archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Herinneringen ophalen met David Nienke Nieuwenhuizen

1905BZ David
Zé Manel, de bareigenaar van Atabai in Barão de São João, was een man waar je van op aan kon. De ene dag had je ruzie met hem en de andere dag werd je in de watten gelegd. Hij hield erg van Jazz, dus in het café viel altijd fijne muziek te beluisteren. Coltrane, Jarrett, Monk en Miles waren favorieten. Om het weekend traden er op zaterdagavond goede bands op. Veel Braziliaanse Jazz was er te horen. De muzikanten kwamen meestal uit Portimão en omstreken. Er waren heel goede musici bij. Ik herinner me, onder andere, de saxofoon- en fluitspeler Matt Lester, de trompettist Hugo Alves, een zangeres die Ana heette en de toen jonge en veelzijdige gitarist, Tuniko Goulart, die nu met Cuca Roseta en Madonna optreedt. Ook de avonden met Zé Manel Martins (van de Birimbar in Portimão) en Beto Kalulo waren spraakmakend. Af en toe traden er plaatselijke coryfeeën op, zoals Josefien, Gabriëlla, Don en Tineke, en vele anderen.  Op al die avonden werd er gedanst tot in de vroege uurtjes. Het café was in de wijde omtrek bekend, dus het was op die avonden gezellig druk.
 
David uit Zaandam

Het was in Atabai dat ik aan de praat raakte met een Hollander. Ik hoorde een licht Zaans accent, dus ik moest als oud-Zaankanter in ieder geval wel een vriend of familielid van hem kennen. De jonge man kon hele strofen, zo niet een heel gedicht uit het hoofd declameren. Ik die daar een grote bewondering voor heb, herinnerde me ineens een jongen uit mijn klas op de Zaandamse HBS die met dezelfde stem tijdens de afsluiting van een trimester een Frans gedicht had voorgedragen. Ik vroeg naar zijn achternaam en ja hoor, ik kende zijn vader. Een appel valt niet ver van de (Bos)boom. 
We werden vrienden. Hij kon in die tijd, gezien zijn werk, makkelijk lange tijd in Portugal doorbrengen en woonde dan ieder jaar een aantal maanden in Barão. Daar ontmoetten we elkaar in de ochtend bij de koffie, in café Centraal van Zé Alfons. Ook aten en dronken we vaak met een groep gezamenlijke vrienden in één van de vele andere restaurants in het dorp. De avonden brachten we door in Atabai.

Mijn vriendin Monika organiseerde graag culturele avonden en bij al die evenementen, die ik mee moest helpen organiseren, konden we ook altijd rekenen op de steun en medewerking van David. Ik herinner me filmavonden en avonden waarop iedereen uit het dorp zijn of haar eigen kunnen mocht tonen. Het dorp van weleer is, waarschijnlijk ook een beetje door dit soort evenementen uitgegroeid tot het cultureelste dorp in de Algarve. Maar wat zou ik, oude taart, graag die tijd van toen opnieuw beleven. Echter, het leven verandert per generatie en gaat door op eigen wijze, en dat is maar goed ook.
 
David kan zich jammer genoeg in deze tijd niet meer zo makkelijk vrij maken. Maar deze oktober verbleef hij op zijn oude stek in de Zuidwestelijke hoek van de Algarve. Gelukkig was hij zijn oude maatje, die nu in de Zuidoostelijke hoek woont, niet vergeten en kwam hij me bezoeken voor een aantal dagen.
Oude herinneringen werden opgehaald en oude vrienden, nog levend of al overleden, kwamen ter sprake. Ook een gezamenlijke reis die we met onze dierbare vriendin Sofia naar Marokko maakten werd weer herbeleefd. We maakten die reis met haar in een oude Eend. Om hem aan de praat te krijgen hield ze de uiteinden van twee draadjes tegen elkaar. Dat mocht de p(r)et niet drukken, want in geen enkele auto zit je zo comfortabel als in een Eend en we deden er naar mijn idee niet eens zo lang over om van Barão naar Algeciras te komen. Daar zochten we, in onze ogen, een veilige plek voor de Eend en namen de boot naar Tanger. We sliepen daar in het eerste het beste groezelige hotel dat we zagen. Ik sliep best, de andere twee klaagden de volgende morgen over de veroorzakers van de jeuk die zij hadden gevoeld in bed.

Chefchaouen in Marokko

Met de bus reden we die dag naar Chefchaouen. We namen onze intrek in een kleurrijk hotelletje dat me bij eerdere bezoeken goed was bevallen. Na de tassen gedumpt te hebben liepen we rond in het wit met blauw en groen gepleisterde, schilderachtige stadje. We marchandeerden met de handelaren van het handwerk, zoals sieraden, uitgesneden houtwerk, prachtig geweven kleden en andere snuisterijen. Ook bezochten we de cascaden waar de huisvrouwen hun karpetten wasten en spoelden. 
De laatste nacht in het schattige Marokkaanse hotelletje werd ik echter wakker van blaffende honden, krakende ramen, schuddende muren en een schuddend bed. Mijn gedachte ging uit naar een vluchtende inbreker, die betrapt was door honden en een veilig heenkomen had gezocht onder mijn bed. Maar na inspectie, lag er niemand onder dus moest er een andere oorzaak van het fenomeen gezocht worden. Ik moest ineens ook erg nodig plassen en vond op de gang een hevig geschrokken vrouw die het had over een aardbeving. De volgende dag hoorden we dat er op dertig kilometer afstand verschillende doden waren gevallen bij het instorten van huizen en gebouwen. Veel tijd om daar bij stil te staan hadden we niet, we moesten de boot halen. Toen we aan wal kwamen in Algeciras was de Eend onherkenbaar. Er hingen doeken voor de ramen en de deuren waren opengebroken. Binnen stonk het verschrikkelijk. Het moest een junk zijn geweest die in de auto vertoefd had. Naast resten van etenswaren had hij/zij ook een paar flessen met urine achtergelaten. De doeken waren in de achterbak gevonden. Als de auto niet de losse start-draadjes had gehad zouden we die waarschijnlijk niet meer hebben teruggevonden. Maar nu konden we, na een provisorische schoonmaak en een reparatie bij de eerstvolgende garage (gelukkig was Sofia verzekerd), weer veilig terug naar Barão in onze Eend.

----------
De eend is ontworpen door Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com


© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Herinneringen ophalen met David Nienke Nieuwenhuizen
1905BZ David
Zé Manel, de bareigenaar van Atabai in Barão de São João, was een man waar je van op aan kon. De ene dag had je ruzie met hem en de andere dag werd je in de watten gelegd. Hij hield erg van Jazz, dus in het café viel altijd fijne muziek te beluisteren. Coltrane, Jarrett, Monk en Miles waren favorieten. Om het weekend traden er op zaterdagavond goede bands op. Veel Braziliaanse Jazz was er te horen. De muzikanten kwamen meestal uit Portimão en omstreken. Er waren heel goede musici bij. Ik herinner me, onder andere, de saxofoon- en fluitspeler Matt Lester, de trompettist Hugo Alves, een zangeres die Ana heette en de toen jonge en veelzijdige gitarist, Tuniko Goulart, die nu met Cuca Roseta en Madonna optreedt. Ook de avonden met Zé Manel Martins (van de Birimbar in Portimão) en Beto Kalulo waren spraakmakend. Af en toe traden er plaatselijke coryfeeën op, zoals Josefien, Gabriëlla, Don en Tineke, en vele anderen.  Op al die avonden werd er gedanst tot in de vroege uurtjes. Het café was in de wijde omtrek bekend, dus het was op die avonden gezellig druk.
 
David uit Zaandam

Het was in Atabai dat ik aan de praat raakte met een Hollander. Ik hoorde een licht Zaans accent, dus ik moest als oud-Zaankanter in ieder geval wel een vriend of familielid van hem kennen. De jonge man kon hele strofen, zo niet een heel gedicht uit het hoofd declameren. Ik die daar een grote bewondering voor heb, herinnerde me ineens een jongen uit mijn klas op de Zaandamse HBS die met dezelfde stem tijdens de afsluiting van een trimester een Frans gedicht had voorgedragen. Ik vroeg naar zijn achternaam en ja hoor, ik kende zijn vader. Een appel valt niet ver van de (Bos)boom. 
We werden vrienden. Hij kon in die tijd, gezien zijn werk, makkelijk lange tijd in Portugal doorbrengen en woonde dan ieder jaar een aantal maanden in Barão. Daar ontmoetten we elkaar in de ochtend bij de koffie, in café Centraal van Zé Alfons. Ook aten en dronken we vaak met een groep gezamenlijke vrienden in één van de vele andere restaurants in het dorp. De avonden brachten we door in Atabai.

Mijn vriendin Monika organiseerde graag culturele avonden en bij al die evenementen, die ik mee moest helpen organiseren, konden we ook altijd rekenen op de steun en medewerking van David. Ik herinner me filmavonden en avonden waarop iedereen uit het dorp zijn of haar eigen kunnen mocht tonen. Het dorp van weleer is, waarschijnlijk ook een beetje door dit soort evenementen uitgegroeid tot het cultureelste dorp in de Algarve. Maar wat zou ik, oude taart, graag die tijd van toen opnieuw beleven. Echter, het leven verandert per generatie en gaat door op eigen wijze, en dat is maar goed ook.
 
David kan zich jammer genoeg in deze tijd niet meer zo makkelijk vrij maken. Maar deze oktober verbleef hij op zijn oude stek in de Zuidwestelijke hoek van de Algarve. Gelukkig was hij zijn oude maatje, die nu in de Zuidoostelijke hoek woont, niet vergeten en kwam hij me bezoeken voor een aantal dagen.
Oude herinneringen werden opgehaald en oude vrienden, nog levend of al overleden, kwamen ter sprake. Ook een gezamenlijke reis die we met onze dierbare vriendin Sofia naar Marokko maakten werd weer herbeleefd. We maakten die reis met haar in een oude Eend. Om hem aan de praat te krijgen hield ze de uiteinden van twee draadjes tegen elkaar. Dat mocht de p(r)et niet drukken, want in geen enkele auto zit je zo comfortabel als in een Eend en we deden er naar mijn idee niet eens zo lang over om van Barão naar Algeciras te komen. Daar zochten we, in onze ogen, een veilige plek voor de Eend en namen de boot naar Tanger. We sliepen daar in het eerste het beste groezelige hotel dat we zagen. Ik sliep best, de andere twee klaagden de volgende morgen over de veroorzakers van de jeuk die zij hadden gevoeld in bed.

Chefchaouen in Marokko

Met de bus reden we die dag naar Chefchaouen. We namen onze intrek in een kleurrijk hotelletje dat me bij eerdere bezoeken goed was bevallen. Na de tassen gedumpt te hebben liepen we rond in het wit met blauw en groen gepleisterde, schilderachtige stadje. We marchandeerden met de handelaren van het handwerk, zoals sieraden, uitgesneden houtwerk, prachtig geweven kleden en andere snuisterijen. Ook bezochten we de cascaden waar de huisvrouwen hun karpetten wasten en spoelden. 
De laatste nacht in het schattige Marokkaanse hotelletje werd ik echter wakker van blaffende honden, krakende ramen, schuddende muren en een schuddend bed. Mijn gedachte ging uit naar een vluchtende inbreker, die betrapt was door honden en een veilig heenkomen had gezocht onder mijn bed. Maar na inspectie, lag er niemand onder dus moest er een andere oorzaak van het fenomeen gezocht worden. Ik moest ineens ook erg nodig plassen en vond op de gang een hevig geschrokken vrouw die het had over een aardbeving. De volgende dag hoorden we dat er op dertig kilometer afstand verschillende doden waren gevallen bij het instorten van huizen en gebouwen. Veel tijd om daar bij stil te staan hadden we niet, we moesten de boot halen. Toen we aan wal kwamen in Algeciras was de Eend onherkenbaar. Er hingen doeken voor de ramen en de deuren waren opengebroken. Binnen stonk het verschrikkelijk. Het moest een junk zijn geweest die in de auto vertoefd had. Naast resten van etenswaren had hij/zij ook een paar flessen met urine achtergelaten. De doeken waren in de achterbak gevonden. Als de auto niet de losse start-draadjes had gehad zouden we die waarschijnlijk niet meer hebben teruggevonden. Maar nu konden we, na een provisorische schoonmaak en een reparatie bij de eerstvolgende garage (gelukkig was Sofia verzekerd), weer veilig terug naar Barão in onze Eend.

----------
De eend is ontworpen door Petra Busstra
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2