archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
The road to Blueberry Hill Claude Aendenboom

1007BZ Blueberry
In de lente van 1988 was ik net achttien geworden en ik droomde passioneel van een carrière als filmacteur, een typische jongensdroom dus. Mijn vriendin Evelyn was hiervan op de hoogte maar schatte mijn kansen niet erg hoog in. Toch kwam zij als eerste aanzetten met een advertentie uit de krant: 'Figuranten gezocht voor de film Blueberry Hill met Robbe De Hert als regisseur.'

Zonder aarzelen contacteerde ik de producenten. Zo werd ik uitgenodigd om auditie te komen doen. Enkele dagen later stond ik in de toenmalige BRT-TV-studio's vol spanning te wachten in een lange rij van merendeels jonge mensen die ook hun kans wilden wagen. Het zou een (melige) jeugdfilm worden. Om de tijd wat te verdrijven babbelde ik met een zekere John, een jongeman van mijn leeftijd.

Na enige tijd hoorde ik plots mijn naam omroepen waarbij ik verzocht werd om mij dadelijk bij de regieassistenten te presenteren. 'Veel geluk met je auditie', hoorde ik John nog zeggen die al even verwonderd was als mij over deze plotselinge oproep. In de auditieruimte zaten drie vrouwelijke assistentes. Ze keken mij tamelijk vreemd aan.
' Ben jij familie van onze hoofdrolspeler Frank Aendenboom? ' vroeg er ééntje met een nieuwsgierige flonkering in haar ogen.'
' Ja dat klopt ', hoorde ik mezelf zeggen maar eigenlijk had ik nog nooit van die man gehoord.
'Ok Claude dan hoef je geen auditie te doen hoor, je krijgt een rolletje als matroos én als danspartner in de discotheekscène. Tot later en veel succes.

Opgelucht en opgewonden keerde ik weer naar huis: mijn filmcarrière zou nu van start gaan.

Achteraf bleek dat mijn rolletjes in de film van geringe betekenis waren, ik kwam nauwelijks in beeld. Eerlijk gezegd kreeg ik hoe langer hoe meer een hekel aan heel dat figurantengedoe: overdreven geschminkt worden, je omkleden en wachten, vooral veel wachten...tot er eindelijk actie komt.

Mijn jongensdroom werd een irritante nachtmerrie...the road to Nowhere!
 
************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2013 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
The road to Blueberry Hill Claude Aendenboom
1007BZ Blueberry
In de lente van 1988 was ik net achttien geworden en ik droomde passioneel van een carrière als filmacteur, een typische jongensdroom dus. Mijn vriendin Evelyn was hiervan op de hoogte maar schatte mijn kansen niet erg hoog in. Toch kwam zij als eerste aanzetten met een advertentie uit de krant: 'Figuranten gezocht voor de film Blueberry Hill met Robbe De Hert als regisseur.'

Zonder aarzelen contacteerde ik de producenten. Zo werd ik uitgenodigd om auditie te komen doen. Enkele dagen later stond ik in de toenmalige BRT-TV-studio's vol spanning te wachten in een lange rij van merendeels jonge mensen die ook hun kans wilden wagen. Het zou een (melige) jeugdfilm worden. Om de tijd wat te verdrijven babbelde ik met een zekere John, een jongeman van mijn leeftijd.

Na enige tijd hoorde ik plots mijn naam omroepen waarbij ik verzocht werd om mij dadelijk bij de regieassistenten te presenteren. 'Veel geluk met je auditie', hoorde ik John nog zeggen die al even verwonderd was als mij over deze plotselinge oproep. In de auditieruimte zaten drie vrouwelijke assistentes. Ze keken mij tamelijk vreemd aan.
' Ben jij familie van onze hoofdrolspeler Frank Aendenboom? ' vroeg er ééntje met een nieuwsgierige flonkering in haar ogen.'
' Ja dat klopt ', hoorde ik mezelf zeggen maar eigenlijk had ik nog nooit van die man gehoord.
'Ok Claude dan hoef je geen auditie te doen hoor, je krijgt een rolletje als matroos én als danspartner in de discotheekscène. Tot later en veel succes.

Opgelucht en opgewonden keerde ik weer naar huis: mijn filmcarrière zou nu van start gaan.

Achteraf bleek dat mijn rolletjes in de film van geringe betekenis waren, ik kwam nauwelijks in beeld. Eerlijk gezegd kreeg ik hoe langer hoe meer een hekel aan heel dat figurantengedoe: overdreven geschminkt worden, je omkleden en wachten, vooral veel wachten...tot er eindelijk actie komt.

Mijn jongensdroom werd een irritante nachtmerrie...the road to Nowhere!
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2013 Claude Aendenboom
powered by CJ2