Het weer raast langs mijn huis. Regen, hagel, wind. Ze beuken allemaal tegen de ramen. Met enige arrogantie kijk ik ze aan. Er kan mij niets gebeuren. En het mannetje van bijna zes kilo al helemaal niet.

Samen kijken we naar een vrouw die voorover gebogen over haar rollator zichzelf een weg baant. Voetje voor voetje schuifelt ze naderbij. Om haar hoofd draagt ze een doorzichtige hoofddoek. ‘Kijk een transparante moslim,’ zeg ik tegen Lucas. Omdat hij niet moet lachen verontschuldig ik me voor mijn slechte grap.

Pas als de vrouw op drie meter van ons huis is gekomen zie ik wie het is. Weer komt het bewijs dat ik een bril nodig heb hard op mijn dak vallen. Ik heb wel een bril maar ben zo ijdel dat ik hem alleen met autorijden op doe. Maar met regelmaat zwaaien er mensen naar me die ik niet kan zien. Dan kijk ik eerst achterom, om te zien of daar iemand terugzwaait, vervolgens zwaai ik terug en maak ik een gebaar dat ik niet kan zien wie het is.

‘Je staat naar me te kijken, maar je begroet me niet.’

‘Ik moet mijn bril meer dragen.’

‘Dat kun je wel zeggen.’

Nu staat mijn oma me aan te staren. Zonder bril overigens. Eens in de zoveel tijd komt ze langs. Ze woont op nog geen 10 minuten afstand en is inmiddels 90 jaar. Met zo’n gezondheid en zo’n geest tekent iedereen voor zo’n leeftijd. Zelf heeft ze niet in de gaten dat ze zo oud is. Dan praat ze over mensen op haar dia-avondclubje alsof het krakkemikkige knarren van ver in de honderd zijn, terwijl ze in werkelijkheid veel jonger zijn dan mijn oma. ‘Die oudjes kunnen zo klagen.’ Ook komt ze geregeld zonder haar rollator, want, zegt ze, anders wen je maar aan zo’n ding.

Het zou toch wat zijn.

Vorig jaar lag ze als een zielig vogeltje in het ziekenhuis. Heup gebroken. Om me heen hoorde ik allemaal mensen roepen: dat is het begin van het einde. Nu takelt ze af. Hiervan gaat ze niet herstellen. Iedereen die ik sprak, kende wel iemand die na de heupoperatie nooit meer echt herstelde.

Niet mijn oma.

Het was zelfs zo dat ze dusdanig hard trainde dat ze er misselijk van werd. De dokter moest er aan te pas komen dat ze haar dagelijkse oefeningen niet moest verdubbelen. ‘Uw spieren zijn niet meer van een meisje van 18.’

‘Maar mijn geest wel,’ had ze nog gezegd.

En met zo’n geest herstel je overal van.

Koffie.

Mijn oma komt langs, praat en vertrekt weer. Lucas kijkt er naar met grote zoekende ogen. Hij lijkt verbaasd. Alsof hij niet kan bevatten dat die vrouw 90 jaar ouder is dan hij. De één uit 1915, de ander uit 2005.

Als mijn oma weg is en wij met z’n tweeën weer achter het raam naar de kromgebogen gestalte met de rollator kijken (die dit keer wind mee heeft) begint Lucas te huilen. Alsof hij medelijden heeft met mijn oma die, vechtend tegen de elementen, zichzelf een weg baant.

 

****************************************************

Literair cabaretprogramma bij u thuis? Zie www.theovandenoever.nl .