‘Vriendschap’ – dat was het sleutelwoord. Een vriend stuurde de link naar mijn man. Een makkelijke manier om met je vrienden contact te onderhouden, dacht hij. Net zoiets als de internet-discussiegroepen over muziek waar hij ook bij zit. Hij meldde zich meteen aan en adviseerde mij dat ook te doen. ‘Twoo’ heette de site.

Mijn man – naïef – zette zichzelf erop met zijn eigen naam, leeftijd en foto.

Mij leek het verstandiger om een andere voornaam te bedenken, een tikje exotischer, met een grappige foto erbij van vijf jaar geleden, en ook nog eens tien jaar van mijn leeftijd af te liegen. En dan maar eens zien wat er ging gebeuren.

Mijn man zat stiekem te wachten tot Mylène Demongeot zich zou melden (de domste BB-kloon van toen). Maar hij kreeg portretjes van de afschuwelijkste kortgeknipte, brildragende oudere dames. Dat was behoorlijk schrikken – en niet de bedoeling natuurlijk.

Bij mij stroomden de mannen binnen. Zeker wel tien per dag. Sommigen kaal, de meesten grijs, een enkele met ontbloot bovenlijf – zou die zich echt verbeelden dat hij een aantrekkelijke adonis is? Eentje stuurde een foto van zichzelf met een gitaar. Dat sprak me nog wel aan, maar die kwam helaas uit Brabant.

Er zaten teksten bij als ‘leuk snoetje’ of ‘mooi koppie’ en opvallend veel mannen maakten fouten in het Nederlands. De meesten noemden zich Jan of Chris of Gerrit – Hollandse jongens van stavast, leek de suggestie, maar er zaten ook enge griezels bij en vreselijke proleten. Het zij zo. Het bleef giechelen om een onbedoeld avontuur zonder verdere gevolgen.

Tot zich een op het oog echt interessante, aantrekkelijke man aanbood. Eentje met wie ik wel eens een geheim afspraakje zou kunnen overwegen, en met wie ik minstens wel leuke e-mails zou willen uitwisselen. Maar om zo ver te komen vroeg de site mij eerst meer informatie over mezelf. Wat is mijn lievelingsgerecht? Waar ga ik graag heen met vakantie? Ben ik sportief of rustig? Hou ik van lezen? Zo ja, wat is mijn favoriete boek?

Allemaal vragen die me nogal onbenullig leken, maar die ik toch niet zomaar wilde beantwoorden. Het zette mij wel aan het denken. Wat zou ík van een man verwachten? Aan welke eisen zou de ideale HIJ moeten voldoen?

Om te beginnen moet hij een echte man zijn en die heeft een echte auto – ik bedoel niet een Clio of zo. Verder is hij natuurlijk een man van de wereld: hij weet de weg in steden als Parijs, Londen, Berlijn en New York. Hij moet ook makkelijk Frans, Duits en Engels spreken, en liefst ook nog een beetje Spaans en Italiaans (Mandarijn niet nodig vooralsnog).

Hij is een muziekliefhebber met verstand van jazz, maar hij moet ook houden van Bach en Mozart, en liefst ook nog van de Rolling Stones en Bob Dylan. En hij moet natuurlijk een brede algemene ontwikkeling hebben, de wereldliteratuur gelezen, alle goede films gezien. Ook dient hij van lekker eten te houden, een Frans menu te kunnen lezen en een wijn te kunnen kiezen. Toch mag hij geen patser zijn, maar is hij een gewone leuke jongen gebleven.

Dat is nogal wat, leek me zo.

Terwijl ik nog verder zat te puzzelen over de eisen die ik aan een man zou stellen en me afvroeg of zo iemand wel zou bestaan, bedacht ik dat ik er eigenlijk maar één kende die precies aan mijn profiel voldeed: die sukkel die daar in een totaal verkeerde afgeknipte spijkerbroek op de bank met een sigaar in zijn hoofd naar Sport in Beeld zat te kijken. Toch even slikken.

Adieu dating site. Terug naar de realiteit.

 

***************************************

Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com