Als voorleesopa speel je een belangrijke rol bij de taalontwikkeling van je kleinkind en, daardoor, bij de ontdekking van de wereld.  Het schaapje zegt ‘bah’, het koetje zegt ‘boeh’, de auto zegt ‘toet toet’ en de trein zegt ‘tsjoeke tsjoeke’.

Hoewel … De trein zegt allang geen tsjoeke tsjoeke meer. De stoomtrein was al verdwenen ver voordat ikzelf geboren was. Wat moet de eerste treinreis van dat kind een teleurstelling zijn. Misschien moeten we die eerste reis maar direct door naar het spoorwegmuseum in Utrecht om één en ander op te helderen.

Terwijl ik naar dat apparaat met die draaischijf eraan en die hoorn erop kijk schiet me iets anders te binnen. Ik gebruik mijn mobieltje nog steeds als ware het de hoorn van een telefoontoestel. Als ik iemand door de telefoon spreek klem ik het beeldscherm tegen mijn oor. Dit is echter ook een vreemde gewoonte uit vervlogen tijden, want het geluid komt helemaal niet uit dat beeldscherm. Waar het geluid wel uitkomt is mij niet geheel duidelijk. Ik weet ook niet precies waar de microfoon zit waarin ik moet praten.

Jongere mensen dan ik – en dat zijn er zo langzamerhand heel veel – die niet met de oude telefoon zijn opgegroeid zie ik tegenwoordig hun mobieltje als een schaaltje horizontaal voor hun mond houden. Ze praten tegen de onderkant. Dat is blijkbaar de correcte manier om in de microfoon te praten. Waar het geluid precies uit komt is mij nog steeds niet duidelijk, maar blijkbaar verstaan ze hun gesprekspartner op deze manier ook goed.

Ik probeer dat voorbeeld te volgen, maar als de telefoon gaat klem ik hem automatisch toch tegen mijn oor.

---------

Het tekeningetje is van Henk Klaren.