archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Bij ons in de straat delen printen terug
De Jort-achtige Marcel Duyvestijn

0119 Jort
Een streepjesoverhemd. Brede bretels, blauwe pantalon en glimmende Van Bommels aan de voeten. Hij hangt een beetje onderuit op zijn terrasstoel. Zijn rechterhand gaat eens in de zoveel tijd omhoog, als fysiek ondersteuning van zijn verhaal. Jort Kelder blaat. Hij bralt. Hij babbelt. Hij…
 
Dat terras staat in de P. C. Hooftstraat in Amsterdam. Natuurlijk! Jort Kelder zal niet in Amsterdam Noord op een terras zitten, want wie komt er daar langs om de mediagenieke hoofdredacteur van Quote te bezichtigen? Stel dat hij voor straf verbannen zou worden naar Twente, naar Limburg, of nog erger: naar een gehucht in Polen, God, wat zal hij dan weg schrompelen.
 
Hij is in heel zijn aanwezigheid de belichaming van deze tijd. Het is de decadentie, de verveling die hij uitstraalt. Alles wat hij doet, schurkend tegen de rich & famous is een toonbeeld van deze tijd. De ene keer is hij in het nieuws omdat ze een race houden richting Rusland met Ferrari’s, Porsches en Bugatti’s. Een straatrace. Dat er snelheidslimieten worden overschreden, zullen de deelnemers niet erg vinden, want het zijn allemaal miljonairs die daar aan meedoen. Het zijn de rijken die zich vervelen. Estelle Gullit-Cruijff is de nieuwe godin. De leegte regeert en we koketteren daarmee. Dat is Amsterdam. Dat is Nederland.
 
Sinds kort kunnen we dit soort dingen allemaal lezen in zijn nieuwe blad. Zuid! Kelder wilde naast  'Quote' een platter blad maken. Om de media een beetje te voeren, noemt hij zijn nieuwe tijdschrift 'het meest oppervlakkige blad van Nederland'. "Het is natuurlijk een blad met een knipoog. Het is een grapje,” zegt Kelder met die gespeelde verontwaardiging. Eigenlijk wil hij zeggen: het dreigde een beetje stil te worden rond mijn persoon. Ik moest iets doen. Dat hij een soapsterretje aan de haak had geslagen, was zelfs in de reguliere roddelbladen geen nieuws meer. Dat zijn redactielokaal beschoten werd vorig jaar, ach, nooit meer iets over gehoord. En dat hij oud-gemeenteraadslid en zakenman Tjalling Halbertsma een oor aannaaide door tegen de afspraken in toch te publiceren over zijn privé-leven was ook al weer weggeëbd.
 
“Ach, ze vragen me wel vaker voor averechts geluid.” Hij wil maar zeggen: ik kan er niks aan doen dat ik altijd op televisie ben. Maar ook als de camera’s niet draaien, is hij alom aanwezig. Op een terras praat hij net iets te hard. Zijn lichtelijk nasale, maar vooral geaffecteerde stemgeluid kom je overal in Amsterdam-Zuid tegen. Als ik hem nu, op dit moment, zou moeten vinden, hoef ik alleen maar de Cornelis Schuytstraat en de P.C. Hooftstraat af te fietsen. Gegarandeerd dat hij ergens zit te blaten.
 
Bij ons om de hoek zit restaurant Bont. Ook daar hebben ze een terras.
“Hoor,” zei ik tegen mijn vrouw toen we langsliepen. “Jort Kelder zit hier ook.”
“Nee, het is een ander.”
“Dan in ieder geval een Jort-achtige.”
 
Die nacht droomde ik van een wereld vol Jort-achtigen. Bush en Kerry zaten in een Ferrari en droegen bretels. Jan Peter Balkenende sprak met geaffecteerde stem over “neurmen en waerde.” Zelfs Bin Laden had een roze overhemd aan en riep op bekakte toon op tot een P.C. Jihad.


© 2004 Marcel Duyvestijn meer Marcel Duyvestijn - meer "Bij ons in de straat" -
Beschouwingen > Bij ons in de straat
De Jort-achtige Marcel Duyvestijn
0119 Jort
Een streepjesoverhemd. Brede bretels, blauwe pantalon en glimmende Van Bommels aan de voeten. Hij hangt een beetje onderuit op zijn terrasstoel. Zijn rechterhand gaat eens in de zoveel tijd omhoog, als fysiek ondersteuning van zijn verhaal. Jort Kelder blaat. Hij bralt. Hij babbelt. Hij…
 
Dat terras staat in de P. C. Hooftstraat in Amsterdam. Natuurlijk! Jort Kelder zal niet in Amsterdam Noord op een terras zitten, want wie komt er daar langs om de mediagenieke hoofdredacteur van Quote te bezichtigen? Stel dat hij voor straf verbannen zou worden naar Twente, naar Limburg, of nog erger: naar een gehucht in Polen, God, wat zal hij dan weg schrompelen.
 
Hij is in heel zijn aanwezigheid de belichaming van deze tijd. Het is de decadentie, de verveling die hij uitstraalt. Alles wat hij doet, schurkend tegen de rich & famous is een toonbeeld van deze tijd. De ene keer is hij in het nieuws omdat ze een race houden richting Rusland met Ferrari’s, Porsches en Bugatti’s. Een straatrace. Dat er snelheidslimieten worden overschreden, zullen de deelnemers niet erg vinden, want het zijn allemaal miljonairs die daar aan meedoen. Het zijn de rijken die zich vervelen. Estelle Gullit-Cruijff is de nieuwe godin. De leegte regeert en we koketteren daarmee. Dat is Amsterdam. Dat is Nederland.
 
Sinds kort kunnen we dit soort dingen allemaal lezen in zijn nieuwe blad. Zuid! Kelder wilde naast  'Quote' een platter blad maken. Om de media een beetje te voeren, noemt hij zijn nieuwe tijdschrift 'het meest oppervlakkige blad van Nederland'. "Het is natuurlijk een blad met een knipoog. Het is een grapje,” zegt Kelder met die gespeelde verontwaardiging. Eigenlijk wil hij zeggen: het dreigde een beetje stil te worden rond mijn persoon. Ik moest iets doen. Dat hij een soapsterretje aan de haak had geslagen, was zelfs in de reguliere roddelbladen geen nieuws meer. Dat zijn redactielokaal beschoten werd vorig jaar, ach, nooit meer iets over gehoord. En dat hij oud-gemeenteraadslid en zakenman Tjalling Halbertsma een oor aannaaide door tegen de afspraken in toch te publiceren over zijn privé-leven was ook al weer weggeëbd.
 
“Ach, ze vragen me wel vaker voor averechts geluid.” Hij wil maar zeggen: ik kan er niks aan doen dat ik altijd op televisie ben. Maar ook als de camera’s niet draaien, is hij alom aanwezig. Op een terras praat hij net iets te hard. Zijn lichtelijk nasale, maar vooral geaffecteerde stemgeluid kom je overal in Amsterdam-Zuid tegen. Als ik hem nu, op dit moment, zou moeten vinden, hoef ik alleen maar de Cornelis Schuytstraat en de P.C. Hooftstraat af te fietsen. Gegarandeerd dat hij ergens zit te blaten.
 
Bij ons om de hoek zit restaurant Bont. Ook daar hebben ze een terras.
“Hoor,” zei ik tegen mijn vrouw toen we langsliepen. “Jort Kelder zit hier ook.”
“Nee, het is een ander.”
“Dan in ieder geval een Jort-achtige.”
 
Die nacht droomde ik van een wereld vol Jort-achtigen. Bush en Kerry zaten in een Ferrari en droegen bretels. Jan Peter Balkenende sprak met geaffecteerde stem over “neurmen en waerde.” Zelfs Bin Laden had een roze overhemd aan en riep op bekakte toon op tot een P.C. Jihad.
© 2004 Marcel Duyvestijn
powered by CJ2