archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Na halve eeuw 6H-1 reünie Jack Luiten

2003BZ Reunie1
 
‘Begin er niet aan, want het leidt alleen maar tot teleurstellingen. Er zitten zeker klasgenoten tussen die je niet meer herkent.’ Soms heb je een stimulans uit je omgeving nodig om iets te gaan doen, waar je over twijfelt. Mijn vriend en klasgenoot Jan had het er al veel langer over. ‘Volgend jaar is het vijftig jaar geleden, dat wij op het toenmalige St.-Maartsenscollege in Voorburg ons HBS-A diploma kregen. Hoogste tijd om een reünie te organiseren’, zei hij opgewekt vanuit Drenthe, waar hij kort daarvoor was neergestreken.

Terug naar mei 1971. De eindexamens waren voorbij, de resultaten zouden in de lerarenkamer bekend worden gemaakt door Bocxe, onze klassenleraar en tevens docent Frans. Hij deed dat in stijl en op geheel eigen wijze, creatief en recht op zijn doel af. Klas 6H1 telde 24 leerlingen en twee van hen hadden het niet gehaald. En toen brak in de lerarenkamer de hel los, want de overige leerlingen dachten dat zij het allemaal wél hadden gehaald.

Dat was een misverstand, want er waren twee herexamens, waarvan één voor ondergetekende. Bovendien was ik naar verluidt een ‘bespreekgeval’, want onder het mondeling examen Duits was ik zo vrij geweest om een peuk op te steken. Mijn docent Verheijen pakte toen eerst een flinke sigaar uit het bekende glaasje op tafel. Hij moest drie keer flink trekken voordat ie goed brandde. Op van de zenuwen besloot ik hem te volgen, maar dan met een sigaret. Mijn docent zei er niks van, de gecommitteerde evenmin. Gelukkig liep het allemaal goed af, want twee dagen later kreeg ook ik m’n diploma.

Drie klasgenoten gingen, intussen is een halve eeuw verstreken, op zoek naar onze klasgenoten van toen. Dat leek vrij simpel, maar de praktijk bleek weerbarstiger. Alle registers werden opengetrokken. Van de site Schoolbank tot regionale kranten, van onze eigen middelbare school (‘Nee, we verstrekken geen privé-gegevens’) tot Facebook. En bellen, veel bellen. En waar we rekening mee hielden, gebeurde óók: één klasgenoot bleek al acht jaar terug te zijn overleden.

Vijftig jaar op een A4

In de aanloop naar de reünie kwam klasgenote Els op het lumineuze idee om alle aanmelders te vragen om op één A4 vijftig jaar van hun leven samen te vatten. Dan kon iedereen zich alvast een beetje inlezen en inleven. Sommigen bleken dat heel goed te beheersen, een samenvatting op maat. Anderen hadden wat meer ruimte nodig. Niettemin was het een fantastisch opstapje naar ‘de grote dag’, want van iedereen wist je toen alvast wát.

Van de 24 leerlingen waren er twee verhinderd en één ziek. Zes klasgenoten bleken helaas niet te achterhalen, alsof ze van de aardbodem verdwenen waren. Uiteindelijk kwamen veertien klasgenoten opdagen in een klein theater op een steenworp afstand van onze oude middelbare school. De spanning aan het begin van zo’n samenkomst is voelbaar. Enkele klasgenoten hebben elkaar tussentijds nog wel eens getroffen, toen de school weer een lustrumjubileum vierde.

Vijf gitaristen

Maar er zitten ook voor mij vijf of zes klasgenoten2003BZ Reunie2 tussen, die ik een halve eeuw niet meer heb gezien of gesproken. De een herken je direct, bij een ander moet je twee keer kijken en gissen. Nadat verwondering en verbazing langzaam vervlakken, wordt het een heel gemoedelijk en ontspannen weerzien. Compleet met een muzikaal intermezzo (we hadden, typisch jaren zestig, minstens vijf gitaristen in de klas) en een quizje met vragen uit die goede oude tijd. Bovenal was het uitermate gezellig, met ieder zijn of haar eigen verhaal.

Juist die eigen verhalen en die uitlopende levenswandelingen maakten deze reünie extra leuk. Want iedereen genoot zichtbaar, dat was óók af te zien aan een alleraardigste compilatie van foto’s en filmpjes, die medeorganisator Ton in elkaar had gezet. De reacties daarop waren net zo enthousiast als die op de reünie zelf.

Voltreffer

Het voorstel om ‘stukjes-vooraf’ te maken, bleek een voltreffer. Menigeen heeft ze later herlezen. Frans blikt terug: ‘Als je die bijdragen tot je laat doordringen, denk ik dat iedereen wel op een plek is gekomen waar je echt tevreden mee kunt zijn. Maar een rechte lijn was het lang niet altijd en dat is mij bijgebleven. Het sluitstuk van de geschreven stukjes gaat vaak over het huwelijksgeluk en de kleinkinderen. We zijn toch wel een gelukkige generatie, heb ik voor mezelf vastgesteld.’ Wat Frans trof was het niveau van vertrouwelijkheid, waarvoor de basis vijftig jaar eerder is gelegd in de gedeelde jaren op de middelbare school. Dát was voor hem de grootste meerwaarde van deze reünie.

Een paar maanden na de reünie geeft Els ruiterlijk toe, dat ze toen niet veel gemeen had met haar klasgenoten, vooral jongens. “Sommigen waren al wat ouder en duidelijk met heel andere dingen bezig dan ik. Mede door die levenslopen keek ik echt uit naar die reünie. Bij binnenkomst kwamen we een man tegen, grijs met baard. Geen idee wie dat was, het begon al lacherig. Maar hij wist ook niet wie ik was, dus we stonden quitte. Het bleek Fons te zijn. Binnen zag ik meteen Jan staan, niets veranderd, fijn om hem te zien. Die ervaring had ik bij meer oud-klasgenoten. Sommigen vond ik zelfs leuker dan vroeger! Bij anderen dacht ik bij mezelf: ‘hebben we echt bij elkaar in de klas gezeten? Weer anderen werden steeds bekender en het leek of de tussenliggende jaren wegvielen.’

Nieuw initiatief

Als het leven alweer geruime tijd z’n gewone gang heeft hernomen, denk je nog wel eens terug aan die geweldige reünie. De één heb je toen wat meer gesproken dan de ander. Maar dit was het dan. Je realiseert je natuurlijk ook dat het weer een tijd zal duren, voordat je elkaar weer tegenkomt. Áls het er ooit nog van komt. Alhoewel, de organisatoren spraken met elkaar af om de zieke te bezoeken (afspraak intussen nagekomen!) en om een nieuw, soortgelijk initiatief te nemen, zodra één of twee ‘onbekend gebleven’ klasgenoten hier of daar boven komen drijven. Wie weet.

---------

De foto's zijn geleverd door de auteur. Hij staat op beide foto's derde van rechts.



© 2022 Jack Luiten meer Jack Luiten - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Na halve eeuw 6H-1 reünie Jack Luiten
2003BZ Reunie1
 
‘Begin er niet aan, want het leidt alleen maar tot teleurstellingen. Er zitten zeker klasgenoten tussen die je niet meer herkent.’ Soms heb je een stimulans uit je omgeving nodig om iets te gaan doen, waar je over twijfelt. Mijn vriend en klasgenoot Jan had het er al veel langer over. ‘Volgend jaar is het vijftig jaar geleden, dat wij op het toenmalige St.-Maartsenscollege in Voorburg ons HBS-A diploma kregen. Hoogste tijd om een reünie te organiseren’, zei hij opgewekt vanuit Drenthe, waar hij kort daarvoor was neergestreken.

Terug naar mei 1971. De eindexamens waren voorbij, de resultaten zouden in de lerarenkamer bekend worden gemaakt door Bocxe, onze klassenleraar en tevens docent Frans. Hij deed dat in stijl en op geheel eigen wijze, creatief en recht op zijn doel af. Klas 6H1 telde 24 leerlingen en twee van hen hadden het niet gehaald. En toen brak in de lerarenkamer de hel los, want de overige leerlingen dachten dat zij het allemaal wél hadden gehaald.

Dat was een misverstand, want er waren twee herexamens, waarvan één voor ondergetekende. Bovendien was ik naar verluidt een ‘bespreekgeval’, want onder het mondeling examen Duits was ik zo vrij geweest om een peuk op te steken. Mijn docent Verheijen pakte toen eerst een flinke sigaar uit het bekende glaasje op tafel. Hij moest drie keer flink trekken voordat ie goed brandde. Op van de zenuwen besloot ik hem te volgen, maar dan met een sigaret. Mijn docent zei er niks van, de gecommitteerde evenmin. Gelukkig liep het allemaal goed af, want twee dagen later kreeg ook ik m’n diploma.

Drie klasgenoten gingen, intussen is een halve eeuw verstreken, op zoek naar onze klasgenoten van toen. Dat leek vrij simpel, maar de praktijk bleek weerbarstiger. Alle registers werden opengetrokken. Van de site Schoolbank tot regionale kranten, van onze eigen middelbare school (‘Nee, we verstrekken geen privé-gegevens’) tot Facebook. En bellen, veel bellen. En waar we rekening mee hielden, gebeurde óók: één klasgenoot bleek al acht jaar terug te zijn overleden.

Vijftig jaar op een A4

In de aanloop naar de reünie kwam klasgenote Els op het lumineuze idee om alle aanmelders te vragen om op één A4 vijftig jaar van hun leven samen te vatten. Dan kon iedereen zich alvast een beetje inlezen en inleven. Sommigen bleken dat heel goed te beheersen, een samenvatting op maat. Anderen hadden wat meer ruimte nodig. Niettemin was het een fantastisch opstapje naar ‘de grote dag’, want van iedereen wist je toen alvast wát.

Van de 24 leerlingen waren er twee verhinderd en één ziek. Zes klasgenoten bleken helaas niet te achterhalen, alsof ze van de aardbodem verdwenen waren. Uiteindelijk kwamen veertien klasgenoten opdagen in een klein theater op een steenworp afstand van onze oude middelbare school. De spanning aan het begin van zo’n samenkomst is voelbaar. Enkele klasgenoten hebben elkaar tussentijds nog wel eens getroffen, toen de school weer een lustrumjubileum vierde.

Vijf gitaristen

Maar er zitten ook voor mij vijf of zes klasgenoten2003BZ Reunie2 tussen, die ik een halve eeuw niet meer heb gezien of gesproken. De een herken je direct, bij een ander moet je twee keer kijken en gissen. Nadat verwondering en verbazing langzaam vervlakken, wordt het een heel gemoedelijk en ontspannen weerzien. Compleet met een muzikaal intermezzo (we hadden, typisch jaren zestig, minstens vijf gitaristen in de klas) en een quizje met vragen uit die goede oude tijd. Bovenal was het uitermate gezellig, met ieder zijn of haar eigen verhaal.

Juist die eigen verhalen en die uitlopende levenswandelingen maakten deze reünie extra leuk. Want iedereen genoot zichtbaar, dat was óók af te zien aan een alleraardigste compilatie van foto’s en filmpjes, die medeorganisator Ton in elkaar had gezet. De reacties daarop waren net zo enthousiast als die op de reünie zelf.

Voltreffer

Het voorstel om ‘stukjes-vooraf’ te maken, bleek een voltreffer. Menigeen heeft ze later herlezen. Frans blikt terug: ‘Als je die bijdragen tot je laat doordringen, denk ik dat iedereen wel op een plek is gekomen waar je echt tevreden mee kunt zijn. Maar een rechte lijn was het lang niet altijd en dat is mij bijgebleven. Het sluitstuk van de geschreven stukjes gaat vaak over het huwelijksgeluk en de kleinkinderen. We zijn toch wel een gelukkige generatie, heb ik voor mezelf vastgesteld.’ Wat Frans trof was het niveau van vertrouwelijkheid, waarvoor de basis vijftig jaar eerder is gelegd in de gedeelde jaren op de middelbare school. Dát was voor hem de grootste meerwaarde van deze reünie.

Een paar maanden na de reünie geeft Els ruiterlijk toe, dat ze toen niet veel gemeen had met haar klasgenoten, vooral jongens. “Sommigen waren al wat ouder en duidelijk met heel andere dingen bezig dan ik. Mede door die levenslopen keek ik echt uit naar die reünie. Bij binnenkomst kwamen we een man tegen, grijs met baard. Geen idee wie dat was, het begon al lacherig. Maar hij wist ook niet wie ik was, dus we stonden quitte. Het bleek Fons te zijn. Binnen zag ik meteen Jan staan, niets veranderd, fijn om hem te zien. Die ervaring had ik bij meer oud-klasgenoten. Sommigen vond ik zelfs leuker dan vroeger! Bij anderen dacht ik bij mezelf: ‘hebben we echt bij elkaar in de klas gezeten? Weer anderen werden steeds bekender en het leek of de tussenliggende jaren wegvielen.’

Nieuw initiatief

Als het leven alweer geruime tijd z’n gewone gang heeft hernomen, denk je nog wel eens terug aan die geweldige reünie. De één heb je toen wat meer gesproken dan de ander. Maar dit was het dan. Je realiseert je natuurlijk ook dat het weer een tijd zal duren, voordat je elkaar weer tegenkomt. Áls het er ooit nog van komt. Alhoewel, de organisatoren spraken met elkaar af om de zieke te bezoeken (afspraak intussen nagekomen!) en om een nieuw, soortgelijk initiatief te nemen, zodra één of twee ‘onbekend gebleven’ klasgenoten hier of daar boven komen drijven. Wie weet.

---------

De foto's zijn geleverd door de auteur. Hij staat op beide foto's derde van rechts.

© 2022 Jack Luiten
powered by CJ2