archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Kijken valt ook niet mee Katharina Kouwenhoven

0702BZ Marathon
Zondag 18 oktober j.l. werd de marathon van Amsterdam gehouden, een evenement met duizenden deelnemers, die een wonderlijke aanblik bieden. De wedstrijdlopers, omdat ze zo ongekend hard lopen en de liefhebbers, omdat ze zich vaak zo vreemd uitdossen en omdat menig liefhebber al snel helemaal niet meer vooruit komt.
Het parcours van de marathon passeert mijn huis, dat wil zeggen het parcours van de hele marathon en het parcours van de 7,5 kilometer, want voor de halve marathon hoef je dat rondje langs mijn huis niet te lopen.

De deelnemers aan de hele marathon startten om 10.30 uur bij het Olympisch Stadion. Vanaf dat moment hing ik uit het raam om de eerste lopers voorbij te zien komen. Zij passeerden mijn huis om 10.36 en toen had zich reeds een groep lopers afgescheiden, zo te zien allemaal Afrikanen. Ik zal niet zeggen dat ze in een flits voorbij schoten, zoals een wielerpeloton tijdens een grote ronde, maar veel tijd om iemand te herkennen was er ook niet. De wedstrijdlopers rennen zo hard dat je ze op een stadsfiets nauwelijks bij kunt houden.
Met de laatste wedstrijdlopers dienden de eerste liefhebbers zich aan. Van de lopers die na een kwartier langskwamen was het tempo al veel lager. Toen verschenen ook de eerste 'wandelaars' en een hele stoet mannen, die nu al een plaspauze moesten houden.

Veel liefhebbers hadden zich goed ingepakt en een vestje om de heupen gebonden, en soms ook nog een kledingstuk om de schouders. Er werden ook veel gordels gedragen met zakken en vakken waarin van alles vervoerd werd: flesjes water en andere vloeistoffen, versnaperingen, portemonneetjes en zakdoeken en wellicht wat zelfmedicatietabletjes. Er liepen zelfs mensen met een rugzak om.
De deelnemers aan de hele marathon moesten uiterlijk om 17.00 uur finishen. Ze hebben dus zes-en-een-half uur de tijd om hun lijdensweg te voltooien, maar het was na een paar kilometer al duidelijk dat dat lang niet iedereen zou lukken.

Om 11.00 uur waren de hele marathonlopers voorbij en om 11.35 uur startten de deelnemers aan de 7,5 kilometer, een klein rondje waar alleen liefhebbers aan deelnemen. Toen zij vanaf 11.40 mijn huis passeerden liep de voorste in een ijltempo voorbij en minstens 200 meter voor de rest uit. De eerste lopers liepen vreemd genoeg allemaal een voor een en pas later volgde de grote massa, die vooral leek te bestaan uit joggers en wandelaars. Vrijwel niemand droeg een echte lopersoutfit. Lange broeken en shirts met lange mouwen, geen flodderbroekjes met singletjes, maar ook iemand die met geheel ontbloot bovenlijf de strijd begonnen was. Hier en daar zag ik ook al een wollen muts!

Om een uur of één vond ik dat ik zelf maar eens naar buiten moest. Het was een prachtige dag voor een wandelingetje, heel geschikt om de op initiatief van de buurt geplaatste beelden op de Apollolaan en Minervalaan eens te bekijken. Een lovenswaardig initiatief, maar helaas met een abominabel resultaat. Dat kunnen ze in Den Haag beter.
De Minervalaan aflopend was ik vrijwel ongemerkt de Stadionweg overgestoken en richting Olympisch Stadion gelopen, om iets van de sfeer te proeven. Die sfeer bestond voornamelijk uit lawaai. Ik liep weer terug over de Stadionkade en zag door de zijstraten heen dat de halve marathon inmiddels gestart was. Dat was betrekkelijk vervelend omdat ik de Stadionweg waarop gelopen werd moest oversteken om weer thuis te kunnen komen. De eerste fysieke malaise diende zich gelukkig al aan, ik kon het daarom gemakkelijk bijhouden. De lopers gingen rechtsaf de Churchilllaan op en in de lopersgroep ontstond een zodanige verdunning dat ik zonder moeite kon oversteken.

Vlak voor mijn huis kreeg ik de onbedwingbare behoefte om door te lopen naar het Vondelpark. Vanaf de brug over het Vondelpark in de Van Baerlestraat had ik een prachtig zicht op de zwoegende diehards die nog aan de hele marathon bezig waren. Ook dit jaar werd ik niet teleurgesteld. Het is daar nog twee kilometer naar de finish, maar hoe kom je daar? Sommigen schuifelden half in coma als zombies over het pad. Van degenen die wandelden was het tempo zodanig gezakt dat het een eeuwigheid duurde voor ze de ene voet voor de andere gezet hadden. Er waren er met helpers, die hen ondersteunden of aan de hand voortsleurden. Er was iemand die voortdurend struikelde en dan even op handen en voeten liep en ook die totaal gedesoriënteerd vooruit en achteruit liepen.
Sommige mensen moeten eigenlijk tegen zichzelf in bescherming genomen worden, maar zij maken zo'n marathon wel tot een fantastisch schouwspel. Drama van begin tot einde. Volledig uitgeput keerde ik huiswaarts.
 
************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.


© 2009 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Kijken valt ook niet mee Katharina Kouwenhoven
0702BZ Marathon
Zondag 18 oktober j.l. werd de marathon van Amsterdam gehouden, een evenement met duizenden deelnemers, die een wonderlijke aanblik bieden. De wedstrijdlopers, omdat ze zo ongekend hard lopen en de liefhebbers, omdat ze zich vaak zo vreemd uitdossen en omdat menig liefhebber al snel helemaal niet meer vooruit komt.
Het parcours van de marathon passeert mijn huis, dat wil zeggen het parcours van de hele marathon en het parcours van de 7,5 kilometer, want voor de halve marathon hoef je dat rondje langs mijn huis niet te lopen.

De deelnemers aan de hele marathon startten om 10.30 uur bij het Olympisch Stadion. Vanaf dat moment hing ik uit het raam om de eerste lopers voorbij te zien komen. Zij passeerden mijn huis om 10.36 en toen had zich reeds een groep lopers afgescheiden, zo te zien allemaal Afrikanen. Ik zal niet zeggen dat ze in een flits voorbij schoten, zoals een wielerpeloton tijdens een grote ronde, maar veel tijd om iemand te herkennen was er ook niet. De wedstrijdlopers rennen zo hard dat je ze op een stadsfiets nauwelijks bij kunt houden.
Met de laatste wedstrijdlopers dienden de eerste liefhebbers zich aan. Van de lopers die na een kwartier langskwamen was het tempo al veel lager. Toen verschenen ook de eerste 'wandelaars' en een hele stoet mannen, die nu al een plaspauze moesten houden.

Veel liefhebbers hadden zich goed ingepakt en een vestje om de heupen gebonden, en soms ook nog een kledingstuk om de schouders. Er werden ook veel gordels gedragen met zakken en vakken waarin van alles vervoerd werd: flesjes water en andere vloeistoffen, versnaperingen, portemonneetjes en zakdoeken en wellicht wat zelfmedicatietabletjes. Er liepen zelfs mensen met een rugzak om.
De deelnemers aan de hele marathon moesten uiterlijk om 17.00 uur finishen. Ze hebben dus zes-en-een-half uur de tijd om hun lijdensweg te voltooien, maar het was na een paar kilometer al duidelijk dat dat lang niet iedereen zou lukken.

Om 11.00 uur waren de hele marathonlopers voorbij en om 11.35 uur startten de deelnemers aan de 7,5 kilometer, een klein rondje waar alleen liefhebbers aan deelnemen. Toen zij vanaf 11.40 mijn huis passeerden liep de voorste in een ijltempo voorbij en minstens 200 meter voor de rest uit. De eerste lopers liepen vreemd genoeg allemaal een voor een en pas later volgde de grote massa, die vooral leek te bestaan uit joggers en wandelaars. Vrijwel niemand droeg een echte lopersoutfit. Lange broeken en shirts met lange mouwen, geen flodderbroekjes met singletjes, maar ook iemand die met geheel ontbloot bovenlijf de strijd begonnen was. Hier en daar zag ik ook al een wollen muts!

Om een uur of één vond ik dat ik zelf maar eens naar buiten moest. Het was een prachtige dag voor een wandelingetje, heel geschikt om de op initiatief van de buurt geplaatste beelden op de Apollolaan en Minervalaan eens te bekijken. Een lovenswaardig initiatief, maar helaas met een abominabel resultaat. Dat kunnen ze in Den Haag beter.
De Minervalaan aflopend was ik vrijwel ongemerkt de Stadionweg overgestoken en richting Olympisch Stadion gelopen, om iets van de sfeer te proeven. Die sfeer bestond voornamelijk uit lawaai. Ik liep weer terug over de Stadionkade en zag door de zijstraten heen dat de halve marathon inmiddels gestart was. Dat was betrekkelijk vervelend omdat ik de Stadionweg waarop gelopen werd moest oversteken om weer thuis te kunnen komen. De eerste fysieke malaise diende zich gelukkig al aan, ik kon het daarom gemakkelijk bijhouden. De lopers gingen rechtsaf de Churchilllaan op en in de lopersgroep ontstond een zodanige verdunning dat ik zonder moeite kon oversteken.

Vlak voor mijn huis kreeg ik de onbedwingbare behoefte om door te lopen naar het Vondelpark. Vanaf de brug over het Vondelpark in de Van Baerlestraat had ik een prachtig zicht op de zwoegende diehards die nog aan de hele marathon bezig waren. Ook dit jaar werd ik niet teleurgesteld. Het is daar nog twee kilometer naar de finish, maar hoe kom je daar? Sommigen schuifelden half in coma als zombies over het pad. Van degenen die wandelden was het tempo zodanig gezakt dat het een eeuwigheid duurde voor ze de ene voet voor de andere gezet hadden. Er waren er met helpers, die hen ondersteunden of aan de hand voortsleurden. Er was iemand die voortdurend struikelde en dan even op handen en voeten liep en ook die totaal gedesoriënteerd vooruit en achteruit liepen.
Sommige mensen moeten eigenlijk tegen zichzelf in bescherming genomen worden, maar zij maken zo'n marathon wel tot een fantastisch schouwspel. Drama van begin tot einde. Volledig uitgeput keerde ik huiswaarts.
 
************************
Abonneer u op de Nieuwsbrief.
© 2009 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2