archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Niets nieuws onder de zon Joop Quint

0706BZ Kiosk
Martin is 84. Hij is gescheiden, heeft twee zoons en twee kleinkinderen

‘Toen ik begon te werken was er nog geen Drees. Er was in ieder geval geen AOW. Nu
lijkt het wel of niemand weet hoe lang hij moet doorwerken. Tot 65? Tot 67? Nog langer?
Nou, wij wisten het ook niet. Wij moesten geloof ik doorwerken tot we er bij neervielen.
Dat neervallen kon ook op een andere manier. Dan liet je je kapot schieten tijdens de oorlog in Indië. Dat noemden ze politionele actie. Daar heb ik me voor laten afkeuren. Ik was het er helemaal niet mee eens. Wij hadden net onze vrijheid weer gekregen, mochten die mensen hun vrijheid dan niet hebben? Dat was overigens de laatste keer dat ik op de Partij van de Arbeid heb gestemd. De socialisten waren ook voor die oorlog. Mijn vader was communist.
Ik koos voor de pacifistische partij.

Maar goed, ik ging dus werken. Alleen was er geen werk. Dus ben ik bomen gaan kappen in Zweden. Bij 25 graden onder nul. Er was natuurlijk geen elektrische zaag. Dan leer je wel werken. Ik vond het wat koud worden. Daarom ben ik ober en kok geworden op een camping in Corsica. Dat was veel beter. 35 graden boven nul. Daarna ben ik in een koffie- en broodjeszaak gaan werken op de Afsluitdijk. Daar moest je behoorlijk op tijd beginnen want de eerste bussen met toeristen kwamen om acht uur.

Het grootste deel van mijn tijd, wel 30 jaar, ben ik eigen baas geweest. Ik had een winkel
in Amsterdam-Oost met bladen, tijdschriften, boeken en snoep. Je ziet wel, er is niets nieuws onder de zon. Ze hebben het nu over flexibele arbeidsmarkt, niet je hele leven bij dezelfde baas blijven hangen, je hele leven door blijven leren. Ik ben nu fotomodel, ondermeer voor de Hema. Als ik me niet was blijven ontwikkelen, had dat allemaal nooit gekund.

Er zijn meer dingen hetzelfde gebleven. Volgens mij werkt er niemand zo hard als een middenstander. Nu zes dagen in de week. Ik werkte zeven dagen, ook nog op zondag.
En de vergunningen. Ook op dat gebied is er niets nieuws onder de zon. Ik had een heel laatje vol met vergunningen. Van de gemeente moest je voor van alles en nog wat toestemming hebben. Dat is nog steeds zo. Voor mijn lichtbak: ‘Internationale pocketboeken en tijdschriften’, voor mijn zonnescherm, voor mijn reclameborden en ga zo maar door.

En sociale voorzieningen voor middenstanders. Vergeet het maar. Die waren er toen niet en die zijn er nog steeds niet. Ziek zijn is er niet bij. WAO of WW: nooit van gehoord.
Wat je niet zou verwachten, maar wat ook nog steeds hetzelfde is, is het aantal overvallen.
Ongeveer eens per half jaar kwam er een jongen met een pistool of een mes in mijn winkel
om te kijken hoeveel ik in mijn kassa had.
Er is toch wel iets nieuws onder de zon. In mijn tijd waren de meest stoute blaadjes de Lach, de Piccolo en de Cheerio. Vooral met dames in badpak. Ik importeerde wat blotere bladen uit België en Frankrijk. Daarvoor kreeg ik regelmatig een inval van de zedenpolitie. Ik weet niet wat ze nu doen, maar dat komt in ieder geval niet meer voor.’
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2010 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Niets nieuws onder de zon Joop Quint
0706BZ Kiosk
Martin is 84. Hij is gescheiden, heeft twee zoons en twee kleinkinderen

‘Toen ik begon te werken was er nog geen Drees. Er was in ieder geval geen AOW. Nu
lijkt het wel of niemand weet hoe lang hij moet doorwerken. Tot 65? Tot 67? Nog langer?
Nou, wij wisten het ook niet. Wij moesten geloof ik doorwerken tot we er bij neervielen.
Dat neervallen kon ook op een andere manier. Dan liet je je kapot schieten tijdens de oorlog in Indië. Dat noemden ze politionele actie. Daar heb ik me voor laten afkeuren. Ik was het er helemaal niet mee eens. Wij hadden net onze vrijheid weer gekregen, mochten die mensen hun vrijheid dan niet hebben? Dat was overigens de laatste keer dat ik op de Partij van de Arbeid heb gestemd. De socialisten waren ook voor die oorlog. Mijn vader was communist.
Ik koos voor de pacifistische partij.

Maar goed, ik ging dus werken. Alleen was er geen werk. Dus ben ik bomen gaan kappen in Zweden. Bij 25 graden onder nul. Er was natuurlijk geen elektrische zaag. Dan leer je wel werken. Ik vond het wat koud worden. Daarom ben ik ober en kok geworden op een camping in Corsica. Dat was veel beter. 35 graden boven nul. Daarna ben ik in een koffie- en broodjeszaak gaan werken op de Afsluitdijk. Daar moest je behoorlijk op tijd beginnen want de eerste bussen met toeristen kwamen om acht uur.

Het grootste deel van mijn tijd, wel 30 jaar, ben ik eigen baas geweest. Ik had een winkel
in Amsterdam-Oost met bladen, tijdschriften, boeken en snoep. Je ziet wel, er is niets nieuws onder de zon. Ze hebben het nu over flexibele arbeidsmarkt, niet je hele leven bij dezelfde baas blijven hangen, je hele leven door blijven leren. Ik ben nu fotomodel, ondermeer voor de Hema. Als ik me niet was blijven ontwikkelen, had dat allemaal nooit gekund.

Er zijn meer dingen hetzelfde gebleven. Volgens mij werkt er niemand zo hard als een middenstander. Nu zes dagen in de week. Ik werkte zeven dagen, ook nog op zondag.
En de vergunningen. Ook op dat gebied is er niets nieuws onder de zon. Ik had een heel laatje vol met vergunningen. Van de gemeente moest je voor van alles en nog wat toestemming hebben. Dat is nog steeds zo. Voor mijn lichtbak: ‘Internationale pocketboeken en tijdschriften’, voor mijn zonnescherm, voor mijn reclameborden en ga zo maar door.

En sociale voorzieningen voor middenstanders. Vergeet het maar. Die waren er toen niet en die zijn er nog steeds niet. Ziek zijn is er niet bij. WAO of WW: nooit van gehoord.
Wat je niet zou verwachten, maar wat ook nog steeds hetzelfde is, is het aantal overvallen.
Ongeveer eens per half jaar kwam er een jongen met een pistool of een mes in mijn winkel
om te kijken hoeveel ik in mijn kassa had.
Er is toch wel iets nieuws onder de zon. In mijn tijd waren de meest stoute blaadjes de Lach, de Piccolo en de Cheerio. Vooral met dames in badpak. Ik importeerde wat blotere bladen uit België en Frankrijk. Daarvoor kreeg ik regelmatig een inval van de zedenpolitie. Ik weet niet wat ze nu doen, maar dat komt in ieder geval niet meer voor.’
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2010 Joop Quint
powered by CJ2