archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
De landing: we gaan er gewoon heen! Marie Muriel

1106BZ HTMEindelijk is het weer zover, de grote dag is er.
“Zullen we erheen gaan of het op de televisie volgen?”vraag ik, die na vijfendertig jaar hier te zijn genesteld beter zou moeten weten wat een echte Bataaf bezielt. “We gaan er gewoon heen, t’is tweehonderd jaar, zoiets wil je toch meemaken!”. Oui.

Eenmaal bij het station aangekomen begint het: “Getver, de trein heeft vijftien minuten vertraging, moeten we nog bijna een halfuur wachten”. “ We kunnen ook naar de bus, het is maar tien minuten lopen”. En ja hoor, daar komt die haast gelijk aanrijden. Je verwacht niet dat je op zaterdagmorgen een bekende tegenkomt die je twintig minuten suf lult over zijn nieuwe vloerbedekking en lampen. Maar ja hoor, daar zit ie in die bus, dus je gaat beleefd achter hem zitten. Ik luister aandachtig naar de vloerbedekkingverhalen, hij twittert met een gezicht stijf van de spanning en even aardig als een gevangenisdeur. Op dat moment is Twitter of the essence, totdat ik tot mijn grote verbazing mijn twitteraar hoor zeggen “Ja hoor, ze heeft haar republikeinse idealen helemaal afgezworen. Zij wilde per se naar Scheveningen”. Dat ook nog.

Twee haltes voor de halte waar we oorspronkelijk zouden uitstappen wijst de gloednieuwe lampeneigenaar ons erop dat we daar gelijk kunnen overstappen op de bus die direct naar de grote gebeurtenis gaat. Na tien seconden twijfelen stappen we haastig uit, rennen naar de andere bus, die even een schijn van een stop maakt, die ik wel zie maar hij niet.  “Luuuuuul!!!” schalt het door de rustige Voorburgse straat. De bus rijdt uiteraard door. “Wat en lul!! Wat een aso!!!!” Een paar minder goed gekozen woorden kunnen je soms een halfuur wachten kosten.

Na veel getwitter arriveert de volgende bus en die missen we niet. Hooggespannen zenuwen naast me: “Ronald Plasterk en Lobke Zandstra zijn er al, er is iets in de kerk, we zijn te laaaaaaat!”. “We zijn helemaal niet te laat, de bus raakt steeds voller dus het zal wel nog even duren, toch?”. “Neeeee, op twitter zegt Ouafa Oualhadj dat het spektakel gaat beginnen en we zijn er nog lang niet!!”.  Het getwitter naast me bereikt maniakale proporties terwijl ik in alle rust overweeg de volgende1106BS Landing keer een muilkorf mee te nemen.

De bus is nu propvol en het kindje dat voor ons op vadersschoot zit zegt vrolijk: “over tien maanden ben ik jaaarig”. Dat is pas een positieve levenshouding. Was het maar besmettelijk. Eenmaal bij het Kurhaus volgen we het peloton passagiers dat de bus heeft uitgespuugd. Zij schijnen te weten waar het allemaal gaat gebeuren. Een mensenzee. Nederland op z’n gezelligst, op de vertrouwde geur van patat na.
En ja hoor, het gaat nog even duren voordat Huub Willem I van Oranje Stapel ons komt bevrijden want de zee is onstuimig en met zulke woeste golven kan er geen sloep aanlanden, zegt Twitter. “Ah bon?”. “Houd je mond! Je bent Française en die taal is op dit moment niet bepaald welkom; praat maar Spaans, als je moet”. “Hoezo Spaans, met Alva en zo, voel je je wel lekker. Ik praat gewoon Engels, dat volk heeft die Willem jarenlang asiel verleend, daar kan niemand iets tegen hebben”.

Na veel manoeuvres, veel wachten, veel golven, veel getwitter, kleddernatte voeten en veel Engels komt Prins Stapel eindelijk aan land. Niet per sloep. Hij is blijkbaar nooit op zee geweest, want hij stapt uit een vreemd soort tank. Hij wordt op handen gedragen naar een koets met lakeien, die morgen vast verkouden zullen zijn. Wat een pracht en praal. Eindelijk bevrijd van die rot Fransen.
“Hilarisch”, klinkt het achter me. En: “Ik wil ook acteur worden”. Huub I groet het dankbare volk. Mijn suède laarzen kunnen regelrecht naar de vuilnisbak: volledig doordrenkt van het zeewater. Maar er wordt niet meer getwitterd bij dit overweldigende moment; er wordt maniakaal gefotografeerd. Zo’n historisch moment moet wereldwijd gedeeld worden.

Op een gigantisch scherm kunnen we nu de koets door de Keizerstraat zien glijden, aan beide flanken vergezeld door in klederdracht uitgedoste Scheveningers. Huub I draagt een microfoontje onder zijn kin en spreekt de menigte toe. Ondertussen trotseren aan de kust indrukwekkende schepen van de koninklijke marine de golven en de luchtmacht vliegt de sterren van de hemel.
Ik lust nu wel een patatje, zegt de twitteraar. “Des frites?”

**************************
De tekening is van Elène Klaren

© 2014 Marie Muriel meer Marie Muriel - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
De landing: we gaan er gewoon heen! Marie Muriel
1106BZ HTMEindelijk is het weer zover, de grote dag is er.
“Zullen we erheen gaan of het op de televisie volgen?”vraag ik, die na vijfendertig jaar hier te zijn genesteld beter zou moeten weten wat een echte Bataaf bezielt. “We gaan er gewoon heen, t’is tweehonderd jaar, zoiets wil je toch meemaken!”. Oui.

Eenmaal bij het station aangekomen begint het: “Getver, de trein heeft vijftien minuten vertraging, moeten we nog bijna een halfuur wachten”. “ We kunnen ook naar de bus, het is maar tien minuten lopen”. En ja hoor, daar komt die haast gelijk aanrijden. Je verwacht niet dat je op zaterdagmorgen een bekende tegenkomt die je twintig minuten suf lult over zijn nieuwe vloerbedekking en lampen. Maar ja hoor, daar zit ie in die bus, dus je gaat beleefd achter hem zitten. Ik luister aandachtig naar de vloerbedekkingverhalen, hij twittert met een gezicht stijf van de spanning en even aardig als een gevangenisdeur. Op dat moment is Twitter of the essence, totdat ik tot mijn grote verbazing mijn twitteraar hoor zeggen “Ja hoor, ze heeft haar republikeinse idealen helemaal afgezworen. Zij wilde per se naar Scheveningen”. Dat ook nog.

Twee haltes voor de halte waar we oorspronkelijk zouden uitstappen wijst de gloednieuwe lampeneigenaar ons erop dat we daar gelijk kunnen overstappen op de bus die direct naar de grote gebeurtenis gaat. Na tien seconden twijfelen stappen we haastig uit, rennen naar de andere bus, die even een schijn van een stop maakt, die ik wel zie maar hij niet.  “Luuuuuul!!!” schalt het door de rustige Voorburgse straat. De bus rijdt uiteraard door. “Wat en lul!! Wat een aso!!!!” Een paar minder goed gekozen woorden kunnen je soms een halfuur wachten kosten.

Na veel getwitter arriveert de volgende bus en die missen we niet. Hooggespannen zenuwen naast me: “Ronald Plasterk en Lobke Zandstra zijn er al, er is iets in de kerk, we zijn te laaaaaaat!”. “We zijn helemaal niet te laat, de bus raakt steeds voller dus het zal wel nog even duren, toch?”. “Neeeee, op twitter zegt Ouafa Oualhadj dat het spektakel gaat beginnen en we zijn er nog lang niet!!”.  Het getwitter naast me bereikt maniakale proporties terwijl ik in alle rust overweeg de volgende1106BS Landing keer een muilkorf mee te nemen.

De bus is nu propvol en het kindje dat voor ons op vadersschoot zit zegt vrolijk: “over tien maanden ben ik jaaarig”. Dat is pas een positieve levenshouding. Was het maar besmettelijk. Eenmaal bij het Kurhaus volgen we het peloton passagiers dat de bus heeft uitgespuugd. Zij schijnen te weten waar het allemaal gaat gebeuren. Een mensenzee. Nederland op z’n gezelligst, op de vertrouwde geur van patat na.
En ja hoor, het gaat nog even duren voordat Huub Willem I van Oranje Stapel ons komt bevrijden want de zee is onstuimig en met zulke woeste golven kan er geen sloep aanlanden, zegt Twitter. “Ah bon?”. “Houd je mond! Je bent Française en die taal is op dit moment niet bepaald welkom; praat maar Spaans, als je moet”. “Hoezo Spaans, met Alva en zo, voel je je wel lekker. Ik praat gewoon Engels, dat volk heeft die Willem jarenlang asiel verleend, daar kan niemand iets tegen hebben”.

Na veel manoeuvres, veel wachten, veel golven, veel getwitter, kleddernatte voeten en veel Engels komt Prins Stapel eindelijk aan land. Niet per sloep. Hij is blijkbaar nooit op zee geweest, want hij stapt uit een vreemd soort tank. Hij wordt op handen gedragen naar een koets met lakeien, die morgen vast verkouden zullen zijn. Wat een pracht en praal. Eindelijk bevrijd van die rot Fransen.
“Hilarisch”, klinkt het achter me. En: “Ik wil ook acteur worden”. Huub I groet het dankbare volk. Mijn suède laarzen kunnen regelrecht naar de vuilnisbak: volledig doordrenkt van het zeewater. Maar er wordt niet meer getwitterd bij dit overweldigende moment; er wordt maniakaal gefotografeerd. Zo’n historisch moment moet wereldwijd gedeeld worden.

Op een gigantisch scherm kunnen we nu de koets door de Keizerstraat zien glijden, aan beide flanken vergezeld door in klederdracht uitgedoste Scheveningers. Huub I draagt een microfoontje onder zijn kin en spreekt de menigte toe. Ondertussen trotseren aan de kust indrukwekkende schepen van de koninklijke marine de golven en de luchtmacht vliegt de sterren van de hemel.
Ik lust nu wel een patatje, zegt de twitteraar. “Des frites?”

**************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2014 Marie Muriel
powered by CJ2