De aalscholver behoort tot mijn lievelingsvogels. Veel vogels zijn mafkezen en de aalscholver vormt daarop geen uitzondering. Hij gaat hierin zelfs erg ver. De eerste keer dat ik een aalscholver zag was op Texel, maar dat was er niet 1, dat waren er verontrustend veel. Dat kan wel kloppen, want de aalscholver broedt in kolonies. Daarvoor en daarna is hij op zichzelf. De eerste keer dat ik een eenling zag was op de Kalfjeslaan. Ik schrok heel erg, want hij zat in een boom en ik dacht dat het een gier was. Dat is een van de malligheden van de aalscholver: hij kan heel goed een gier nadoen. Hij kan ook vliegen, want is tenslotte een vogel en hij kan zwemmen en diep duiken. Aanvankelijk kostte het mij moeite in die verschillende gedaantes steeds dezelfde vogel te herkennen. Dat werd nog erger toen ik er een paar keer 1 met uitgestrekte vleugels op een dukdalf zag zitten. Oh, een aalscholver? Wat doet dat beest nu weer voor krankzinnigs. Ik weet nu wat er aan de hand is. Hij staat zijn vleugels te drogen in de wind. Normaal krijgt een vogel geen nat verenpak, het water druipt van zijn veren af. Maar de aalscholver heeft graag een nat verenpak, want dan kan hij beter duiken.

Niet iedereen houdt van de aalscholver. Veel mensen vinden het maar een enge en bedreigende vogel. Vooral beroepsvissers kunnen hem wel schieten want zij zien hem als een concurrent. Maar de aalscholver is in Nederland een beschermde soort. Die vissers maken echter gemene zaak om dit op te heffen, zodat hij bejaagd kan worden. Jagen op aalscholvers? Hoe bedenk je het! Inmiddels heeft er een groot onderzoek plaats gevonden om na te gaan wat de aalscholver nu eigenlijk eet. Daartoe zijn een tijdlang hun braakballen bestudeerd. En wat bleek? Hun voedsel bestaat vooral uit kleine vissen, vooral pos, een kleine inheemse baarssoort, commercieel niet interessant. De beroepsvisser heeft van de aalscholver dus helemaal niet te duchten. Hij kan ze rustig hun gang laten gaan, al is het niet zo dat hij nooit eens een snoek probeert te verorberen. Maar daarmee wordt het inkomen van de visser echt niet aangetast. We kunnen dus zonder schaamte genieten van die idiote vogel, die je op de meest onverwachte plaatsen kunt aantreffen. In het Engels heet hij Great Cormorant en is het een zeevogel die je in grote hoeveelheden ziet op de rotsen langs de kust, waar ze grote zwarte trillende muren vormen. Menselijke bezoekers laten ze ongemoeid. Daar hebben ze niets van te vrezen. Ik neem aan dat een aalscholver niet eetbaar is.

----------

Zoals gebruikelijk heeft Katharina zelf de illustratie bij haar stukje verzorgd.