archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Een verhaal met een open einde Reinier van Delden

1317BZ VraagtekenEr kwam een man de straat in rijden.
In z’n Ford Capri.
Halverwege stopte hij.
Stapte uit.
Liep naar zijn achterbak.
Haalde er een blik bier uit.
Trok het lipje los.
En zette het aan zijn mond.
Hij ging het op een zuipen zetten.
Was daar vermoedelijk al enige tijd eerder mee begonnen.

Hij had er duidelijk de tering in.
Leunde tegen zijn auto.
Brabbelde wat.
Een andere auto kwam aangereden.
Parkeerde die achter die van hem.
Er stapten vier gasten uit.
Van die portierachtige types.
Nu staat er iets te gebeuren, bedacht ik mij.
Een afrekening in het criminele circuit.
Een scene uit een film.
Maar dan wel een Nederlandse.
Het lag er eigenlijk te dik bovenop.
Dat is ook de reden waarom ik afhaakte.
Of althans, die neiging had ik.

Ik wou eigenlijk doorzappen.
Maar dit was serieus.
Dit was echt.
Door een gaatje in het glas-in-loodraam aanschouwde ik het tafereel, wat zich onder mijn neus voltrok.
Zou ik getuige worden van een schietpartij?
Een wild west vertoning?
De spanning werd mij iets teveel.
Hier had ik geen zin in.
Moest ik misschien 112 bellen?
Was dat niet mijn burgerplicht geweest?
Ik keerde mij om.
Nam de trap naar boven.
Dacht na over de mogelijke afloop.
Ik lees het wel in de krant.

Zie het wel op tv.
Ik ging er nogal laks mee om, vond ik zelf.
Voelde mij daar tegelijkertijd ook weer schuldig over.
Ik dacht na over wat ik tegen de politie zou zeggen, mochten ze mij als getuige oproepen.
Of zou ik mij van het geheel afzijdig houden?
Er gewoon niks mee te maken willen hebben.
Boven aan de trap bleef ik nog even staan.
Ik probeerde er nog wat van mee te krijgen.
Ik kon vaag de contouren van bewegende mannen herkennen.
Heel even dacht ik dat er één naar zijn pistool greep.
Maar dat kan zich zomaar in mijn hoofd hebben afgespeeld?
Dit natuurlijk gevoed door alles wat je in de media meekrijgt.
Dat gaat een eigen leven leiden.
En beïnvloedt je onbewust.

Ik besloot toch maar naar mijn kamer te gaan.
Dacht er daar nog even over na.
Stak mijn hoofd zelfs uit het raam.
Om te kijken of ik soms wat hoorde.
Ik hoorde niks.
Ik zag niets.
Het was een verhaal met een open einde.
Dat gelukkig met een sisser afliep.

-----------------
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren


© 2016 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Een verhaal met een open einde Reinier van Delden
1317BZ VraagtekenEr kwam een man de straat in rijden.
In z’n Ford Capri.
Halverwege stopte hij.
Stapte uit.
Liep naar zijn achterbak.
Haalde er een blik bier uit.
Trok het lipje los.
En zette het aan zijn mond.
Hij ging het op een zuipen zetten.
Was daar vermoedelijk al enige tijd eerder mee begonnen.

Hij had er duidelijk de tering in.
Leunde tegen zijn auto.
Brabbelde wat.
Een andere auto kwam aangereden.
Parkeerde die achter die van hem.
Er stapten vier gasten uit.
Van die portierachtige types.
Nu staat er iets te gebeuren, bedacht ik mij.
Een afrekening in het criminele circuit.
Een scene uit een film.
Maar dan wel een Nederlandse.
Het lag er eigenlijk te dik bovenop.
Dat is ook de reden waarom ik afhaakte.
Of althans, die neiging had ik.

Ik wou eigenlijk doorzappen.
Maar dit was serieus.
Dit was echt.
Door een gaatje in het glas-in-loodraam aanschouwde ik het tafereel, wat zich onder mijn neus voltrok.
Zou ik getuige worden van een schietpartij?
Een wild west vertoning?
De spanning werd mij iets teveel.
Hier had ik geen zin in.
Moest ik misschien 112 bellen?
Was dat niet mijn burgerplicht geweest?
Ik keerde mij om.
Nam de trap naar boven.
Dacht na over de mogelijke afloop.
Ik lees het wel in de krant.

Zie het wel op tv.
Ik ging er nogal laks mee om, vond ik zelf.
Voelde mij daar tegelijkertijd ook weer schuldig over.
Ik dacht na over wat ik tegen de politie zou zeggen, mochten ze mij als getuige oproepen.
Of zou ik mij van het geheel afzijdig houden?
Er gewoon niks mee te maken willen hebben.
Boven aan de trap bleef ik nog even staan.
Ik probeerde er nog wat van mee te krijgen.
Ik kon vaag de contouren van bewegende mannen herkennen.
Heel even dacht ik dat er één naar zijn pistool greep.
Maar dat kan zich zomaar in mijn hoofd hebben afgespeeld?
Dit natuurlijk gevoed door alles wat je in de media meekrijgt.
Dat gaat een eigen leven leiden.
En beïnvloedt je onbewust.

Ik besloot toch maar naar mijn kamer te gaan.
Dacht er daar nog even over na.
Stak mijn hoofd zelfs uit het raam.
Om te kijken of ik soms wat hoorde.
Ik hoorde niks.
Ik zag niets.
Het was een verhaal met een open einde.
Dat gelukkig met een sisser afliep.

-----------------
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
© 2016 Reinier van Delden
powered by CJ2