archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Het ging niet over rozen Claude Aendenboom

1412BZ Claude zonder snorToen ik nog een kleuter was hoorde ik mijn vader, terwijl hij zich scheerde, opgewekt meezingen met het bekende liedje van Jacques Brel: Rosa rosa rosam ... Ik vroeg vader waarover dit liedje eigenlijk ging. Hij vertelde dat Brel over de Latijnse verbuiging van rosa zong. Ooit had vader deze verbuiging in een streng paterscollege mogen studeren.

Ik keek op naar mijn pa wiens leven niet bepaald over rozen ging. Gelukkig kon hij trots zijn op mijn broer Tom en ik: ik werd in het eerste leerjaar de primus van de klas, Tom eveneens, wat later in de humaniora.
Toen ik op mijn twaalfde besloten had om Latijn-Grieks te gaan studeren, moedigde vader me dan ook aan. Ik was vroegtijdig rijp geworden en om mij nog ouder te doen lijken, had ik reeds een snorretje laten groeien. Mijn klasgenoten concludeerden dat ik een klas gedubbeld had.

En je mag drie keer raden wat ik na de eerste schooldag uit mijn hoofd moest leren, jawel: de verbuiging van rosa.

Toen ik een succesvol collegejaar achter de rug had, fietste ik tijdens de zomervakantie naar Brussel om daar bij vader te logeren. Zoals altijd zouden wij enkele musea bezoeken. Op een mooie ochtend bij een kopje koffie, begon vader uitvoerig over zijn ups and downs te vertellen; ik luisterde aandachtig.

Plots stond vader op, haalde zijn scheergerief boven en grinnikte: En nu ga je dat lelijk snorretje van jou afscheren hé! Ik aarzelde even maar glimlachte tenslotte: 'Ok pa, alleen als jij Rosa, rosa, rosam zingt!'
'Ok Clo-clo !' stemde hij in en zong uit volle borst: rosa rosa rosam ...

En ik bedacht: soms gaat het leven wél over rozen!

Rosa, rosa, rosam

-----
Het plaatje is een oudje van Henk Klaren, licht aangepast.


© 2017 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Het ging niet over rozen Claude Aendenboom
1412BZ Claude zonder snorToen ik nog een kleuter was hoorde ik mijn vader, terwijl hij zich scheerde, opgewekt meezingen met het bekende liedje van Jacques Brel: Rosa rosa rosam ... Ik vroeg vader waarover dit liedje eigenlijk ging. Hij vertelde dat Brel over de Latijnse verbuiging van rosa zong. Ooit had vader deze verbuiging in een streng paterscollege mogen studeren.

Ik keek op naar mijn pa wiens leven niet bepaald over rozen ging. Gelukkig kon hij trots zijn op mijn broer Tom en ik: ik werd in het eerste leerjaar de primus van de klas, Tom eveneens, wat later in de humaniora.
Toen ik op mijn twaalfde besloten had om Latijn-Grieks te gaan studeren, moedigde vader me dan ook aan. Ik was vroegtijdig rijp geworden en om mij nog ouder te doen lijken, had ik reeds een snorretje laten groeien. Mijn klasgenoten concludeerden dat ik een klas gedubbeld had.

En je mag drie keer raden wat ik na de eerste schooldag uit mijn hoofd moest leren, jawel: de verbuiging van rosa.

Toen ik een succesvol collegejaar achter de rug had, fietste ik tijdens de zomervakantie naar Brussel om daar bij vader te logeren. Zoals altijd zouden wij enkele musea bezoeken. Op een mooie ochtend bij een kopje koffie, begon vader uitvoerig over zijn ups and downs te vertellen; ik luisterde aandachtig.

Plots stond vader op, haalde zijn scheergerief boven en grinnikte: En nu ga je dat lelijk snorretje van jou afscheren hé! Ik aarzelde even maar glimlachte tenslotte: 'Ok pa, alleen als jij Rosa, rosa, rosam zingt!'
'Ok Clo-clo !' stemde hij in en zong uit volle borst: rosa rosa rosam ...

En ik bedacht: soms gaat het leven wél over rozen!

Rosa, rosa, rosam

-----
Het plaatje is een oudje van Henk Klaren, licht aangepast.
© 2017 Claude Aendenboom
powered by CJ2