingbedrijf te bellen.

Klantenservice op maandagochtend: ‘Oh, wat vervelend. Dat is niet normaal. We sturen iemand langs. Schikt komende woensdag?’

De monteur van woensdag: ‘Ik zie dat er een probleem is. De druk zou hier goed moeten zijn. Ik heb niet de juiste materialen, maar hier moet iets gebeuren. Schikt morgen?’

De volgende dag komt de monteur, met materiaal. Ze zijn met twee. Graven een gat. Intussen komt een trekker de straat in met een zuiginstallatie. Die legt de hoofdleiding bloot. Ze slaan een nieuw gat, sluiten alles weer aan, en storten het gat weer dicht. In de middag komt een stratenmaker die de stoeptegels weer netjes legt. En de waterdruk? Briljant. Het zal hier nooit een geiser worden, maar de verwarmingsketel doet weer correct zijn werk. Wie warm wil, krijgt warm, zonder onderbreking. Een douche terwijl elders water wordt getapt? Geen punt. Uit beide kranen komt voldoende water.

En nu zit ik dus te wachten bij mijn mailbox, maar Dunea laat niets van zich horen. Terwijl ik nu - voor één keer - eens een perfecte 10 wilde uitdelen aan een verleende dienst. Heb ik weer: vragen ze me niet om mijn klantervaring.

-----------

Vrolijkheid bij ergernis: in beeld gebracht door Henk Klaren.