archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Patsers! Debby Kowsoleea

0708BZ Patsers
Waarom heb ik toch zo’n pesthekel aan mensen die luidkeels verkondigen dat ze ‘zo’n fantastisch leven hebben’ dan wel ‘zo lekker in hun vel zitten’? Vooral damesbladen en omroepgidsen staan vol interviews met lieden die het helemaal voor elkaar zeggen te hebben – en krijgen ze een keer een tegenslag dan gaan ze die met zo’n diep geestelijk inzicht te lijf dat ze binnen de kortste keren nog lekkerder in hun vel zitten dan daarvoor. (In de trant van ‘als God een deur sluit, opent-Ie een venster’ en ‘door Lijden Gelouterd.’) Ook discussieforums op het internet worden volgejubeld door positivelingen die naar eigen zeggen een intens bevredigend en uitgebalanceerd bestaan hebben als: werkende moeder, niet werkende moeder, werkende vader, niet werkende vader, alleenstaande, gehuwde, dikkerd, mager scharminkel, man, vrouw, oudere, jongere, et cetera, et cetera. Alles eigen verdienste uiteraard: een kwestie van de juiste keuzes maken. Iedereen kan gelukkig worden. Als je maar wilt!

Misschien ligt het aan mijn karakterstructuur, maar deze nadrukkelijke ‘sichselbst bejahers’ beuren me niet op. Ze maken me eerder neerslachtig.
Ik ben er namelijk ten diepste van overtuigd dat het leven vaker niet leuk is dan wel en wie het tegendeel beweert verdenk ik ervan óf zichzelf moed in te schreeuwen óf anderen de ogen uit te willen steken.

Er zijn ziekte en dood. Als je zelf niet de klos bent, overkomt het wel iemand in je naaste omgeving. En altijd op zo’n ongelukkig moment: loop je net opgewekt door het huis te fluiten omdat er eens een keer iets meezit – belastingvoordeeltje, belangrijke literaire prijs gekregen, vervelende chef eindelijk weggepromoveerd – gaat de telefoon en je zuster vertelt dat ze kanker heeft. Mag het sterven en creperen om me heen even een tijdje ophouden, God? Nee, dat mag dus niet en ik waarschuw alvast: iedere dag dat je ouder wordt wordt het erger, totdat het jouw beurt is om andermans humeur te bederven met je eindigheid.
Je leeft alleen. Dat is niet leuk. Het kost vervelend veel energie om vierentwintig uur van de dag verantwoordelijk te zijn voor je eigen leven en die verantwoordelijkheid nooit eens op iemand anders af te kunnen schuiven. Het is niet prettig dat er nooit eens iemand toch ongevraagd een bord eten voor je neer zet als je geen zin hebt om te koken. Het is zó vermoeiend om eerst vijf uur lang op een verkeerd feestje briljant en stralend te moeten rondlopen voor je eens een keer lekker kunt neuken, dat je er meestal maar vanaf ziet. En, toppunt van eenzaamheid: je rothumeur nooit eens ongestraft op een ander af kunnen reageren.

Je bent getrouwd. Dat is ook niet leuk. Minstens vijf keer per dag wreekt zich het feit dat niemand precies is zoals jij. En waarom eigenlijk niet? Wat is er nu logischer dan dat de suikerpot naast de peper en het zout in het keukenkastje staat en niet naast de koffiekopjes in het dressoir? Waarom moet je liefste overigens altijd thuiskomen en een zwaarwichtig betoog af beginnen te steken over een misgelopen order als je je net comfortabel op de bank hebt geïnstalleerd om naar een slechte film op RTL8 te gaan kijken? Waarom kan die liefste trouwens nooit eens een tijdje ingeruild worden voor een óók lief maar wat minder vermoeiend exemplaar?

Je hebt kinderen. ‘‘t Is leuk spul mien jong, maar ’t zijn handenbindertjes,’ feliciteerde Martin van Amerongen ooit een van zijn medewerkers hartelijk met diens nieuwe aanwinst. Ze binden nog wel meer ook dan handen. Een blinddoek voor je ogen bijvoorbeeld, zodat je uit pure ouderliefde maar niet kunt inzien wat een ongelooflijke etter je op de wereld gezet hebt. Klachten van onderwijzers, getergde buren, de wijkpolitie, er begint pas wat tot je door te dringen als je je bloedje met een kaal hoofd en een Lonsdale-trui aan tussen vijfhonderd andere bloedjes op de televisie de Hitlergroet ziet brengen. Is je opvoeding wél een beetje geslaagd dan blijft de lummel tot zijn vijfentwintigste thuis wonen omdat-ie ‘toch zulke leuke ouders heeft’.

Je hebt geen kinderen. Waarom ben je eigenlijk uitgerust met een complete voortplantingsmachine als je er toch geen gebruik van maakt? Waar moet je je zorgdrift op richten als je geen aandoenlijk afhankelijke wezentjes in huis hebt om te betuttelen? Op je cactus-verzameling? Je zeilboot, je volkstuin? Zes katten, broedkastjes op je achterbalkon? Waar vind je die geweldig boeiende baan die je leven zin geeft? En wat een vooruitzicht: straks ben je oud en afgetakeld en moet je eerst jarenlang in je eigen vuil zitten beschimmelen voor iemand ervoor zorgt dat je naar het bejaardenhuis getransporteerd wordt – waar vervolgens nooit meer iemand naar je omkijkt.

De juiste keuzes maken, jawel! Wat betreft de firma Ziekte & Dood valt er niet veel te kiezen (hoewel er een stroming in de gezondheidszorg schijnt te bestaan die er vanuit gaat dat een mens wel degelijk verantwoordelijk is voor zijn eigen creperen: had-ie maar harder aan zijn geestelijk evenwicht moeten werken!) en wat de rest betreft? Je kan kiezen wat je wilt, maar ‘Ieder voordeel heeft zijn nadeel – wet van Tamar’, zoals Renate Rubinstein schreef, ver voordat de omgekeerde variant Nederlands cultuurgoed werd. Aangezien de mens nu eenmaal ooit uit het paradijs is verdreven en het er niet naar uitziet dat-ie er op korte termijn weer in mag, lijkt het me beter voor je eigen en andermans gemoedsrust om maar toe te geven dat die nadelen flink op de zenuwen kunnen werken. Niks aan te doen. Een magere troost, maar altijd nog een betere dan het schrille gejubel van de o-zo-lekker-in-hun-vel-zitters. Patsers!
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Debby Kowsoleea meer Debby Kowsoleea - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Patsers! Debby Kowsoleea
0708BZ Patsers
Waarom heb ik toch zo’n pesthekel aan mensen die luidkeels verkondigen dat ze ‘zo’n fantastisch leven hebben’ dan wel ‘zo lekker in hun vel zitten’? Vooral damesbladen en omroepgidsen staan vol interviews met lieden die het helemaal voor elkaar zeggen te hebben – en krijgen ze een keer een tegenslag dan gaan ze die met zo’n diep geestelijk inzicht te lijf dat ze binnen de kortste keren nog lekkerder in hun vel zitten dan daarvoor. (In de trant van ‘als God een deur sluit, opent-Ie een venster’ en ‘door Lijden Gelouterd.’) Ook discussieforums op het internet worden volgejubeld door positivelingen die naar eigen zeggen een intens bevredigend en uitgebalanceerd bestaan hebben als: werkende moeder, niet werkende moeder, werkende vader, niet werkende vader, alleenstaande, gehuwde, dikkerd, mager scharminkel, man, vrouw, oudere, jongere, et cetera, et cetera. Alles eigen verdienste uiteraard: een kwestie van de juiste keuzes maken. Iedereen kan gelukkig worden. Als je maar wilt!

Misschien ligt het aan mijn karakterstructuur, maar deze nadrukkelijke ‘sichselbst bejahers’ beuren me niet op. Ze maken me eerder neerslachtig.
Ik ben er namelijk ten diepste van overtuigd dat het leven vaker niet leuk is dan wel en wie het tegendeel beweert verdenk ik ervan óf zichzelf moed in te schreeuwen óf anderen de ogen uit te willen steken.

Er zijn ziekte en dood. Als je zelf niet de klos bent, overkomt het wel iemand in je naaste omgeving. En altijd op zo’n ongelukkig moment: loop je net opgewekt door het huis te fluiten omdat er eens een keer iets meezit – belastingvoordeeltje, belangrijke literaire prijs gekregen, vervelende chef eindelijk weggepromoveerd – gaat de telefoon en je zuster vertelt dat ze kanker heeft. Mag het sterven en creperen om me heen even een tijdje ophouden, God? Nee, dat mag dus niet en ik waarschuw alvast: iedere dag dat je ouder wordt wordt het erger, totdat het jouw beurt is om andermans humeur te bederven met je eindigheid.
Je leeft alleen. Dat is niet leuk. Het kost vervelend veel energie om vierentwintig uur van de dag verantwoordelijk te zijn voor je eigen leven en die verantwoordelijkheid nooit eens op iemand anders af te kunnen schuiven. Het is niet prettig dat er nooit eens iemand toch ongevraagd een bord eten voor je neer zet als je geen zin hebt om te koken. Het is zó vermoeiend om eerst vijf uur lang op een verkeerd feestje briljant en stralend te moeten rondlopen voor je eens een keer lekker kunt neuken, dat je er meestal maar vanaf ziet. En, toppunt van eenzaamheid: je rothumeur nooit eens ongestraft op een ander af kunnen reageren.

Je bent getrouwd. Dat is ook niet leuk. Minstens vijf keer per dag wreekt zich het feit dat niemand precies is zoals jij. En waarom eigenlijk niet? Wat is er nu logischer dan dat de suikerpot naast de peper en het zout in het keukenkastje staat en niet naast de koffiekopjes in het dressoir? Waarom moet je liefste overigens altijd thuiskomen en een zwaarwichtig betoog af beginnen te steken over een misgelopen order als je je net comfortabel op de bank hebt geïnstalleerd om naar een slechte film op RTL8 te gaan kijken? Waarom kan die liefste trouwens nooit eens een tijdje ingeruild worden voor een óók lief maar wat minder vermoeiend exemplaar?

Je hebt kinderen. ‘‘t Is leuk spul mien jong, maar ’t zijn handenbindertjes,’ feliciteerde Martin van Amerongen ooit een van zijn medewerkers hartelijk met diens nieuwe aanwinst. Ze binden nog wel meer ook dan handen. Een blinddoek voor je ogen bijvoorbeeld, zodat je uit pure ouderliefde maar niet kunt inzien wat een ongelooflijke etter je op de wereld gezet hebt. Klachten van onderwijzers, getergde buren, de wijkpolitie, er begint pas wat tot je door te dringen als je je bloedje met een kaal hoofd en een Lonsdale-trui aan tussen vijfhonderd andere bloedjes op de televisie de Hitlergroet ziet brengen. Is je opvoeding wél een beetje geslaagd dan blijft de lummel tot zijn vijfentwintigste thuis wonen omdat-ie ‘toch zulke leuke ouders heeft’.

Je hebt geen kinderen. Waarom ben je eigenlijk uitgerust met een complete voortplantingsmachine als je er toch geen gebruik van maakt? Waar moet je je zorgdrift op richten als je geen aandoenlijk afhankelijke wezentjes in huis hebt om te betuttelen? Op je cactus-verzameling? Je zeilboot, je volkstuin? Zes katten, broedkastjes op je achterbalkon? Waar vind je die geweldig boeiende baan die je leven zin geeft? En wat een vooruitzicht: straks ben je oud en afgetakeld en moet je eerst jarenlang in je eigen vuil zitten beschimmelen voor iemand ervoor zorgt dat je naar het bejaardenhuis getransporteerd wordt – waar vervolgens nooit meer iemand naar je omkijkt.

De juiste keuzes maken, jawel! Wat betreft de firma Ziekte & Dood valt er niet veel te kiezen (hoewel er een stroming in de gezondheidszorg schijnt te bestaan die er vanuit gaat dat een mens wel degelijk verantwoordelijk is voor zijn eigen creperen: had-ie maar harder aan zijn geestelijk evenwicht moeten werken!) en wat de rest betreft? Je kan kiezen wat je wilt, maar ‘Ieder voordeel heeft zijn nadeel – wet van Tamar’, zoals Renate Rubinstein schreef, ver voordat de omgekeerde variant Nederlands cultuurgoed werd. Aangezien de mens nu eenmaal ooit uit het paradijs is verdreven en het er niet naar uitziet dat-ie er op korte termijn weer in mag, lijkt het me beter voor je eigen en andermans gemoedsrust om maar toe te geven dat die nadelen flink op de zenuwen kunnen werken. Niks aan te doen. Een magere troost, maar altijd nog een betere dan het schrille gejubel van de o-zo-lekker-in-hun-vel-zitters. Patsers!
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Debby Kowsoleea
powered by CJ2